Dikkat: +18 sahneler barındırır. • Mafya • Anlaşmalı Evlilik • "Benim hakkımda hiçbir şey bilmiyorsun, küçük köstebek." Yutkundum. O, Eymir Valen'di. Aynı otelde, yan yana odalarda kalmıştık ve ben ona yakalanmıştım. Beni bir köstebek olarak görmesinin sebebi buydu çünkü hakkında bilgi toplamaya çalıştığımı sanıyordu. Oysa benim amacımın Eymir'le hiçbir ilgisi yoktu. "Peki ya sen, benim hakkımda ne biliyorsun?" "Bir köstebek olduğunu." Kendi söylediği cümleyi düzeltti. "Güzel bir köstebek." Dudaklarım iki yana kıvrıldı. Belki harekete geçip varlığını ifşa etmem gerekirdi ama ben genelde kuralları çiğnerdim. "Burada olmamalıydın." Dedim, net bir şekilde. Abimler onu fark ederse cesedini çıkartırlardı. "Burada olmasaydım yarattığım şaheseri görme imkanını nasıl bulacaktım?" Bence benden bahsetmiyordu, elbiseden bahsediyordu. "Şaheserini bana göndermek yerine evinde muhafaza da edebilirdin." "Seni evimde muhafaza etme fikrini sevdim." 🕸 Mafya▪︎Düşman Aileler▪︎Anlaşmalı Evlilik Yayım tarihi: 22.07.2025

Klişelerin arkasına gizlenen Milen Alaca Vasil'in kendi hikayesini yeniden yazmasına tanık olacaksınız. "Kelimeler insanı öldürmezdi. Ama söylenmeyenler... Onlar göğsünde bir mezar açardı."

En sevdiğim kitabın içine yan karakter olarak düştüğümde tek bir görevim vardı : mutlu sonun gerçekleşmesini sağlamak. Her şey tam da olması gerektiği gibi gidiyordu─ta ki ben kötü karakterin dikkatini çekene kadar.

Doğup büyüdüğünüz evin her köşesini ezbere bilirsiniz değil mi? Maddy için durum böyle değildi. Her gece aynı ritüel tekrarlanırdı: Maddy, sıkı sıkı sarıldığı oyuncak tavşanı Ariel, huzurlu bir gece uykusu ve Ariel'in can bulduğu eğlenceli rüyalar... Maddy, çocukluk arkadaşı olan oyuncak tavşanı Ariel'e sarılıp uyuduğu sıradan gecelerin birinde, kendini her zamanki rüyaları yerine çok farklı bir kabusun içinde buldu. Ariel yine canlanmıştı fakat bu sefer Maddy'ye, evinde hiç bilmediği bir yer gösterdi. Kendi evi bile kendisinden saklanıyorsa kim bilir, henüz perdesi aralanmamış daha ne sırlar vardı? Maddy'nin uzun, gizemli ve sırlarla dolu hikayesi okurlarını bekliyor.

Ne olursa olsun pes etmeyenlere,kendime,çok üzülenlere,dışlananlara,gülenlere, aşık olanlara, düşenlere, öğrenenlere,yorulanlara,merak edenlere, kilolura, zayıflara,uzunlara,kısalara ve bu satırları okuyan herkese ithafen yazıyorum. ____________________________________ Eğer birisi Nevra'ya bir kalp sayesinde anksiyetesini yeneceğini söyleseydi asla inanmazdı.Asosyallikten sosyalliğe,yalnızlıktan mutluluğa ulaşacağını söyleselerdi,kesinlikle saçmaladıklarını düşünürdü.Ama gerçekler bundan ibaretti.Bir kalp,bir dokunuş,bir nefes ve bir ses onun hayatını değiştirmişti. Annesi söylediğinde haklıydı:Bir insan onun ruhuna dokunmuştu. Yalnızlığını yenmek için kendisini sevmek zorundaydı.İyileşmek için Can'a yaklaşmak zorundaydı.Ama zamanla Can sadece Nevra'yı değil,kendisini iyileştirmek zorundaydı.İyileşme süreci ise birbirlerini tanımaktan daha da zorlu ve meşaketliydi.

Rozalin, içinden geleni yapmış, karşılık vermişti Mirza' ya ama, sırtı yatağa değdiği anda aklına gelen şey ile buz kesmiş, duraksamışdı. " SEN, KARIM OLMAYA LAYIK DEĞİLSİN! " Rozalin, zorda olsa Mirza'dan ayrılmış, elini göğsüne koyarak kendinden uzaklaştırmıştı. Nefesini düzene sokmaya çalışarak, Mirza'nın arzudan koyulaşan gözlerine bakıp cılız çıkan sesi ile; " İ-istemiyorum! " demişti. " Rozalin! " demişti boğuk çıkan sesi ile Mirza, durma noktasını çoktan geçmişti. " Ben, Buna Layık Değilim! Bunu Sen Söylemiştin! " *************** BERDEL İLE BAŞLAYAN AMA KADERLERİ DOĞUŞTAN BİRBİRİNE YAZILAN İKİ YARALI KALBİN GERÇEK HİKÂYESİ... ROZALİN BİR BERDEL HİKÂYESİ DEĞİLDİR. İKİ AİLENİN SIRLAR VE ÖDEDİĞİ BEDELLER IŞIĞINDA YAŞADIKLARIDIR... HİKÂYE ANA KURGU OLARAK BEŞİKTAŞ NOTERLİĞİ TARAFINDAN ADIMA TASTİKLENMİŞ OLUP, HİÇ BİR ŞEKİLDE KULLANILAMAZ... ÖN YARGILARINI BİR KENARA BIRAK VE O BÖYLE, BU BÖYLE DEMEDEN ÖNCE HİKÂYEYİ BÜTÜNÜYLE DEĞERLENDİR... ONA GÖRE KARARINI VER! YADA HİÇ BAŞLAMA... Başlama: 16.05.2018

"Sabaha kadar konuşmanın sabaha kadar sevişmekten daha tehlikeli olabileceğini kim tahmin ederdi ki? Her gece çiftliktekiler uyuduktan sonra Elif gizlice odama gelip yatağın diğer ucuna geçiyordu. Işıkları yakmayı hiç teklif etmemiştim, o da durumdan şikayetçi değildi. Binbir gece masallarındaki gibi karanlıkta başlayıp aydınlıkta son bulan gece buluşmalarıydı bunlar, ve nedense gizli kalmasını istemiştik. Oysa ortada gizlemeyi gerektirecek bir şey yoktu, onca gece yanımdaydı fakat elim onun eline bile değmemişti. Biz sadece konuşuyorduk... Sadece konuşuyorduk ve sanırım tüm sorun buydu. Belki konuşmak yerine sevişseydik bu kadar kök salmazdık birbirimize. Ben bile anlatacak bu kadar çok şey biriktirdiğimden habersizdim. Konu konuyu, kapı kapıyı açıyor ve konuştukça söylenecek daha fazla söz açığa çıkıyordu aramızda. Bazen attığımız kahkahalar duyulmasın diye ellerimizi ağzımıza kapatmak zorunda kalıyorduk. Bazense Elif mutfağa inip gizlice yiyecek bir şeyler getiriyordu ikimize. Biri duyar diye ekmeği bile sessizce böldüğüm, çocukluğumdan bile daha çocuk olduğum, hayatımda ilk kez bir kadının yüzünde kaybolduğum gecelerdi. Bir erkeğin neden binbir gece boyunca masal dinlemek isteyebileceğini ilk kez o gecelerde anladım. Ve tarihteki onca adamı eline kalem almaya iten, tüm bunları bana yazdıran şeyi ilk kez o gecelerde buldum. Bazen bir kahkahanın ortasında, bazen birbirine çarpan iki bakışta, bazense saçını kulağının arkasına sıkıştırmasını izlerken ansızın beliriveren o sızıyı... İçimdeki edebiyatı uyandıran bir ağrıydı bu. İnkâr edip kaçsam da, durup kapılsam da gözlerine bakarken hissettiğim gerçek hiç değişmiyordu. Elif bir Balkan ağıdı gibi göğsümde büyüyordu."

Yıllar önce kutsal kanlarla doldurulan kadeh yavaş yavaş gücünü yitirirken Akademi'de sert rüzgarlar hüküm sürmeye ant içmiş gibiydi... Kurtlar ulumaya, kaplanlar vahşileşmeye, kartallar ise yer yüzüne yakın uçmaya başladı... Yeni kutsal kanlar henüz kendilerini keşfetme aşamasındayken kabuk çatladı güneş tüm ışığını kadehin üzerinde patlattı. Zaman hızlandı... Tehlike çoğaldı... İşareti Mor olan oyunun en değerli piyonu oldu.

"SENİN DERDİN NE?" diyerek bağırdım karşımda beni sinir eden adama, ağlamamak için kendimle mücadele veriyordum. Ama nafile bir mücadele olmuştu. Çünkü, gözyaşlarım yine bana ihanet ederek, yanaklarımdan aşağıya süzülüyordu. Arkası dönük olan Melih, bir hışımla bana döndü ve "Ne dedin tekrarlasana" dedi. Sağ dudağı yukarıya doğru kıvrılmış, ela gözlerinde küçümseyici bir bakış vardı. "Senin derdin ne?dedim." dişlerimin arasından. aslında avaz avaz bağırmak istiyordum, ama sadece sinirden dişlerimi sıkmakla yetinmek zorunda kaldım. " Ben senin kölen değilim... Bana emirler yağdırıp durma. " Oldukça öfkeliydim ve ağzımdan çıkanı kulaklarımın duymasını isteyecek hiç değildim. Melih, hızlı adımlarla aramızdaki mesafeyi kapattı. "Ahu, hep unutuyorsun... Ben sana istediğim gibi davranırım." Ela gözleri, en koyu rengini almış tehlikeliyim diye bas bas bağırıyordu. "Davranamazsın" dedim. Cılız ve kısık bir sesle, cevap vermedi. Gözleriyle, gözlerimi işgal etmeye devam etti. Arkasını dönüp çıkışa doğru ilerledi. Nereden geldiğini bilmediğim bir cesaretle; "ASLA SENİN İÇİN GÜLMEYECEĞİM! YÜZÜMDE ASLA SANA AİT BİR GÜLÜMSEME OLMAYACAK!" diyerek haykırdım.Melih, olduğu yerde bir süre durdu. Bir anda bana dönüp, ateş saçan ela gözlerini, kahve gözlerime dikti. "Ben, bencil bir adamım Ahu. Benim için asla gülmeyecek bir kadının... Gözyaşlarını bile istiyorum." Ölüm kokan bir ses tonuyla "GÖZYAŞLARI BİLE SADECE BANA AİT OLSUN İSTİYORUM."

Yaşamla ölüm arasında kibir aşk ne kadar tutkulu olabilirdi? Yada olabilir miydi? Kapak tasarımı; Wbrunette