+18 öğeler içermektedir. Az sonra okuyacağınız hikaye Türkiye şartlarında işini yapmaya çalışan genç bir gazetecinin hayatını anlamakta. Kendi gerçekliğinden ve vicdanından kaçan bir gazetecinin öyküsünü...

Rüzgarı sırtımda hissederken gözyaşlarım kıp kırmızı gözlerimden sel olmuş akıyordu etrafımda kopan çığlıklar silah sesleri .. atılan el bombalarıyla yerden feryat figan kopan toprak parçaları.. dizlerimde derman kalmadığını düşünürken bedenime sarılan kollarla aynı anda 3 metre ötemde patlayan el bombasıyla kendimi bir bedenin altında buldum sırtım Diyarbakır'ın kızıl toprağında, yüzüm kamuflajlı bir göğüste kulaklarımın uğultusuyla gözlerim kapanıp açılıyordu boğazımdan yükselen inlemeyle burnuma kan kokusu doldu. Nereden geliyordu bu kan kokusu ? Neden yanıyordu genzim ? bilincimi açık tutmaya zorlarken iri eller yüzümü tuttu. Gecenin karanlığını boğan gri mavi gözler aklımda yer etti bir şeyler söylüyordu ancak duyabildiğim tek şey şiddetle atan nabzımın sesiydi kulaklarıma gelen uğultuların arasından sesini seçmeye çalıştım yüzümü saran iri eller kafamı yoklarken uzun süre beni içerisine çeken gri sıcak gözlere baktım ölmemiştim . o gözlerin sahibi çekip çıkarmıştı beni ölümden adamın yüzüne bakarken dudaklarım titremeye başladı alnımdan akan kan köprücük kemiğimi ıslatırken yanıt verdim '' yaşıyorum ''