Geçmiş yaşamlarında birbirini çok seven iki nişanlının hikâyesi... Bir yanlış anlamanın, bir iftiranın ve bir ölümün göğe kazındığı lanetli bir aşk. Ve doğanın bizzat yazdığı bir kehanet: "İki ruh, tamamlanmamış yaralarını yeni bir hayatta yeniden açacak. Birbirlerini tanımadan tanıyacak, sevmemeye yemin edip yine de birbirlerine çekilecekler. Bu kez kader, kanla kapanacak." Yüzyıllar sonra aynı ruhlar, yeni bedenlerde yeniden karşılaşır. İlk anda anlamlandıramadıkları tanıdıklık, açıklayamadıkları bir çekim... Ama geçmişin intikamı henüz bitmemiştir. Bu hikâye; ihanetin gölgesinde başlayan bir aşkın, bağışlanamayan bir hatanın, ve kaderden kaçamayan iki ruhun karanlık masalıdır.

Birce, ağır bir kaybın ardından yeni görev yerine tayin olurken, şehit edilen askerlerin ölümünde bir ihanet izi olduğunu fark eder ve gerçekleri ortaya çıkarmaya kararlı hâle gelir. Yüzbaşı Demirhan ile yaptığı is birliği ile gerçekleri ortaya çıkarır.

Gücün sesinle duruşunla ve seçimlerinle parlar. Kendini küçümseme. Dünya senin ışığını görmeli. Ben onu çok sevdim. Oda beni çok sevmişti. Peki aşk gerçekten bu muydu. Önce ayaklarını yerden kesip sonra seni yerin dibine sokan bir şey miydi? +18 sahneler vardır...

Sen,Ben Ve Kader

Yıllar önce açılan bir hediye şimdi tekrar açıldı ve içindeki karanlık gizem gün yüzüne çıkarıldı. karanlık bir zaariflikle hepsinin ruhunda dolaştı ve onları kendi içine esir aldı, ölümün sırrı karanlığın içinde bir fısıltı ile "yeni oyun arkadaşların seni bekliyor, hazır mısın?" Bundan sonra bir dönüş yolu yoktu hazır olmasan da sen bir kuklaydın, süre başlamıştı. İpler dağıtılmış, saat kurulmuştu... tik tak tik tak unutmak, bazen unutmak için değildi, korumak içindi de, kötü olan hatıralar her şeyi unutturdu, bir kişi de iki kişi varoldu... ama bazı kötü hatıralar unuttuğumuz sandığımız anda geri dönerlerdi, her ipucu geçmişte saklı bıraktığımız günahlarımızı gün yüzüne çıkarırtırdı. ve bu defa kaçış yolu yok, unutmak yok, kötü anılara bile yer vermek yoktu çünkü oyun başlamıştı ve sizler bir kuklaydınız, karanlığın içindeki sırlar bittikten sonra oyun bitecekti ama bizde bitmiş olacaktık. bizler kuklaydık, sırlarımız ise bir ölümün ellerindeydi, buradan kurtulsak bile ruhlarımız her zaman burada kilitli kalacaktı...

Bütün benliğini vatanına adayan, onun aşkıyla tutuşan bir asker için ay yıldızdan başka sevda olamazdı. Kanının son damlası, bayrağının dalgalanması, son nefesi, milletinin istikbâli için feda edilirdi. Gönüle kor gibi düşen bir yaren bile, şehidin son örtüsüne el bastıran o kutlu yemini bozdurmazdı. Üsteğmen Selçuk Atagün'ün hayatı, kendisini vatan yemini ve sevdası arasında bırakacak bir kadınla tanıştığında tamamen değişecekti. Not: Bu hikâyede geçen karakterler ve isimler tamamen hayal ürünüdür. (Değiştirilmiş Kapak) <2025>

Geçmişinin karanlığı ruhuna işlemiş, ellerini kana bulamış, bütün ülkenin tüylerini diken diken eden ve her yerde aranan seri katil Ateş Karaca, işlediği bir cinayet sonucuyla bütün dikkati üzerine çeker. Belkide o gece gözden bir şey kaçırmıştı? Tesadüfler Ateş'i Eflâl Duman'la bir araya getirirken, gecenin sessizliğinde işlenen bir cinayet, bütün düzeni yerle bir eder ve Eflâl'in yolu, karanlığın içinde kendi adaletini arayan Ateş'le kesişir. Neyin doğru neyin yanlış olduğunu ayırt etmek neredeyse imkansız hale gelir. Karanlığa mâhkum olan bu adam, ışığa kavuşabilecek miydi? || "Kötü bir geçmişin mâhkumu, özgürlüğe kavuşunca ruhunda ki yaraları saramaz." (2025)

Mihray Akyiğit: Son kez soruyorum! Ağar, sen misin? +051 347.. .. : Hayır! Kocan değilim. Ama olmam yakındır!

Yüzüme baktı. Bakışları gülümsememde donuklaştı. Dudaklarından dökülen kelime, onun da yaptığı eylemin hiçbir şeyi değiştirmeyeceğini ona fark ettirdi. "Yapma." Oysa yapmamayı bilseydim, onu hiç sevmemeyi dilerdim. Ellerimi yüzüne uzattım. Sağ yanağını bir daha hiç dokunamayacakmışım gibi şefkatle okşadım. Sonra dilimden kalbine ulaşmak isteyeceğim kelimelerimi döktüm. "Yüz tane kalbim olsa..." Devam ettirmek için cümlemi, hafif bir soluklandım gözlerinde. Eminim üzerimde hissettiğim nefret dolu bakışlar tesadüf değildi. Bir oda dolusu asker, benim cümlemin karşımdaki adamı yaralamasından korkuyorlardı. Fakat devam ettirdiğim cümleyi hiçbirisinin böyle tahmin etmediğini biliyordum. "... yüzünü de içimden söker, ellerine verirdim." Baktı yüzüme, öyle baktı ki, sanki öyle deme der gibi. Kalbimi sök ama öyle deme der gibi. Eminim, merak ediyordu bir sonraki cümlemi. Ne onu bekletmek istedim ne de kalbime rağmen çoktan yol almış mantığımı.. Çünkü gitme vaktiydi. "Ama benim kalp rahatsızlığım var." dedim. Bu kalbi söküp ellerine de versem bir işine yaramaz demek ister gibi. Yüzümde donuklaşan bakışlarından, kalbime geçirdiği duygulardan beni yanlış anladığını anladım. "Mecaz." dedim gülümseyerek. Sadece ona ne demek istediğimi anlatmak istemiştim. "Bir daha çıkarsın seni karşıma kader. İnan bana yine bana böyle bakarsan, kollarına atlayacağım." Baktım. Daha bu vedayı ne kadar uzatabilirdim ki? "Peşime düşme, birbirimizin kaderinde varsak zaten yollarımız mutlaka kesişecektir. O zaman hala beni seviyor olsan, bunu yeniden konuşalım." Bunlar dudaklarımdan çıkan son cümlelerdi.

"Tanıştığımıza memnun oldum." Dedi ben elini sıkarken. Dur dedim içimden. Daha dur! Öyle hemen konuşma. Tanıştığımıza mahvolacaksın. Tanıştığımıza kahrolacaksın. Tanıştığımıza rezil olacaksın. Tanıştığımıza bir gün neler neler olacaksın. Ama hiç memnun olamayacaksın. İçimdeki şeytan dayanınca kapına, ne demek istediğimi mutlaka anlayacaksın.