~Arya serisi 2~ Dünyanın renklerini hiç görmedi. Gözleri doğuştan kapalı, kalbi ise hayat boyu sevgiye kilitli. Hayatı, yalnızca soğuk duvarlar, yabancı sesler ve bitmek bilmeyen bir yalnızlıktan ibaret. Hiçbir zaman bir el saçlarını okşamadı, hiçbir ses ona şefkatle "kızım" demedi. Küçücük bir dokunuşa, ufacık bir ilgi kırıntısına muhtaç, dışlanmış ve suskun bir genç kız... Öte yanda, bir zamanlar neşesiyle dolup taşan bir aile, geçmişin acı ve hataları yüzünden darmadağın olmuş durumda. Aynı çatı altında yaşayan, birbirine yabancı, duygusuz ve soğuk insanlar topluluğu. Aralarındaki bağlar yıllar içinde yıpranmış, yerini derin bir sessizlik ve karşılıklı suçlamalar almış. Her köşe, her odada bir kırgınlık, her bakışta bir hesaplaşma saklı. Bu buz gibi evin çatısı, uzun yıllar ailesini bir arada tutan baba figürünün ani vefatıyla çöker. Ama asıl sarsıntı, babanın geride bıraktığı mektupla başlar: Yıllar önce başka bir kadından doğmuş, gözlerden saklanmış bir kız çocuğu...

Ölümden falan kurtarmamışlardı beni, annemden almışlardı. Babamdan almışlardı, sonuçta satsalar bile benim anne ve babamdılar değil mi? Öyle olmalıydılar, bir yere ait hissetmeliydim artık. Birinin en sevdiği olmak zorundaydım. Hatta biliyor musunuz, tek bir kişinin sevdikleri listesinde sonuncu olmak bile yeterdi bana. Bu yaşıma kadar birinin önceliği olmak için çabalamıştım ve olmamıştı; bundan sonra da birinin son sevdiği olmak için çabalayabilirdim. Yeterdi, gerçekten yeterdi bana. __ O kadar çok okudum ki bir tane de kendim yazdım

Yirmi yıl önce kaybolan bir kız... Yıllardır peşinde olduğu izlerin sonunda kasabanın sıcak ve sakin sokaklarında bir baba... Nadir Bey, hayatını başarı ve güç üzerine kurmuş, yılların getirdiği sertlikle çevresindekileri etkileyen bir adamdır. Ancak kaybettiği kızının izi, onun en büyük boşluğudur. Sadık şoförü Baki ile çıktığı yolculuk, onları Sarıyaka Kasabası'na götürür; renkli mütevazı evlerin, sıcak insanlarının ve eski taşlı sokakların arasında yılların gölgesiyle yüzleşirler. Bazı tesadüfler, insanın hayatını sessizce yerinden söküp değiştirecek güçtedir...

"o adamın senden olmayan oğluna bile annelik yapmışsın, söylesene anne bir fazla ben mi geldim?" 「」 ⊱Kurgu ve içerikleri şahsıma aittir, argo ve olumsuz öğeler içermektedir.

1950'ler Türkiye'sinde, dünyaları isteyen bir genç kızın öyküsü. Nermin K. Arıkan, Galata Köprüsü'nde yaşamına son vermek istediği soğuk bir İstanbul gecesinde, daha evvel hiç tesadüf etmediği zengin, hoş bir kadınla karşılaşır. Kadın ona mani olmayı başarmanın bir yolunu bulur ve onu Üsküdar'daki köşküne davet eder. Gece boyu, aralarındaki çekinceye rağmen dertleşirler. Ancak Nermin, kadının köşkünde uykuya daldığı an korkunç bir gerçekle yüzleşir. Nermin birdenbire 1950'lerin Ankara'sına, hayallerini gerçekleştirmek üzere İstanbul'a kaçma hayalleri kuran 17 yaşındaki Rehiye Ağaçlıtepe'nin hayatına uyanır. O, Rehiye'dir. Ve yaşamı, en başından beri Rehiye'nin geleceği gördüğünü sandığı korkulu kâbuslarından başka bir şey değildir.

Zamanda yapılan bir yolculukta kendisini 1920'lerde bulan Ahsa, kendisi gibi zamanda yolculuk yapan Karan ile tanışır. "Dağınıklığa tahammülün yok resmen Ahsa. Benimde takıntılarım var biliyor musun?" Başparmağı gözümün kenarını okşamıştı. "Şurada bir benin var, gözümü alıp alıp duruyor. Diğer tarafta da olsaydı keşke hiç simetrik değil." Sonra dudağımın kenarına indirdi parmağını. "Bak üst dudağın da alt dudağına göre çok dolgun! Tüh!" Gözlerim kendiliğinden büyürken elimle göğsüne vurdum. Yetmedi bir kez de omzuna vurdum. "Sen sapıksın! Valla sapıksın!" "Ben olanı söylüyorum? Sen benim dağınık olduğumu vurgularken sorun yok ama ben söyleyince sapık oluyorum. Sanki seni tutup öptük, hemen sapık ilan ettin bizi." "Hele bir yap gözlerini oyarım senin." diyince gülüşü büyüdü. Ben odaya girdiğimde ne kadar da solgundu oysa yüzü. Ahsa'nın zamana yolculuğunda geçmişle yüzleştiği kitabıma hoş geldinizzz.

"Ben Çilem. Sabahın köründe uyanan, kahvesini sütsüz içen ve duygusal krizlerini 'maliyet hesabı' yaparak yöneten o kız..." Hayatım, İzmir'in nemli havası ve "Baba Müsveddesi" dediğim adamın cimrilikleri arasında, kendi halinde bir sefaletle ilerliyordu. Tek derdim Maliye vizesinden geçmek ve ay sonunu getirmekti. Ta ki o klişe Yeşilçam senaryosu başıma gelene kadar: "Bebekler karışmış." Bir yanda; beni büyüten ama bana "batık yatırım projesi" gözüyle bakan bir tüccar. Diğer yanda; yalıda yaşayan, duygusallıkta sınır tanımayan ultra zengin biyolojik ailem. Ve asıl bomba: Benim yerime o yalıda prensesler gibi büyüyen, yerimi kaptırmaya hiç niyeti olmayan "Melin". Buzları eritmek mi? Gerçek bir aile olmak mı? Önce şu DNA testi çıksın, sonra Melin'in sinsilikleriyle uğraşırız. Ha bir de, abim Ayaz'ın o "seni kabullenmiyorum" bakışlarını da unutmamak lazım. Dram yok, gözyaşı (pek) yok. Sadece biraz kaos, bolca hesap kitap ve yanlışlıkla içine düştüğüm o garip "Aile" tablosu var. Hazırsanız, hesaplaşma başlıyor. #izmir 2.sıra 30.11.2025 #üniversite 6.sıra 03.12.2025 #abi 5.sıra 09.12.2025

"Adını söylemedin." dedi. Güldüm. "Bir daha karşılaşacakmışız ya. O zaman söylerim." O da güldü. "O zamana ben öğrenirim zaten." "O halde kendine iyi bak Tunga." Bana sadece Yiğit adını söylemişti. Ben Tunga deyince bakışları merakla bana döndü. "Benim kim olduğumu biliyormuşsun!" Arabadan geri çekilip el salladım. O bana şaşkın şaşkın bakarken Sıtkı amca eski arabasıyla köy yoluna çıktı.

-ASKERİ KURGUDUR- Alaz, dik oturup ciddiyetle boğazını temizledi. . "Ancak... seni istersem timden çıkarmam ve buradan göndermem, seni ilgilendirir mi?" "Eğlenirim," dedim anında. Alaz'ın yüz ifadesi değişti. "Beni buradan göndermeye çalışmandaki çabalarını... yarbaya dil dökmelerini, okuluma kadar göndereceğin faks ya da maillerini izlemek beni eğlendirir." Sahte bir tebessümle dudaklarımı kıvırdım. "Lütfen beni eğlendir." Sözlerimden etkilense de değişen yüz ifadesini hemen toparladı. "Yapamayacağımı sanıyorsun." "Hayır," dedim gözlerimi gözlerine kilitleyerek. "Tökezleyeceğini düşünüyorum." Arkasına yaslandı. Bir dirseğini sandalyenin koluna dayadı, diğerini masaya bıraktı. Açığa çıkan bileğine baktığımda ela ve mavi ağırlıklı boncuk bileklikler gözüme takıldı. Tam bu iki bileğinin ortasında siyah ipten oluşan kalın bir düğümlü bileklikte vardı. Bunları takmayı hep çok severdi. "Ya bunu başarırsam?" diye sordu. Sesinde meydan okumanın yanı sıra bir kırgınlık da vardı. Gözlerimi ona çevirdim. "Ya seni buradan gerçekten gönderirsem?" Masaya doğru yaklaştım, ceketimin yakalarını düzelttim. Yanağıma düşen birkaç saç telini kulağımın arkasına iliştirdim. "Eğer bunu başarırsan sana vereceğim Son Vasiyet'im bile olmaz!"

Öldüğünü düşündüğünde gözlerini başka birinin bedeninde açmıştı. Hiç bilmediği bu kızın bedeninde onun hayatını yaşayabilecekmiydi? Belki de onun hayatını ondan daha iyi yaşayacaktı. ~ Zeki mc 'ye hasret kalanlara... . . . Kurgu tamamen şahsıma aittir. Herhangi bir (ç)alma durumunda yasal işlem başlatılacaktır.