Wattys 2021 Kazananlarından Canan Karaman mesleğine aşık bir psikiyatristti. Aynı zamanda evin tek kızı ve babasının herkesten sakındığıydı. Aşk ona uğrayacak gibi durmuyordu. Neyse ki yeni taşınan karşı komşuları başkomiser Ahmet Turan Baştuğ ile tanışması uzun sürmemişti. Dildar adlı kitabımın yan kitabıdır. Bağımsız olarak okunabilir. (Tamamlandı) ©Tüm Hakları Saklıdır.

Bir eve kurban olan kızın hikayesi... Bazen acı ,bazen korku ve aşk... 19 yaşındaki Mia daha önce hiç gitmediği bir yere gönderiliyor.Ilk defa babasından ayrılan Mia,annesinden sonra babasından da ayrılmasına çok üzülür.Gidiceği yerde 3 erkek kardeşin yaşadığı ıssız bir ormandaki köştür.Mia acaba hayatındaki bu yeniliklere alışabilecek ve aşık olduğu sandığı kişinin sırlarını öğrenecek mi?...

Sıradan hayatının ona vermiş olduğu avantajları sonuna kadar kullanarak başarılı bir hayatın merdivenlerini birer birer tırmanıyordu Azra. Genç, başarılı ve oldukça azimliydi. Yetenekleri onu devamlı üstlere taşırken hiç beklemediği bir anda hayatı tepetaklak olduğunda aynı azmi ve direnci yine gösterebilecek miydi ? Yüreği kaybettikleri ile yanarken, AŞK tohumunun içerisinde filizlenmesine ve kaybettiklerinin yerine yenilerini eklemesine mi yoksa içine düştüğü karanlığa teslim olarak kendisini yok etmesine mi izin verecekti? Hayatınızı ilmek ilmek örüp, başarı merdivenlerini tırmandığınızı düşündüğünüz bir anda, tüm bunların HAYATINIZ da dahil ellerinizden kayıp gittiğini görseydiniz ne yapardınız? Aşkın, yaşam ve ölüm arasındaki ince çizginin, mücadelenin ve dostluğun hikayesi..

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

"Acıdan geçemeyen kadının, acısı bitemeyen adamla; kırık dökük sevdası." Kendini bilmez bir gecede, ay tamda göğün bağrında uyuklarken başladı her şey. Kader; dizleri yaralı bir kızı, dudakları kan kokulu bir adamın koynuna sardı. Yitirdiği hafızasının ardından, hiç bilmediği bir adamın elini tuttu. Geçmişi hatırlamaya çaba gösterdiği her an kendiyle ilgili bilinmezlere daldı. Adam her an köşe başındaydı, soluğundaydı ve ne parmağındaki yüzük, ne de hatırlamadığı geçmiş bu ihtirasa mani olamadı. Oysa ki şeytanın ini, adamın köşesi kıvrılmış zihniydi. Kadın adamın cehennemiydi; saf ateşin koynu, zemheri kışın soluğu.

Genç bir kızın başına en kötü ne gelebilir ? -Annesiyle babasının ayrılması, -Annesin her gün başka bir adamla düşüp kalkması, -Babasıyla o günden sonra bir daha hiç görüşmemeleri, -Bir cinayete şahit olması -Ve daha bir sürü şey.... "17 yaşında, siyah saçları, mavi gözleri, uzun kıvrık kirpikleri ve VS meleklerinki kadar güzel bir vücut..." Hayat neden bu kadar acımasız ?

Korku nedir bilmediler ağırdı yasadikları "Kaç kurtar kendini , yalvarırım git " "Seni burada bıkacağımı sanıyorsan yanılıyorsun eğer bir kalp duracaksa bütün olmuş kalbimiz olur bu yolda birlikte yürüdük birlikte bitireceğiz elimi bırakmam

Yanılmıştım, gözlerinde şeytanın ışığını taşımıyordu. O; şeytanın ta kendisiydi. || * "Nesin sen Darren?" Dudaklarında oluşan kıvrım tehlike uyarısıydı. Onun bizden çok farklı olduğunu anladığımı biliyordu ama bu tehlikeli sulara gireceğimi düşünmüyordu. Korkudan titrerken kendini gösteren ani cesaretim onu eğlendirmişti. "Sence?" "Sen..." deyip durakladım. Heyecanımın beni durdurmasına izin vermeyecektim. Yutkundum ve beynimin içinde dönüp duran o soruyu sordum. "Sen iblis misin?" Ağzıyla, söylediğim şeyin yanlış olduğunu belirten bir ses çıkardı. "Ben..." dedi. Kolyemi sertçe çekip kopardıktan sonra devam etti. "Bir iblisin çok daha kötüsüyüm." Gözlerinden geçen karanlık parıltı, sözlerini bir yemin gibi mühürlemişti. "Öyleyse neden bize yardım ediyorsun?" "Çünkü gidebilecek başka yerim kalmadı. Buna mecburum. Eğer olmasaydım, acılar içinde kıvranarak ölmenizi büyük bir zevkle izlerdim." * 1. Kitap: Öleceksin Cadı 2. Kitap: Beyaz Kuzgun İki kitaba da buradan ulaşabilirsiniz.

Sessizliğin çığlıklarını duyabildiğinde, gecenin aslında sandığından çok daha karanlık olduğunu görürsün. Ve karanlığı aydınlatacak bir ışık ararken kendini aşağıda seni sonsuzluğa karıştırmak için hazır bekleyen dev dalgaların olduğu uçurumun kenarında bulabilirsin. ✯✯✯ Hayatınızın bir anda çığırından çıkacağını bilemezdiniz, tıpkı aniden kendinizi tüm bu korkunç ve gizemli olayların ortasında bulacağınızı bilemeyeceğiniz gibi... Gecenin karanlığı sizin için her şeyi görünmez hale getirirken bazıları için aynı şey söz konusu değildir. Ve unutmayın karanlığın, korkunuzu geri plana iten gizemli çekiciliği içinde kaybolma ihtimaliniz her zaman vardır çünkü gece herkese eşit değildir. "Geceyi... neden koruyorsun?" Tenime çarpan dondurucu soğuktaki havayı önleyebilecekmişim gibi kollarımla etrafımı sararken merakıma yenik düşerek sordum. Lafı dolandıracağını veya cevap vermeyeceğini düşünürken, bakışlarını üzerimizde sonsuzluğa uzanıyormuş hissi veren ve binlerce yıldız tarafından donatılmış simsiyah bir örtüye benzeyen gökyüzüne çevirerek beni şaşırttı, cevap verdi. "Karanlık'tan."

Gecenin bir vakti durduk yere uykundan uyandığın ve izlendiğini düşündüğün o tüyler ürpertici anı hatırlıyorsundur. Etraf saati göremeyeceğin kadar karanlıktı ama pek iyi bir saat diliminde olmadığına emindin. Kalkıp saate bakacak cesaretin yoktu, görebildiğin kadarıyla odaya göz gezdirdin. Kapının önünde belirsiz bir siluetin seni izlediğini düşündün, bunun aptalca bir varsayım olduğunu kendine hatırlattın. Sonra hiçbir şey olmadığını görüp geri yattın, sadece basit bir korku olduğunu düşündün. Ama öyle olmadığını biliyordun çünkü korku gitmedi ve yorganı kafana kadar çekmek zorunda kaldın. Yorganın seni koruyabileceğini düşündün. Yorganın altında güvende olduğunu düşündün, kendini buna inandırmaya çalıştın. O sırada böyle bir şey düşünebildiğin için içinden sana gülüyordu, ondan saklanabileceğini düşünebilmene gülüyordu. Onu tanısaydın bunu düşünme cesaretini göstermezdin. Neden bahsettiğimi bilmiyorsun, değil mi? Muhtemelen aklına dehşet verici, ölümcül bir yaratık geldi ama bahsettiğim şey korku. Şaşırdın, değil mi? Çünkü sen olsan korkuyu böyle tanımlamazdın. Çünkü karanlığı göremiyorsun. Ama karanlığın var olduğunu biliyorsun. Karanlık her zaman var oldu, onu var eden bizleriz. Karanlıkta asla güvende değilsin. Peki, belki de hakkında onlarca korkunç şey okuduğun karanlığın sesini duydun mu hiç?