"Benden kurtulacağın için bu kadar üzülme. Ne yani nefret ettiğin birini sürekli görmek zorunda kalmak mı istiyorsun?" Bana son bir iyilik yapıp kolumdaki derin yarayı kapatmak istemişti. Doğrusu bu benim işime gelirdi, yani kim kolunda derin bir yara olsun ister ki? Bir saniyeliğine gözlerimin içine bakıp tekrar eğdi başını. Konuşmak istemediği çok belliydi. Ellerini yaranın üzerinden geçirdiği sırada yüzümü buruşturdum. Acıdığını düşünüp tepki versin diye yapmıştım ama hiç tepki vermedi. Yüzünü, dudaklarının aralışını seyrettim. "Yıldızından vazgeçiyorsun Nova bunun geri dönüşü yok, biliyorsundur umarım" Gördüğümde onlar dışında başka hiçbir şeye odaklanamadığım gözleri şimdi sadece gözlerime bakıyordu. "Biz birbirimize uygun değiliz." Sinirlendiğini belirten bir tavırla bakışlarını hızla çevirdi. "Güçlerini kaybetmeyi göze alacak kadar çok nefret ediyorsun benden.." "İkimiz için de doğru olan bu" Ayağa kalkıp uzay aracına yöneldi ve bir daha arkasına bakmadı. "Senin için senden vazgeçmem gerekiyor yıldız ışığım. Beni bir gün anlayacaksın.."

"İnsan hayallerinin peşinden gittiği kadar vardır hayatta. Pes ettiği zaman hiç denememiş sayılır aslında. Hayatı gerçekten yaşayanlar herhangi bir konuda engel tanımazlar." Benim için de bu sözler yazılmış birer cümleydi sadece. Ama ben çoğu insanın aksine benimsedim bu sözleri. Sadece okumakla kalmadım, hayatıma uyguladım. Kızlar da pekâla şarkı yazabilir ve söyleyebilir. Tabi normal olanlarından değil. Aa benim hatam! Rap dışında diğer müzik türleri 'normal' diye adlandırdığım kategoride sanırım.. Rap evet.. Daha çocuk yaşlarda hayatımın merkezi haline getirdiğim bu müzik türü uğruna çok şey kaybettim, ama her kaybeden aslında kazanır. En azından ben kazanacağıma inanıyorum. Ya da kazanacağımıza..