,,Mam pierdoloną znieczulicę, idę przez ulicę A może leżę i umieram i tak tylko piszę? A może leżę i umieram, bo chcę cię usłyszeć? Ale codzienność to nie pierdolony koncert życzeń" Kuba nieustannie zadaje sobie dręczące pytanie ,,Co jest ze mną?!" Powtarza je jak mantrę. Potrzebuje czasu, by zrozumieć pewne kwestie. By zrozumieć, że jest gotów i chce wziąć odpowiedzialność. Ale zanim to się stało, potrzebował samotności, ucieczki w nieznane, gdzie wszystko nabierze nowego znaczenia.

,,Cztery bezsenne noce jak Blade. Imponują ci przemoc i krew? Siedzę samotnie, chłonę ten dźwięk w moim rodzinnym domu obok Płońskiej 6. W tym samym domu, gdzie widzę się rzadko. Tu, gdzie chowałem strach za wersalką (...), gdy ojciec chciał wyrzucać mamę przez balkon (...) I choć dla wielu to szok i ból i wszyscy wokół marzą o tym, żeby nie wyszło (...) i nawet jak los to wróg (...) musiałem dać krok na przód, gdy cała reszta za mną się martwi opinią (...) I nieraz pozostaje ci już tylko krzyk z gardła (...) ale nigdy nie będę tańczył tak, jak mi zagrasz (...) A teraz życie piękne mam jak Islandia" Ciężkie dzieciństwo odbija bolesne piętno na psychice każdego człowieka. Nieważne, czy to dziewczynka, czy chłopiec... Przemoc w domu to dalej przemoc. Agresja rodzi agresję, strach, nieufność... Jednak nie umiesz obojętnie przejść obok cierpiącego. A może umiesz? Co ci siedzi w głowie? Potrzebujesz zrozumienia, akceptacji, wsparcia, ale przecież tak bardzo boisz się zaufać...

-Dupek - mówię. -Nie. AARON. A-A-R-O-N. Powtórz. -Niech ci będzie, DUPKU. Od lat wznosiłam wokół siebie mur. Cegła po cegle, doświadczenie po doświadczeniu. Mur miał być dla innych fortecą nie do zdobycia, gdzie bezpiecznie przeczekam resztę życia. Nie wiedział, że tak naprawdę buduję sobie grób, który lada dzień ma się zawalić, a ja, będę w jego centrum. Jak długo wytrzymają mury? Co się stanie z fortecą, gdy problemy będą w nią szturmować rękami i nogami? I gdzie do cholery jest rycerz na białym koniu, gdy go potrzeba?

"Patrząc na rodziców Iris Martin, jako nauczyciel, albo raczej jako człowiek, uświadomiłem sobie parę prostych faktów dotyczących życia. Po pierwsze - biedna cheerleaderka. Po drugie - pieniądze zdecydowanie piorą mózgi bardziej niż gry wideo. Po trzecie - urodę ma po mamie. Po czwarte - albo jakimś cudem pozwolę jej zdać z angielskiego, albo oni dojadą mnie do takiego stopnia, że kolejne wypracowanie, które do mnie dotrze, będzie przykładową mową pogrzebową do przeczytania na moim pogrzebie." Gdzie szkolna przewodnicząca wszystkiego co się rusza ma problem z napisaniem eseju na lekcje u sarkastycznego nauczyciela. ______________ Druga matka tej patoli: originalqueer napisane: listopad 2019 - maj 2020

„Ty, który wchodzisz, żegnaj się z nadzieją."