THIS IS A ONE SHOT STORY!!! Hindi lahat ng bagay na gusto mo ay makukuha mo. Pwedeng gusto mo 'yon, pero hindi iyon ang nakatakdang ibigay sa'yo. May mga bagay kasi na masyadong sobra para hilingin, 'yong mga bagay na maaaring hindi patas sa iba. Lalong-lalo na sa pag-ibig, hindi mo mapipilit ang isang tao na gustuhin ka niya pabalik. Sa pag-ibig, sadyang mapaglaro ang tadhana. Huwag kang aasa sa isang tao kung hindi ka naman handang maiwan ng mag-isa. May mga taong dumarating sa buhay natin na hindi naman natin inaasahang mamahalin natin ng sobra, pero sila pa mismo 'yong magbibigay sa 'tin ng sakit na hindi naman natin hiniling na maramdaman. Siguro, pagdating ng panahon, mapapagtanto niya rin kung gaano ko siya minahal. Siguro, pagdating ng panahon, mapapagtanto niya rin kung gaano niya ako nasaktan. Siguro, pagdating ng panahon, hihingi rin siya ng tawad at sasabihin niya rin sa akin ang lahat. Kapag dumating na 'yong panahon na 'yon, sana puwede na ring maging ako. Para sa maikling kuwento na ito, mapagtanto ko na hindi lamang hanggang dito ang istoryang matagal ko nang binubuo sa isipan ko.

We used to know each other in ways that only our quiet glances and midnight conversations could explain. There was a time when your name felt like home... before you become a distant echo in a place I no longer visit. The last time we spoke, it wasn't a goodbye. It wasn't even a proper ending. It was just a silence that grew too loud to ignore, and space that stretched too far to cross. I wish I had known back then that it was your quiet way of asking me to just let our past go. I could still see your face in passing moments... In the crowded mall we used to go to.. In songs we used to sing.. In strangers who smile like you did... And I wonder... Do you ever think of me too? Do you remember who we were before it all ended? Before we were strangers again?