I pocałowali się znowu, tak, jakby ten świat nie miał skończyć się za ledwie parę godzin; wszystko, co istniało było tutaj, oni, gwiazdy i światła, tańczące pomiędzy ich ciałami. W miejscach jak to, noce były długie, ale miłość, którą mieli w sobie, nie była w stanie wypełnić sekund, które ciągnęły się jak minuty, minut, które stawały się godzinami z każdym kolejnym dotykiem. Nie było w tym geście nic więcej, niż rozkoszowania się swoim własnym istnieniem, we wszechświecie, który doprowadził ich do tej chwili - i czymkolwiek były gorzkie łzy, z jakimi będą musieli się mierzyć przez nieskończoność bez siebie, nie istniały one jeszcze w tym momencie. To, ze wszystkich rzeczy, jakie Lance czuł przez dwadzieścia cztery lata swojego życia, było właśnie najczystszą definicją miłości. Byli tutaj, dla siebie, w czasie, który spowolnił tylko dla nich, w świecie, który pozwolił, żeby mogli się w sobie zakochać. Miłość, tak ze wszystkich rzeczy. Jak na ironię, to, co ostatecznie ich połączyło, było miłością. rozdziały: 3/3 słowa: 80k

Pewien uliczny malarz po raz kolejny zapragnął, by mógł znaleźć kogoś godnego dla niego. Chciał, żeby to była najcudowniejsza osoba, na jaką nikt nie zasługuje, nawet on sam. Marzył o wznowionym odczuciu tej samej przyjemność z trzymania ławkowca w swoich poplamionych, szorstkich i nieczułych śródręczach. Łaknął by to była ostatnia piękność jaką pozna, z możliwością utrwalenia jej twarzy na zawsze w myślach. Lecz nie spodziewał się, że los będzie na tyle łaskawy, aby zesłać mu boginię spod rąk Botticelliego.

Kenma i Kuroo siedzą zamknięci w domu.

bo oikawa musiał pójść z iwą na lodowisko nocą. ❄️ ZKawunia, styczeń 2018

| koza klementyna zjadła mi żabot | iwaizumi to pan zima, a oikawa to pan wiosna nie potrzeba tutaj żadnych pań ©wiku start and end august 2019