bir erkek lisesinde sadece 4 kız olsaydınız ve bu okulun tüm erkekleri yakışıklı olsaydı ve biride siz olsaydınız naapardınız... babam sinirle müdürün odasından çıktı off anlamıştımyaa bi okul çıkmayacağını, naapçaktım ıımm acaba camdanmı atlasam.annemin gazabından saten anca kurtulurdum, terlik gelcek yine yaa off babam sinirle yanıma gelip -azra tebrik ediyorum en en güzel okul çıkmış. -baba ,baba ,baba tebriğe gerek yok ben sizin sayenizde va- varım diyecekken babam sözümü kesti -kızım sen benle dalgamı geçiyorsun? ayy tabikide geçmiyorum niye şimdi böyle demiştiki... -yeni okulun Tebrikler ERKEK LİSESİ neeehh yanlış duymuşumdur inşallah bu gerçek olamaz.

artık biz yoktu o ve ben vardı sadece , ikimizde böyle nefret doluyken bu aşk yeniden alevlenirmi? gelin birlikte görelim.

Rüya Yılmaz; on yedi yaşında, lise son sınıf öğrencisidir. Ona düşkün bir ailesi ve samimi dostları vardır. Basit hayatında, kendi haline yaşımına devam ederken babasının aniden aldığı bir kararla yaşadığı yeri değiştirmek zorunda kalır. Sevmediği bir şehirde, tanımadığı insanların arasında yaşamına devam ederken sevdiklerinden ayrıldığı için hiç mutlu değildir. Ta ki, damdan düşermişçesine bir anda karşısına çıkan Atahan Eroğlu'nu görene kadar. Genç çocuğun bir anda ortaya çıkan fevri tavırları ve sert mizacı Rüya'yı büyük bir şaşkınlığa uğratır. Üzerine bir de olup olmadık yerlerde sürekli karşı karşıya gelmeleri genç kızı iyice allak bullak eder. Ama kim bilir belki de hayatın bu iki genç için bir planı vardır... **** Kapak tasarımı için @sehrialem e çok teşekkür ederim.

Adı Denizdi. Ama deniz gibi mavi gözleri yoktu. Tek ortak özellikleri rüzgarlı havada deniz çok dalgalı olur ya o da sinirlendiğinde öyleydi. Âdeta bir fırtına olurdu. İşte bu yüzden diğer adı belâydı. Bela mıknatısı değil. Belanın ta kendisi. " Bu zamana kadar bana hep bela mıknatısı dediler ama yanlış tabirdi bu. Ben Belâydım. Belanın ta kendisi bendim... "

Her şeye yeniden başlandı. Yeni bir sayfa, yeni bir hayat. Ama bu sefer bir kişi daha vardı. Yoklukta çıkagelmişti... Belki eksikliği doldurmaya gelmişti, belki fazlalıktı. Ama artık bir kişi daha vardı.

Ben Efnan Zahredar. Kendimi ailemin biricik kızı, okulumun örnek öğrencisi, dostlarımın sığınağı sanırken yaşadığım her şeyin gittikçe çirkinleşen bir yalan olduğunu anladığımda artık çok geçti... Atıldığım karanlık kuyuda uzattığım ellerimi tutan adamın ellerine tutsak kaldım. Onun cehenneminde yanarken günahlarla kutsandım. Cennet beni kabul etmeyi bırakalı çok oldu. Cehennem ise efendisine sunabileceği en büyük hediye olarak beni kutsadı. ÖLÜ KENT benim cehennemim oldu.

"Kaburgam acıyor," diye fısıldadı, gül kuyusu. "Kaburgamı çaldın benden." Adam kızın yüzünü tam kaburgalarının üstüne bastı. "Burada, gül kuyusu," dedi ifadesiz bir sesle. "Burası senin sürgünün. Buradayken ne ölüme kavuşabilirsin, ne de kendini geri alabilirsin artık." Kız, adamın kazağını kavradı, yüzünü kaburgalarının arasına gömdü ve kaşlarını çatarak başını iki yana salladı. "Ölüme kavuşturmayacaksın beni," diye fısıldadı. "Bana beni geri vermeyeceksin." "Asla." Kızın, göğsünün ortasında bir yarası vardı, o yaraya bir isim bile vermişti. Adam, o yarayı ondan çalmıştı. O yaranın adı, "çocukluğum"du. Artık yeryüzüne yağan gül yapraklarının rengi, kan kırmızısıydı. Zehirli kırmızı gül sarmaşıkları bağladı bizi, Birbirimize zehirlendik. O kâinat kadar eşsizdi, Ben basit bir gül kuyusu. Tutulmamız gerekiyordu, Tutulduk. Ben Gül'düm, O, içine düştüğüm Kuyu, Benim Kuyum. Gül Kuyusu.