Hayatta en sevdiği insan, annesinin intihar etmesiyle en ağır sınavını verdiğini zanneden Aydan, bir şekilde yakın dostu Pelin sayesinde hayata tutunmaya gayret eder fakat bir gün hiç görmemesi gereken bir olaya şahit olmasıyla ölümün kıyısına doğru sürüklenir ve gözünü "Araf" ta açar. Artık etrafı kendisi gibi arafta kalmış ve dönmenin yolunu arayan ruhlarla doludur. Kitap kapağı @Downoffical

Işık karanlıkta doğmaz. Karanlığa doğar.📌

Hayatın renklerini özledim. İnsanların yok ettiği dünyayı özledim. Duyguları bilmek istedim, en azından sadece anlamlarını. Sevmenin ne demek olduğunu bilmek istedim, özlemenin ne demek olduğunu bilmek istedim. Bunlar bu dünyaya ait duygular değil miydi acaba? Ben bu dünyaya ait olmadığım için mi hissediyordum tüm bu duyguları? Neden bu duyguları diğer insanlar hissedemiyordu? On beş yaşında öğrendim ben güneşin ne olduğunu. Kitaplar anlattı bana güneşin ne olduğunu, onlar öğretti bana güneşi. Yirmi yaşına geldim şimdi, dünya hakkında çok az şey biliyorum. Aslında dünyayı değil de daha çok kendi dünyamı biliyorum, içimdeki baharı biliyorum. İçimdeki baharla yaşamaya karar verdim bu yüzden. İçimdeki bahar bana yaşam sevinci veriyor, hayatı bana daha çok sevdiriyor. Gerçi içimdeki bahar bana ölümü bile tatlı kılar, ölüm bile içimdeki bahar gibidir benim için. Her şey bahara benzer, sevdaya benzer. Gözümün önüne çekilen bu filtreden kurtulmak istiyorum, hayat sırrına erişmek istiyorum. Hayatımızın kararacağı günü beklemiştik renkleri fark etmek için.İşte o zaman fark edecektik hayatımızın ne kadar değişeceğini. Bunaltacaktı hayat bizi. Bu siyah beyaz renklere mahkûm olacaktık. Diğer renkler ise hayatlarımızdan tamamen silinip gidecekti. Unutacaktık diğer renkleri. Hayat ne sıkıcı olurdu değil mi renkler olmasaydı? Dünya rengarenk iken bile insanlar bunalıma giriyorsa düşünün; siyah beyaz bir dünyayı kim kaldırabilir? Hayatı keşfetmek istiyorum artık ben, filtremden sıyrılıp hayatı renkleriyle görebilmek istiyorum. Güneşi mesela, onu da renklerlerin olduğu bir dünyada görmek istiyorum. On beş yaşında ne olduğunu kitaplardan öğrendiğim güneşi. Kitaplar her şeydir, bana dünyayı kitaplar öğretti. Gözlerimle öğrendiğim dünyayı görmek istiyorum artık. Sevda'mla.

Kanla boyanmış hayatlar, hapsolmuş bedenlerin kül kokusunu taşımakta... Sürgün yemiş karanlık bir ruh, birbiri ardına sıralanmış cesetleri sarmalıyor... İfadesiz, soğuk suretler, anlatıyor aslında gerçekleri... Hakikat mi yoksa rüya mı? Kim bilebilir... **** Gri karanlık her yerdeydi! Ellerimle sisi dağıtmaya çalıştım. Ayaklarıma bir şeyler batıyordu. Sis biraz dağıldığında etrafıma baktım. Kaşlarım çatılmıştı. Orman mı? Benim burada ne işim vardı ki? Ben... Ben az önce odamda değil miydim? Huzursuzlanan kalbimi sakinleştirmeye çalışıp ilerlemeye devam ettim. Ayağıma çarpan bir şeyle durdum. Ne olduğuna bakmak için eğildiğimde gördüğüm şeyle kaskatı kesildim. Bir adam, yerde kanlar içinde yatıyordu! Nefesim kesilmişti sanki. Etrafa daha dikkatli baktım. Gözlerim kocaman olmuştu. Artık kalbimin sesinden düşüncelerimi duyamıyordum. Yer de yüzlerce ceset vardı! Sesli sesli nefesler almaya başladım. Kendimi biraz toparlayınca boş olan bir yere geçtim. Burası nasıl bir yerdi böyle? Bu insanlara neler olmuştu? Kim yapmıştı? Neden buradalardı? En önemlisi benim burada ne işim vardı? Yine o silüet belirdi. Ne olduğunu öğrenmenin vakti geldi, Katie Williams. Buradan gittiğinde artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak...

Tolstoy'a göre tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar: Ya bir insan bir yolculuğa çıkar Ya da şehre bir yabancı gelir. Tam bu söze uyan birbirinden apayrı hayatlar yaşayan iki insan. Peki hangisi tolstoy'un bahsettiği muhteşem hikayeyi yaşar? Başka şehre gitme hayalleri kuran Burcu mu yoksa mahalleye gelen yabancı mı?

"Kimse kalmadığında geride, geçmişe bak ve ilerle." Not: kapak tasarımı şahsıma aittir.

Ki kalbin kemiği yoktur ama onu da kıran var...🥀🥀

Korku.. Vücudumu ele geçirip aklımı bulandırıyordu. Bacaklarımın titremesine engel olamıyordum. Ağzımı kapatan koca bir el yüzünden sesim çıkmıyordu. "Ses çıkarma ki canını acıtmayayım" kulağıma çalınan ses o pisliğe aitti. Hıçkırıp ona yenilmemek için dudağımı kemiriyordum. Öyle bir durumdaydım ki nefes almakta bile zorlanıyordum. Korku tüm zihnimi sarmıştı. Bedenim fırtınanın ortasında dala tutunmaya çalışan bir yaprak misali titriyordu. Yalnızlık en çok bu zamanlar da acıtırdı. Acılarımı 'içimde öldürüp yine içime gömerdim' Zihnim mezarlık gibiydi. Acılarımın mezarlığı.. 18'ine girmeyi sabırsızlıkla bekleyen bir kızın heyecan dolu hikâyesi....

Ailesinden şiddet gören bir kız o aileye sırf kitapları için katlanıyordur. Bu kitapt şiddet ve küfür vardır. Rahatsız olacaklar okumasın.