Bu kitap, "Hiçbir üzüntü, mutsuzluk ve acı olmadan bir hayat sürülemez ve böyle bir kitap bile yazılamaz." diyen edebiyat hocama tepki olarak yazılmıştır. Trabzon Kurgusu olup, herkesin okuyabileceği ful mutlu, mutsuzluğa dair tek cümle bile barındırmayan bir kitaptır... Bu kitapta ne üzüntü ne mutsuzluk ne acı, ne sıkıntı, ne dert, ne de keder hiçbiri yok. Bu kitapta ölüm bile yok. Kötü kız ve ya kötü çocuk da onların çevirdiği dolaplar da yok. Bu kitapta mutluluk, kahkaha, sevinç ve tüm olumlu duygular var. Bu kitaptaki esas kız o kadar zeki ki diğer kitaplardaki klişe şekilde gözünün önündeki görmeyen kızların aksine her şeye bir fikri olan en olmadık şeyi bile tahmin edip bölümler hakkında spoiyi kendisi veren bir kız. İlk bölümden son bölüme kadar mutsuzluğa dair tek bir cümle dahi yok bu kitapta. Bunun garantisini verebilirim. Ve tüm ömür garantili. Böyle iki yıl garantili falan da değil. Memnun kalmazsanız anında iade edilir. Böyle sürekli mutluluk dedim diye vıcık değil. Okuyun ve test edin. Konusuna gelecek olursak, Açın ve tanıtımın tamamını okuyup fikir sahibi olun ♥ 》Tüm hakları bu hırçın yazarın masum ruhunda saklıdır. İsminde Trabzon geçen ve ful mutlu kurgu olarak yazılmaya başlanmış ilk kitaptır. Alıntı, "ESİNLENME" ve ya çalma durumlarında gerekli hassasiyeti o kişilere göstereceğim Trabzon'un hırçın bir kızı olarak... (Ve şahsen noterden kendi adıma tasdik edilmiştir)

Bu okul da ne böyle??

OKUYUP BEĞENECEĞİNİZİ DÜŞÜNÜYORUM UMARIM DÜŞÜNDÜĞÜM GİBİ OLUR :))

Ben Deniz, Deniz Duman. 19 yaşında bir kızım. Üç yıl önce bu koca şehre annemin ülkenin önde gelen zenginlerinden biriyle evlenmesi sonucu geldim. Artık eskiden olduğumdan daha varlıklı ve her şeye sahibim. Kocaman bir villada yaşıyorum ve çok fazla değerli eşyam var. Oldukça güzel bir kızım ve muhteşem bir okula gidiyorum. Havalı bir arkadaş çevrem var. Çoğu yaşıtım sahip olduğum şeylerden dolayı beni kıskanıyor. Ne kadar muhteşem bir hayat. Benim yerimde olmak isterdin değil mi? Benden sana bir tavsiye, erken karar verme derim. Çünkü henüz içimde kopan fırtınalardan haberin yok. - Yeşillerini gözlerime dikti. "Sen istediğin kadar inkar et. Biz geceyle gündüz gibiyiz. Bir araya gelmemiz ne kadar imkansız olsa da, birimizin yokluğu ötekinin varlığını hiçe sayar. " Kolumu hızla çekerek elinden kurtardım. "İmkansızdan bahsedip durma. Bu hikayenin sonu bu değil." dedim sinirle. Alayla gözlerimin içine bakmaya çalıştı. Ama gözlerindeki acıyı ve çaresizliği saklayamıyordu. "Ya ne? Neymiş bu hikayenin sonu?" diye sordu. Yutkundum. Gün bir gün sevdalanmış geceye Gece de yakamoz düşürmüş denize O günden bu güne gece ve gündüz ayrılmaz olmuş Ta ki güneş tutulup gölge düşürene kadar sevdalara