An gelir öyle bir hâl içerisinde bulursun ki kendini doluya koyarsın almaz boşa koyarsın dolmaz... Arafi yaşar hüznü ya da sevinci beklersin... Bir işaret bir yol umut edersin... Sen her şeyden bihaber araftayken ansızın bir şimşek çakar yağmuru haber verir... Ürperir yol bulamaya çalışırsın kendince... Koşarsın arafta aşağı yukarı doğru ama çıktığın tek yol çıkmaz bir sokağa çıkar... Umudun soner karanlıkta olacakları seyre dalarsın... Beklemeyi öğrenir beklersin uzunca bir süre... Beklerken yaprakların dökülür, bir çok dalın kırılır ama sen hala ayakta durursun... Ölmeyi yok olmayı bile beceremezsin... Ruhundan çok şey kaybetsen eksildende nefes almaya devam edersin aldigin nefesin nefes olduğu meçhul olsa da... Hayata kaldigin yerden devam edersin herşeyin sarpa sardığı kördüğüm bir hâl aldığı yerden... Ansızın biri çıkar... Işte o an o an başa sararsın... Ya cennet ya cehennem dersin araftayken... Önce düşer cehennemi yaşarsın sonra su bulur cennet isteğiyle cehennemde daha da yanarsın... Sonuçta cehennem olmasa cennetin bir manası olur muydu? Yanı sen ATEŞ ine SU ararsın kendince. O Suyu bulunca da ucunda ölüm dahi olsa bırakmaz tadını çıkartırsın ömrünün sonuna dek. Ömrünün bittiğini sansan bile...

Işığını kaybetmiş yönünü arayan bir adam. Ona yönünü gösteren ışığı tutan bir kadın. Rüyalarında çehresini göremediği bir adama kapılan Suhandan, onu derinden sarsacak kişinin çok yakınında hatta evinde olduğunu öğrenmesi ile yeni bir sayfa açacak kaderine. Ülkesinden kilometrelerce uzağa sürüklenen ve hayatının ışığını bulan Andrea bakalım bu zorlu yolculuğa daha ne kadar dayanabilecek. Büyük ve oldukça gösterişli bir yapıya sahip olan Gediz malikanesi nasıl bir aşka gebe kalacak gelin bunu hep birlikte görelim. Trabzon'dan, İtalya'ya uzanan bir hayat öyküsü. "Yönüm, yönüne vuruldu." Kapak tasarım; theguldesing

Ölüm hiç kitaplarda anlatıldığı gibi değildi. Anıların film şeridi gibi gözlerinin önünden geçmesi beyaz bir ışığa doğru ilerleme... Ölüm karanlık ve soğuktu. Çırpınmak istesen de çırpınamadığın, çırpınsan da kendini yukarı çekemeyeceğin dipsiz bir kör kuyuydu. Ve Eftelya o kör kuyuda tüm ağırlığıyla dibe batıyordu. 1514 İstanbul Eftelya gözlerini zorlukla açtığında üstünde kara bir adam gördü. Adam o kadar karaydı ki gecenin karanlığında zor seçiliyordu. Simsiyah uzun saçları, siyah kaftanı ve karanlıkta parıldayan siyah gözleri vardı. Yüzünün ayrıntılarını seçemiyordu ama yüzünün alt yarısını kapsayan korkunç yarayı fark edebilmişti. Çenesi ve dudaklarının üstü yanık veya kesikti onu da seçememişti çünkü sadece bir an görebilmişti. Kara adam Eftelyanın gözlerini açtığını görünce hemen siyah maskesini ağzına geçirmişti. ~~~~~~~ Bir tıp fakültesi öğrencisi olan Eftelya öldüğünü sanarken açıklanamaz bir şekilde başka bir kişilikte bir veziriazamın kızı olarak 1514 yılında Osmanlı İmparatorluğunda uyanmıştır. Eski yaşamı bir rüya mıydı, yoksa şu an bir rüyayı mı yaşıyordu bilmiyordu. Tek bildiği burası hiç de tekin olmayan bir yerdi. Kara şehzadesi de bu dünyanın en tekin olmayan parçasıydı. *Kişiler hayal ürünüdür, hiç tarihte aramaya kalkışmayın :)))))* *Moon loverstan esinlenilmiştir. Same concept different story.* Tüm hakları saklıdır da yazayım mı?