Altı ay önce çok sevdiği babası ve beraberinde ailesi ortadan kaybolan Avşar sudan çıkmış balığa dönmüş bir halde yaşamını sürdürmeye çalışmaktadır. Gün geçtikçe eski halinden eser kalmadığını gören Avşar üniversite eğitimine ara verip ailesini aramaya başlar. Attığı her adımda karşısına babasının kirli sırları çıkarken onu arayan tek kişinin kendisi olmadığını fark eder. Babasının eski düşmanının oğlu ve şehirdeki suç çetesi de aranan adamın peşindedir ve niyetleri kendisininki kadar iyi değildir.

Dünyadaki en tehlikeli yer zihin, en ölümcül zehir ise düşünceydi. Her an düşüncelere esir olanlardı onlar. Onlar bakanlar değil, görenlerdi. Düşüncelerine yenilenler, zihinlerindeki altın kafeslere mahkum olanlardı. Onlar Düşünce Mahkumuydular. Farklıydılar ve bunu biliyorlardı. *Bölümler finalden sonra düzenlenecektir.

İşte ben buyum. Ben parmak izi olmayan biriyim. Ben hiçbir yerde resmi kaydı bulunmayan biriyim. Ben onlarca insana eziyet ederek canını alan kişiyim. Ben kim miyim? Ben hiç kimseyim. © Tüm Hakları Saklıdır.

"Kimseye güvenim kalmadı benim." dedi kuru bir sesle. "Yanından gitmem için mi söylüyorsun bunu bana?" Sesimi onunki kadar ifadesiz tutmaya çalışmıştım ancak boğazıma oturan yumru buna engel olmuştu. "Yanımda kalman için söylüyorum." diye itiraf ettiğinde sesi acı çekiyormuş gibi çıktı. Yıkılmaz Doğu Keskin'i ilk defa yıkılırken görüyordum.

"Asıl sen kendine bak Julie Thompson! En başından beri ben kandıran sendin!" Julie hiç de suçlu görünmeyerek Alex'e alayla gülümsedi. "Sen aptalsan benim suçum ne? Bir de zekiyim diye geçinirsin." Julie'nin bu alaycı tavrı karşısında iyice çileden çıkan Alex gözleri sinirden giderek koyulaşırken dişlerinin arasından konuşmaya başladı. "Beni kandırmanın cezasını çekeceksin Julie, hem de sana öyle çok acı çektireceğim ki, bir daha asla değil beni kandırmayı düşünmek, bana saati söylerken bile korkacaksın!" Julie, bu tehdit karşısında bir nebze bile etkilenmediğini belirtircesine alayla kaşlarını kaldırdı ve aynı sert tavırla cevap verdi Alex'e. "Sen öyle san Alex Cavendish! Asıl sen bir gün benim önümde öyle bir diz çökeceksin ki, o gün sana tepeden bakıp o acınası haline gülecek olan kişi ben olacağım!"

ÖNEMLİ NOT: Merhaba sevgili arkadaşlar, zaman ayırıp hikayeme göz attığınız için çok teşekkür ederim :) Benim için bu ilginin ne kadar değerli olduğunu anlatamam :) Ancak siz okumaya başlamadan önce belirtmek isterim ki, hikayemiz kitap olduğu için kaldırıldı. Siz kızmadan önce de söylemeliyim ki, kitabın telif hakları artık bana ait olmadığından yayınlama ya da yayından kaldırma kararı da benim insiyatifimden çıktı. Bu konuda anlayış göstermenizi rica ediyorum. Kitabımız Ephesus Yayınları farkıyla internet siteleri ve raflarda. İsterseniz temin ederek okuyabilirsiniz :) İlginiz için tekrardan çok teşekkür ederim. Keyifli okumalar dilerim :) *** Konuşmaktan çok homurdanarak iletişim kuran, Bilişim İstihbarat Servisi'nin yakışıklı ve sert ajanı Kuzey Karaarslan, dünyayı birbirine katan özel bir anahtarın zeki, baş belası ve kızıl kafalı sahibi olan Masal Kılıç ile karşılaştığında başına gelen ilk şey, pembe iç çamaşırlarıydı. Bunun sadece bir başlangıç olduğunu anlaması ise hiç uzun sürmedi. Kuzey, hayatı boyunca eline pers gülü renginde oje almamıştı. Bir dakika! Kuzey eline hiç oje almamıştı ki! Ta ki renklerin kitabını yazan, sakar bir belaya kalbini kaptırana dek. Erkek türüyle sınırlı kalmayıp, son model arabalarından bile kıskandığı Masal için cayır cayır yanarken, dünyayı kurtarmak o kadar da kolay değildi. Operasyonun kilit ismi Masal da onunla aynı kulvarda koşuyordu. Çünkü Kuzey etrafındayken dibi tutan yemekten farkı kalmıyordu. İki zıt kutbun sıfırlı ve birli hikâyesiyle bilişim dünyasına aşk dolu bir yolculuk yapacaksınız. Kemerlerinizi bağlamayı unutmayın! Tavsiye: Sakin olmadan okuyun!

"Tuhaf değil mi? Bir başkasının yüzüne bakarken sana aşık oldum." Gülümsedi, gözlerini okyanusa kaldırdı, "Biliyor musun? Casablanca filminin hiçbir sahnesi Casablanca'da çekilmemişti." ❖ Kum İnstagram hesabı için; http://instagram.com/kumhikayesi

O, ejderha ırkının prensesi. Halkı tarafından ihanete uğrayarak tüm değişen yaşamı ve kaybettiklerinin intikamını almaya yemin etmiş bir Element Savaşçısı. Korumasına olan düşkünlüğü ve asiliği başına bir çok kez bela olmuş bir üçkağıtçı. Doğduğu andan beri korumakla yükümlü olduğu yaşamlar tehdit altında. O yalnız değil. Element Savaşçısı olan Koruması ve güvenebileceği muhafızları var. Karanlık bir muhafıza ve karanlık bir kişiliğe sahip. Güçlü ama kontrol edemediğinden gücü onun laneti. Savaştan hiç kaçınmayan; ırkının tüm ihtişamlı güzelliğiyle parlayan bir psikopat. İçindeki ejderhaları ve enerjisiyle başı dertte. Düşmanları güçlü. Düşmanlarının sayısı fazla. Prenses vazgeçemeyecek kadar gururlu. Prenses zarar vermek için var. Prenses intikama aç. Prenses intikamını alana kadarsa durmayacak. Prenses Isabella'nın içindeki öfke her şeyi bitirebileceği gibi... her şeyi gerçekten bitirebilir.

Sıcak sular fokurduyordu. Sıradan bir insanın ya da bir meleğin giremeyeceği kadar sıcaklardı. Ancak Janet yarı tanrıçaydı. "Ah Tanrım" diye mırıldandı zevkle. Gözlerini kapadı. "Bu şekilde bakınca zevkten kendini kaybettiğin zamanı hatırlıyorum" dedi yumuşak bir erkek sesi. "Gözlerini kapatıp gerinmeni ve inlemeni" Janet'in gözleri açıldı ve arkasını döndü. Jase bir kayanın üstünde oturuyordu. Gümüş rengi saçları altın rengi gözlerini gölgeliyordu. Üstünde bir tek kot pantolon vardı ve güçlü bedeni gözler önündeydi. Janet, aniden suyun içine girdi. "Burada ne arıyorsun?" "Seni görmeye geldim" dedi erkek sakin bir sesle. Aynı kadife yumuşaklığındaydı ve Janet'in sırtından aşağı ürpermesine neden oluyordu.

"Adios amigo." Söylemeyi en çok sevdiği cümlelerden biri olmuştu her zaman. Arkasında bıraktığı cesetlere bakarak söylerdi bu iki kelimeyi ve yüzündeki gülümsemesiyle uzaklaşırdı. Nedeninin ne olduğunu sorgulamadan yerine getirdiği emirler yüzünden ölen onlarca insanın hepsine söylemişti. Kısa bir zamanda nam salmıştı. Acımasızlığıyla, yalanlarıyla, mükemmel saklanışıyla ve elbette ardında bıraktığı cesetlerle. Şu ana kadar her emri sorgusuz sualsiz yeri ne getirmiş ve en ufak bir hata yapmamıştı. Ama ne yazık ki bu durum değişecekti. Sonunda biri, gözlerini açacaktı. * Toplantı odasına girmeden kıyafetimi son kez düzelttim ve derin bir nefes aldım. Heyecanlı sayılmazdım onlarla tanışacağım için ama insanların bir kadın olduğumu öğrendiklerinde verdikleri tepkiyi izleyemeye bayılıyordum. Kapıyı yavaşça itip içeri girdim ve onlarla karşılaştım. Ama en önemlisi, onunla. Hayatımda bu kadar yer edineceğini ve gözlerimi açacağını bilmeden etkileyici bakışlarımı göndermiştim o gözlere. Hemen de çekmiştim. İçeridekiler bana anlamadan bakarken hafif sıska genç adam yanıma geldi ve yüzümdeki sırıtışı genişletecek cümleyi mırıldanarak karşımdaki adamların ağızlarını açık bıraktı. "Tanıştırayım, Kurşun." Akıllarından geçen soruları biliyordum. Bu kadar ceset buna mı ait? O nasıl bir katil olabilir? O meşhur Kurşun, bir kadın mı?