Στο οποίο, η Esme και ο Oliver παιρνούν την τελευταία τους μέρα μαζί.

|| Βιβλίο Τρίτο || ✿ Όποιος ήξερε τη Zinnia, γνώριζε καλά πως κανείς δε μπορούσε να της βάλει όρια. Έτσι είχε μεγαλώσει από μικρή: Ανεξάρτητη, χωρίς να έχει συγκεκριμένο προορισμό στη ζωή της. Γι' αυτό και άλλαζε συνεχώς πόλεις. Τριγυρνώντας από το ένα μέρος στο άλλο και προσπαθώντας παράλληλα να βρει την κατάλληλη για εκείνη δουλειά, κατέληγε να είναι μονίμως στο δρόμο. Έχοντας αμέτρητα πλούτη στην κατοχή του, ο Ethan θα μπορούσε να κάνει μια ζωή που πολλοί θα ζήλευαν: Να μη δουλέψει ποτέ, να έχει πάντα ότι ζητήσει στην κατοχή του και να διευθετεί όλες του τις υποθέσεις απλά με ένα χτύπημα των χεριών του. Παρόλα αυτά, αυτή δεν είναι η ζωή που έχει επιλέξει ο ίδιος. Προσγειωμένος και χαμηλών τόνων, προσπαθεί να μένει μακριά από αυτόν τον τρόπο ζωής στον οποίο προσπαθούν να τον βάλουν με το ζόρι οι γονείς του. Όταν η Zinnia και ο Ethan συναντηθούν, θα γίνουν αμέσως αντιληπτές οι τεράστιες διαφορές που έχουν. Τι και αν όμως τα αισθήματα που θα βιώσουν τους φέρουν αμέσως πιο κοντά και προσπαθήσουν να χτίσουν από κοινού ένα καλύτερο μέλλον;

|| Βιβλίο Δεύτερο || ✿ Όταν η οικογενειακή επιχείρηση των γονέων της Heather περνάει σε εκείνη, έρχεται αντιμέτωπη με μια καινούρια πρόκληση: Να συνεχίσει την δουλειά που έκαναν εκείνοι στο μικρό ανθοπωλείο όσο καλύτερα μπορεί. Βέβαια, το γεγονός ότι είναι αρκετά συνεσταλμένη δε τη βοηθάει και πολύ να ξεδιπλώσει τις ικανότητές της αλλά ούτε και να αναδείξει τον ενδιαφέροντα χαρακτήρα της. Αν ένα πράγμα γνώριζε καλά ο Adam, ήταν ότι η δουλειά απαιτούσε θυσίες. Κι αν ήξερε και ένα ακόμη, ήταν ότι πολλές φορές οι άνθρωποι που θα έπρεπε να σε αγαπάνε τελικά σε πληγώνουν. Κουβαλώντας στην πλάτη του ένα τεράστιο φορτίο από την παιδική του κιόλας ηλικία, προσπαθεί να ανταπεξέλθει στην καθημερινότητα της ζωής με χιούμορ και καλή διάθεση. Όταν η Heather και ο Adam συναντηθούν, θα τους δημιουργηθούν περισσότερα ερωτήματα από όσα θα μπορούν να απαντήσουν οι ίδιοι. Κατά πόσο θα είναι ικανοί να επηρεάσουν θετικά ο ένας τη ζωή του άλλου;

|| Βιβλίο Πρώτο || ✿ Η Iris έχει μεγάλη αγάπη για τη φύση. Μεγάλωσε σε ένα χωριό μακριά από τη βαβούρα της πόλης και δε μπορεί να φανταστεί τη μέρα της χωρίς να έρθει σε επαφή με τον καθαρό αέρα και τα λουλούδια που τόσο αγαπά. Αναγκαζόμενη να μείνει μόνιμα μακριά από το μέρος που είχε περάσει τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια, προσπαθεί να κάνει καινούριες γνωριμίες και να κοινωνικοποιηθεί, καθώς τόσα χρόνια ήταν αποκλεισμένη από κάθε είδους επαφή με ανθρώπους της ηλικίας της. Ο Edward δυσκολεύεται τόσο να εκφράζει τα συναισθήματά του, όσο και να εμπιστεύεται τους ανθρώπους γύρω του. Κουβαλώντας ακόμα μαζί του την προδοσία του μεγάλου έρωτα της ζωής του, θεωρεί πως δεν υπάρχει λόγος να συναναστρέφεται πλέον με άτομα τα οποία, αργά ή γρήγορα, μπορεί να του τη φέρουν πισώπλατα. Όταν η Iris και ο Edward συναντηθούν, ο ένας θα απωθεί ασυναίσθητα τον άλλον. Θα καταφέρουν να βρουν κάποιο κοινό σημείο συνάντησης ή θα συνεχίσει ο καθένας το δρόμο που επέλεξε να ακολουθεί;

Δύο γείτονες. Ένα κορίτσι που κάθε βράδυ, την ίδια ώρα, βγαίνει στο μπαλκόνι της για να τον αντικρίσει. Ένα αγόρι που δεν έχει ιδέα για την ύπαρξή της. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει εκείνη.

"Σε είχα πλάσει στο μυαλό μου, με αυτό τον τρόπο που τέτοια παραπτώματα δεν ήταν επιτρεπτά Rosaline."

Σ΄ άκουσα να κλαις πολλές φορές στην αγκαλιά μου με τις μικρές αστροφεγγιές και τα λειψά φεγγάρια να βγαίνουν απ΄ το κορμί σου αγγίζοντας τη στάχτη τους στο αριστερό μου στήθος. Έπειτα ξέχναγες γρήγορα... φορούσες το κορμί της ηλικίας των ηδονών τα χάδια, τα ξέπλεκα μαλλιά το δέρμα τ΄ απαλό και των υγρών ακροδαχτύλων την ικέτιδα φωνή της αμαρτίας. Κάποτε έκλαψα κι εγώ. Την τελευταία νύχτα με το φεγγάρι ολόγιομο και με το δάκρυ των ματιών σου στερεμένο.

𝓗𝓮𝓻 𝓱𝓪𝓷𝓭 𝓲𝓷 𝓱𝓲𝓼, 𝓫𝓮𝓬𝓪𝓶𝓮 𝓱𝓲𝓼 𝓽𝓸𝓶𝓸𝓻𝓻𝓸𝔀. Κάθε φορά που ακούω τη φωνή σου σαγηνεύομαι. Αγγίζει την ψυχή μου. Μου δημιουργεί εκείνο το καταραμένο τρέμουλο. Εξαφανίζει τις ανασφάλειες μου και μου υπενθυμίζει αυτό που είμαι. Δεν σε βλέπω. Δεν βλέπω την ομορφιά σου. Δεν βλέπω τι χρώμα είναι τα μάτια σου. Δεν ξέρω πως είναι το χαμόγελο σου. Καλύτερα όμως. Ετσι ξέρω πως σε έχω ερωτευτεί για αυτό που είσαι. Για αυτό που είσαι όταν είσαι μαζί μου. Για αυτό που είσαι όταν δεν είσαι με άλλους. Για αυτό που βγάζεις όταν είμαστε μόνο εμείς.

Τα Φαντάσματα δεν είναι πλέον ένας απλός μύθος, όπως και το ξίφος που λέγεται Μαύρο Ρόδο. Και όταν η Χλόη θα βρεθεί αντιμέτωπη με την ομώνυμη οργάνωση, θα προσπαθήσει να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να βρει το ξίφος και να αθωωθεί από τις κατηγορίες φόνου που της έχουν απαγγελθεί. Σύμμαχοί της, τα Φαντάσματα, ο Άγγελος και οι ίδιες της οι αναμνήσεις. Ή μήπως και όχι;