Aşağı düşerken beni tuttan o ela gözler... Kalbimdeki sızıntı büyük bir zelzeleye ortaya çıktı. Küçük yaşta büyüyüp büyüdüğümde her şey anlamsızlaştı. Bir anda beni tutup çeken o eller bir daha ansızın karşıma çıktı. Kader de tam böyle bir şeydi. Kaderiysek birbirimizin sebepler tamamen bahanedir. İlk başta ona tusak ettiler zannedersin kendini. Kaderi de suçlayacak kadar hadsiz değilsen kabullenmek daha kolay zor durumları. Yolun bana ne gösterdiğini bekleyerek göreceğim. Çok üzüldüğüm için sevebileceğimi bilemezdim. Beni bilinmezlik içinden çıkaran sadece bir çift ela gözlerdi -Kitap bitmiştir ama daha yazım yanlışları ve mantık hataları düzeltilmemiştir🥲-

İlk gözünü açtığın andan itibaren birilerine güvenerek başlarsın hayata. İlk elini tuttuğun kişi hep yanında olucak zannedersin. Büyürken yakınlarına tutuna tutuna ayakta kalırsın. Bir şekilde birilene güvenir, sırtımızı yaslar ve onlara inanırız. İşte en çok onlardan darbe aldığımızda yıkılırız İnsanlar kendi hikayesine nasıl başlar bilemem ama şehir, ülke, ilçe kısacası mekan değiştiren herkes yeni bir hikayeye başlar. Her hikayenin bir sürü sınavı, zorluğu, vardır. Ben sevdiklerimle onlara olan güvenimle sınandım. Sonucunda belki de asla yapamıycağım dediğim bir şeye imza attım.