"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Kim daha temiz? Üstü başı parlayan mı? Yalan konuşmayıp yüreği fısıldayan mı? Kim dost? Yara bandı yapıştıran mı? Yaralarını öğrenmeye çalışan mı? Hangisi gerçek? Ölüm mü? Yaşam mı?

Senin kalbin O' nun değil, senin elinde parçalandı Gökçe Güçlü! O kalbini verdiğin anda parçalandı. Suç sende. Seni sevmeyen birine kalbini emanet ettiğin için suç sende. *** Ok yaydan çıkmıştı. İp kopmuştu. O sandalye mahkumun altından çekildi. Artık o yayın bir başkasına gelmesi, ipn koptuğu yerden tutulması, mahkumu kucaklayan biri olmalıydı. Ve kimse bu kadar iyi olmadığı için her şey bitecek. *** İlla ağlamam mı gerek, bana ne olduğunu sormanız için. *** Lanet olsun! Hepinize lanet olsun! Beni anlamayan herkese lanet olsun! Tamam mı? Sizi düşündüğüm için bana da lanet olsun! *** Belki... Deli olmak kötü bir şey değildir. Ha! Belki o zaman mutlu olurum. *** Lütfen. Gitme benden. Kendi kötülüğümde boğulmama izin verme. Kendi karanlığımda kaybolmama izin verme annem! *** Derlerki; ölüm kapınızı çaldığı anda tüm hayatınız film şeridi gibi gözünüzün önünden geçer. Bense sadece, o film şeridinin içinde yaşadığımı hissettmiştim. Çok şey yaşadım ama hızlı hızlı yaşadım. *** Asla yıkılmayacağını düşündüğüm duvarlarımın hepsi tek tek yıkılıyordu *** Masal bitti. İyiler öldü, kötüler kazandı. Olması gerektiği gibi. Ama bu sadece efsane oldu. Efsane bitti. İyiler öldü. Kötüler öldü. İblis kazandı. Gerçeklerin gün yüzüne çıkması huyu gibi. *** Ben hala insanım. Benim hala bir kalbim var. Benim hala duygularım var. Bak! Ben ağlıyorum. Bak, kalbim atıyor. İnanabiliyor musun? Ağlıyorum. AĞLIYORUM! Ağlıyorum. Ağlıyorum. Ben ağlayabiliyorum. *** Benim ruhum, başkalarının elinde parçalanıyor, kanıyor, un ufak oluyor. Ben... Buna engel olamıyorum. Ben ruhumun ölmesine, ruhumun can çekilmesine engel olamıyorum. *** İnsan yalnızlığı seçmişse, bırakın o çukurda ölsün. Size ne insanların yalnızlığından? Sanki gidip O' nu o yalnızlıktan kurtaracak mısınız? O' nun hissettiklerini hissede