Bir odayı karıştırmak hayatını yerle bir etmeye yeter mi? Sadece biraz dinlenmek istemişti. Ama gözlerini açtığında zenginliğin içinde kaybolmuş kibirli bir adamın yatağındaydı, hem de yalnızca bir havluyla. Feraye zengin bir aileye gelin giden ablasının yanında yaşamak için geldiği yalıda yalnızca huzurlu bir hayat arıyordu. Ancak gecenin bir yarısı yanlış bir odaya girip tanımadığı bir adamın yatağında uyanmasıyla her şey geri dönülemez şekilde değişti. O geceden sonra hayatı artık ona ait olmaktan çıktı. Karşısında kibriyle sinirlerini zorlayan ama varlığıyla kalbini darmadağın eden bir adam vardı. Bazı sınavlar kaçmakla geçilmezdi, bazı duygular görmezden gelinmezdi. Ve bazı adamlar unutulamazlardı. ❝"Kucağımdasın." dedi alçak bir sesle. "Dün gece seni elimle getirdim ve vücudunda hâlâ izlerim var." Beni daha çok çekti kendine doğru, kendi alt bedenine doğru bastırdı. Onu hissedebilmek muazzam bir arzu uyandırıyordu bedenimde, sağduyu ve mantığımın yerini şehvet ve ihtiras alıyordu. "Arzu duyduğunu, beni ne kadar istediğini biliyorum." Nefesim hızlandı, söyledikleri ne yazık ki tamamen gerçekti. Onu delice arzuluyordum, hatta bazen rüyamlarımda bile gördüğüm oluyordu. Bu yüzden kasıklarım sızlıyor şu an, bu yüzden ateş bastı bedenimi. Yüzü yüzüme daha çok yaklaşınca burunlarımızın uçları birbirine değdi, dudaklarım öpülme arzusuyla karıncalanmaya başlamışlardı. Onun temasına kayıtsız kalamıyordum, korkunç bir ten uyumu vardı aramızda. "Kaçman bunu değiştiremez." Konuşurken dudakları benimkine dokunuyordu, kendimi tutamayıp ilk hamleyi yapan olmaktan korkuyordum. "Ben de seni istiyorum." diye ekledi en son, zaten hemen ardından dudaklarıma kapandı.❞ ▪︎Yaş farkı vardır. ▪︎Cinsel içerik vardır. Cinsellik, küfür ve hassas içerikler barındırmaktadır. Rahatsız olacaklar okumasın.

Tek bölümlük romantik hikayeler. Yetişkin içerik içerir! 29.11.2021 tarihinde başlanmıştır.

❗️ YETİŞKİN İÇERİK ❗️ Bir grup arkadaşın genç bir kıza oynadığı çirkin bir oyun herkesin hayatını derinden etkilerken , tehlikeli sırlar ve kirli oyunlar gün yüzüne çıkacak, hiçbir şey eskisi gibi olmayacak..

İçinde bulunduğu bu kusursuz dakikayı hava gibi soludu genç kız. Berrak mavi-yeşil gözlerini süsleyen kara kirpikleri usulca kapandı. Göz alabildiğine uzanan yabani çiçeklerle bezeli alanda bir kameriye kurulmuştu onun için. Beyaz cibinliklerle bezeli bir gizli yuva. Mis gibi kekik kokusu. Yanındaki sepette her çeşit meyve, yemiş, bir termos çay, buz gibi su. Canı çekerse içsin diye soğutulmuş beyaz şarap. En sevdiği yazarın son çıkan kitabı. Kesinlikle kendisine ait bir cennetteydi. Mutlulukla gülümsedi. Hayattan isteyebileceği her şeye sahip insanların kaygısız gülüşüyle... ... Adam bıkkınlıkla cevap verdi. "Benim karım, benim karım olmak zorunda kalmadığı sürece hayatından son derece memnundur sen merak etme." dedi. "O ne demek öyle?" "Yani beni görmek zorunda olmadığı sürece demek istedim. Sesimi duymak, kokumu duymak, bana dokunmak, beni sevmek zorunda olmadığı sürece benim karım, karım olmayı çok sever." Sonra sıkıntıyla ekledi. "Burada durup metresimle karımı tartışacak değilim. Sen de hududunu iyi çiz bence Simge." dedi sertçe. Odadan çıkarken çalan telefonuna baktı. "Ekim?" "Selam Karabey. Rahatsız etmedim inşallah." "Yok etmedin." Avuçları niye terliyordu ki. "Diyorum ki eğer işlerini ayarlayabilirsen arifeden mi gelsen?" "Niye?" "Konuşmamız lazım Karabey." İşte o söz. On senedir duymayı her an beklediği söz. "Konu nedir?" Aslında bildiği halde soruyordu. Artık zamanı gelmişti demek. Ekimi tutan bağlar tek tek çözülmüştü. Karısının bir süre sesi çıkmadı. Şu an kesin alt dudağını kemiriyordu. Bir ayağının ucunu yeri oymak ister gibi sağa sola çeviriyordu kesin. "Şeyyy yani telefonda konuşulacak mevzu değil." Adam şaşırdı. Altı üstü "boşanalım" diyecekti. Niye bu kadar kasıyordu ki. İçinin üşüdüğünü hissetti. "Tamam gelirim" dedi. Sözleri son nefes gibi çıktı ağzından. Not:Lütfen okuyan tüm arkada

Selim karşısındaki sinir bozucu yaratığı yapabildiği kadar görmezden gelmeye çalıştı. Çiçekli elbiseleri, başlarına geçirdikleri geniş şapkalarıyla her biri birbirinden güzel bu genç kadınların arasında Melike daha da gözüne batar olmuştu. Aptal inadı yüzünden şimdi de belini kıracaktı. Sıkıntıyla yerinden doğrulup, kocaman fındık sepetini sırtlamaya çalışan kıza doğru yürüdü. Melike sinirle bulutlara baktı. Yağmur geliyordu. Fındığın harmana alınması gerekiyordu ama Bodrum'dan gelen görücülere kendilerini beğendirecekler diye kimsenin el attığı yoktu. Bu sırada güçlü bir el uzanıp aldı sepeti. Melike istemeden kızardığını yanaklarına kan hücum ettiğini hissetti. "Zahmet etmeyin" dedi ağzının içinden. Selim kendisinden önce harekete geçen adamı tanımıştı. Sefer Sürmeneli. Melike adama ağzı açık ayran budalası gibi mi bakıyordu sanki? Bir de kızarıyor muydu? Melike. Hiç bir erkeğe dönüp bakmayan, inatçı, huysuz, gıcık Melike? Saçları şapkaların altına tıkılmamış, iri dalgalar halinde sırtına yayılan, lastik ayakkabısının üzerinde uzanan çorapları neredeyse diz üstüne kadar çekilmiş, biçimsiz basma eteğinin beline Karadeniz kuşağını bağlamış kıza adam niye böyle bakıyordu ki? Peki kendisi neden o gözleri parmaklarıyla oymak istiyordu? Bir insan aşık olduğunu ne zaman anlar? Defalarca kırılmış bir kalp sevildiğine nasıl inanır? Aşık bir adam sevdiği kadın için ne kadar delirebilir? Haydi bakalım başlasın yeni masalımız...

09.08.2021 tarihinde Romantizm ve Aşk etiketlerinin 1 numarası... "Önce flört ederdim. Tabi söz konusu sen olunca bu durum oldukça uzun sürerdi çünkü zorsun. Belki ufak minik öpücükler, bir iki yakın dans, kesinlikle biraz şarap. Gerilmiş ok gibisin çoğu zaman. Sonra en hassas noktalarını keşfe çıkardım" yavaşça genç kızın omuzuyla başının birleştiği noktaya dokundu. Esma titremişti. "Belki burası belki de..." deyip tam kulağının arkasına eğildi. Kız bahar gibi kokuyordu. Temiz taze ve insanı delirten bir koku. Yavaşça öptü o noktayı. İkisi için de zaman donmuş gibiydi. Dans pistinin hemen yanında bir sütuna yaslanmış bariz şekilde en azgınından bir ön sevişme yaşıyor gibiydiler. ➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰ "Kalbini dilini ömrünü mühürleyen bir aşkı ne yapacaksın be kızım? Kimse görmese ben görürüm. Daha ne kadar sürecek? Artık bu pervanelerin birini gör. Bak hayat geçiyor. Sana da yazık, bize de. Bir torun sevelim be evladım." Esma burnunu çeke çeke ağladı usulca; "Uyusam ya babacım şurada bir yaz. Sonra bir bakmışım hayat geçmiş. Ne güzel olur. Çok yoruldum baba. Aşk denilen ne bilmiyorum ama kalbimde tonlarca su var sanki. Taşıyamıyorum. Gideyim uzakta kalayım diyorum olmuyor gördün işte. Ondan uzakta da yaşayamıyorum. Uyusam babacım biraz." Adil kızına baktı çaresizce; " Ah be nazlı gülüm. Hep ananın suçu. 'Kızım benim gibi sevsin' dedi durdu. Al işte kadın, senden benden güzel seviyor."

Güzel Günler Kulübü isimli kitabın devamı niteliğindedir. Bağımsız olarak da okunabilir ama önce diğer hikayeyi okumakta fayda var tabii.

Kerem: İyi bir avukat, deli dolu bir insan, mükemmel bir arkadaş. Bahar: Enerjik kişilik, sabırlı karakter, mükemmel bir arkadaş. Çağatay: Keza iyi bir avukat, esrarengiz sempatik, mükemmel bir arkadaş. Ebru: Süper anne, daimi bekar, mükemmel bir arkadaş. Ekin: Kitapkurdu, sükunet timsali, mükemmel bir arkadaş. Harun: Müzik aşığı, gecelerin adamı, mükemmel bir arkadaş. Altı arkadaş, altı ayrı hayat hikayesi... Hepsinin kendilerince sıkıntıları vardı ama aynı zamanda başlarını omuzuna yaslayabilecekleri beş ayrı arkadaş alternatifleri de... Kimisi lisede tanışmıştı, kimisinin yolu üniversitede kesişmişti, kimisi akrabaydı, kimisi ev arkadaşı... Hepsinin yolu aynı grupta sonlanmıştı. Onların en yakın arkadaşım dedikleri birileri yoktu. Onların her birinin beş en yakın arkadaşı vardı. Hiçbiri hiçbirini ayırt etmezdi. Her an her koşulda, ucunda ölüm dahi olsa birbirlerinin yanında olmayı başarırlardı.

Dört arkadaşın geçmişten günümüze uzanan hayatları Arkadaşlık onlar için seçimdi, aşksa onlar için bir tercih. Çocukluktan beri yakın arkadaş olan bu dörtlü zaman içinde tercihlerini yaparak seçimlerinin bedelini ödemeye başlamışlardı. Hayat acıydı. Aşk da öyleydi. Yan yanayken eğlenen, aile olmayı başaran ama hep daha fazlasını isteyen bu dörtlü tam 16 yıl sonra yeniden bir araya geliyor. Bu buluşma her anlamda yılın buluşmasıyken, her açıdan yarım yalan dostuluğun ve aşkın da hesap vaktiydi.

Sedef ve Mehmet, kendi hayatlarında kaybolmuş iki sıradan insan... Sedef bir ailedeki üvey öge olarak o aileye tutunmaya çalışırken, Mehmet kendi ailesi dışındaki bir hayata daha önce hiç adım atmamış bir genç... Birbirlerini bulduktan sonra, kendi hayatlarında kaybolmuş olan bu iki genç, birbirlerinin hayatlarında aşka rastlayınca doğru rotayı bulabilecekler mi acaba?