İlk yayınlama tarihi: 27 Nisan 2017 Tek bölümlük, hayatınızı yeniden sorgulatacak bir hikaye...

~Lanet, dünyayı asla bırakmayacaktı. Avcı, ne olursa olsun dünyada durup, insanları koruyacaktı.~ * Açık sarı saçları sanki özenle şekillendirilmiş gibi dağınık olan Dönüşümcüye baktım. Kırmızı gözleri, ay ışığının altında bir mermer gibi parlayan beyaz teniyle birleşince tüylerimin diken diken olduğunu hissettim. Ondan korkuyordum. "Sana dedim fırsat varken yakalayalım diye!" dedi, sarı saçlı olan Dönüşümcüyle aynı boyda olan dönüşümcü. Siyah saçları tıpkı sarışın olanın ki gibi düz ve dağınıktı. Ama onunkiler biraz daha kısa gibiydi. Kırmızı gözleri ve bembeyaz tenleri ise neredeyse aynı gibiydi. O sırada hepsine göz gezdirdim. Bembeyaz tenleri ve kıpkırmızı gözleriyle birlikte diğer vampirlerden daha korkunç olduklarına kalıbımı basardım. Korkuyla onlara bakarken sarışın olan uzun ve sivri köpek dişlerini göstererek gülümsedi. ❇ Her geçen saniye ölümün soğuk nefesini ensemde hissederken bedenimi sarmalayan tedirginlik ve endişe her geçen saniye artıyordu. Pencereden bakarken dolunayın gökyüzündeki yerini almaya yaklaştığını gördüm. "Bugün çok telaşlısın Melody. Ne oldu?" Dean'ın sesini duyduğum zaman dolu gözlerimle ona döndüm. Bana kaşlarını çatarak bakıyordu. Gözyaşlarımı artık tutamayacağımı anlarken boynuna sıkıca sarıldım ve hıçkırarak ağlamaya başladım. "Melody?" dedi hayretle kollarını belime dolarken. Kokusu burnuna dolduğu zaman göz yaşlarımın daha da arttığını hissettim. "Bilmiyorum, bilmiyorum, bilmiyorum." diye mırıldanıyordum bir yandan da. Henüz karar verememiştim. Nasıl karar verecektim ki? Bu zor bir şeydi... ❇ ▶Avcı◀ Kapak: @Defne_designer Vampir içinde #34

Beş beden, bir ruh. ▪ "Ya ihanet, ya ölüm" diye sorduklarında ne dersiniz? İşte her şeyinin son bulduğu nokta. Aileniz bile söz konusu olsa bu seçimi -ciddiyim-kesinlikle yapardınız. Olayların ve seçilen bir grup masum insanların bu oyunda oynamaları için istekte bulunmadım. Adını anmak istemediğim şahıs, beni ve bu masum insanların, içimizdeki sadakatin güçlü olması sebebiyle seçti. Evet doğru. İhaneti tercih ettim. İçinizden bazılarının "ne kadar hainsin" deyişlerini işitebiliyorum. Ama şunu bilin ki, olaylar o noktaya gelince işler birazcık değişiyor. Bir labirent düşünün. Orada sizi aç ve susuz bırakıyorlar. Labirentin çıkışına da yemek koyuyorlar. Ne yapardınız? Labirentten geçip yemeğe ulaşmak. Bu şahıs da öyle yaptı. Labirentin sonuna öyle bir şey koydu ki herkes ihanetin peşinden koştu. Olaylar kızışmaya başlayınca her şey belirsizleşti. Tek odak noktam hayatımın geri kalanı için yapabilecekler imdi.

"Dahası sen bir rüyasın," dedi çocuk, "neden kendine yardım etmeyi denemiyorsun?" Emily herkes kadar sıradan biri olduğunu düşünüyordu. Herkes kadar sıkıcı ve alışılagelmiş bir adı, sürekli rastlayabileceğiniz türden bir görünüşü ve bisiklet sürmek gibi yavan hobileri vardı. Ne var ki bu genç kız bir gece yarısı yatağından zıplayarak uyandığında hiçbir şeyin bir daha asla aynı olmayacağından habersizdi. O artık kendini uykuların çok ötesinde ve hayallerin ulaşamayacağı kadar muhteşem bir dünyada bulmuştu. Fakat Emily'nin bu rüyadan uyanıp hiçbir şeyin göründüğü kadar harika olmadığını fark etmesi uzun sürmeyecekti. "Hayatlarımızı bir rüyayla karşılaştıranlar haklıymış. Uyanık uyuyor, ve uykuda uyanıyormuşuz." -Montaigne

Birbirlerine sahip iki kız kardeş. Çürümüş ve Yıkılmış bir dünyada, hayatta kalabilmek için mücadele ediyorlar. Yapılan bir iyilik tüm dengeleri bozuyor. Bu yol ayrımı onlar için; Yeni dünya , yeni dostlar, yeni düşmanlar demek! Düşman ne kadar kötü olabilir ? Dostluklar her şeyin üstesinden gelebilir mi ? Bu dünyada aşk onlar için bir ayrıcalıkken , öncelikler her zaman değişir ama sevgi hepsinden üstün gelir. Savaş onlar için yeni başlıyor. Geçmişler ,gün yüzüne çıktıkça geleceği gölgeler ve savaştan kaçamazsın. Daha iyi bir yaşam için birlik olup savaşacaklar. Aşkları, korkuları , umutları , acıları onları ayakta tutan şey. Dünya yok olduğunda cennet ve cehennem onlar için orada olacak. O zamana kadar biri liderlik etmeli. Sahip oldukları şey güçten fazlası. "ONLAR BİR DEVRİMİN BAŞ KAHRAMANLARI '' #Zombi serileri içinde 2.sırada / 03.09.19 #

İki soy. Richardson ve Gonzalez. Wendy Gonzalez. Annesinin ölmeden önce nasıl biri olduğunu 20 yaşında öğrenen, en yakın arkadaşı tarafından ihanete uğrayan ve ilk aşkının yüz üstü bıraktığı kız. Hayatını yoluna koymak ve düşünmemek istemişti, başardı da. Yeni aşk, yeni arkadaşlıklar... Ta ki reddettiği geçmişi karşısına tekrar çıkana kadar. Tekrar ve tekrar. Astral Seyahat, Nekrokinezi ve Prekognisyon, Genç Kurguyla birleşiyor! Soylar arası karmaşalar, aşklar ve beklenmeyen gerçekler ilginizi çekecek!

Ben Jessica Dark. Karanlık gözler türünde nadir olan buz mavisi göz türündenim. Buz mavisi gözlerim var🔥 Böyle bir tür olduğumuzu bilmeden büyüdüm. Annem ve babam kardeşim ve bana sürekli lens kullandırdı. Belki de beni saklamak istediler... Göz gücü ve türleri mi olurmuş demeyin Oluyor... Bak yazarımız yazdı..😄 Emeğe saygı 🙇‍♀️ Arkadaslar yorum ve Oylarınızı bekliyorum şimdiden teşekkürler 😊

Sanem ailesinden uzakta yaşayan genç bir kız. Normal bir şekilde hayatına devam ederken internette gördüğü yazı ile tüm hayatı baştan sona değişecekti. Peki değişen bu hayata adapte olabilecek miydi? ~Zombi Salgını adıyla yazılan ilk hikaye.~ Bilimkurgu #1

Normal bir hayat istediğinizde evren size tam tersini sunar. Tek istediğim sıradan bir hayattı. Fakat 17. yaş günümde namludan çıkan o kurşun ile işler değişti. En son hatırladığım bir grup gölge yaratıktı. Şuan ise karşımdaki gölge yaratık görünmeyen gözlerini bana dikmişti. Ben ise hafiften kanayan başım ve ağrıyan vücudumla bu hapsedildiğim yerde sıkışmış bir haldeyim. Karanlıkta beliren silüet ile yüzümde bir tebessüm oluştu. Evet bu oydu ve beni kurtarmaya gelmişti. Peki sıradan bir hayat bu hikayenin neresinde?

⭐ WATTYS 2017 BÜYÜK BULUŞLAR KAZANANI ⭐ "Dünyanın en hızlı adam olan çocuklarıyız biz yetimhane çocukları, en hızlı ADAM olanı." Acıyı keşfeden küçük çocukların hikayesi... Mahar, 1980 li yıllarda sert kuralları olan, çocukları şiddet ile terbiye etmeyi güden bir geri kafalı müdürün yönetimindeki yetimhanede büyüyen üç çocuğun hüzün ve bir o kadar da macera dolu hikayesini anlatıyor. Mahar, yetimhane beraber büyüdüğü Ali ve Merve ile 8 yaşındayken kaçmaya karar verip her şeyin çok iyi olacağını düşünürler. Peki her şey iyi mi olacaktı? Her sokakta ayrı bir yüze bürünen İstanbul sokakları yetimhaneden daha mı güvenli? Değildi, özellikle sekiz yaşında isen hiç de güvenli değildi. KİTAPTAN KESİT.. "Sekiz yaşından beri söylediğim bir söz vardı; dünyanın en hızlı ADAM olan çocuklarıyız diye. Ama gelin bi' sorun bana. Bir sorun bana; hızlıca adam mı olmak istiyordum yoksa çocukluğumu yaşaya yaşaya mı adam olmak istiyordum.... Gelin bir sorun bana..." ... Yirmi beş yaşına gelmiş, balkonumda çayımı yudumlarken dışarıda gülüp koşturan, oyun oynayan çocukları gördüm. Yirmi beş yaşında filan dinlemedim, attım kendimi sokağa. "Ben de sizinle oynayabilir miyim?" dedim çocuklara gülerek. Önce birbirlerine bir süre baktılar ve sonra: "Tamam abi oyna." dediler. "Ama son geldiğin için ortaya geçersin." Ortaya geçmiş öylece duruyordum. Çocuk elindeki topu bana atıp bacağımdan vurunca güldü. Kaçmamış, hatta topu tutmaya çalışmıştım. "Hahaha! Ya abi kaçsana toptan. Neden kaçmıyorsun?" diye güldüler. Oynadığımız oyunun adı 'ortada sıçan' dı. Ve ben Mahar; yirmi beş yaşında ortada sıçan nasıl oynanır, onu öğreniyordum... ~Telif hakkı saklıdır.