"Çok mu seviyorsun?" diye sordu Arslan dayanamayarak. Ahsen ise usulca salladı kafasını. "Tamam, gel o zaman." Elini bırakıp Ahsenin korkuyla yere bıraktığı bisiklete yöneldi. Bisikleti kaldırdığında aklından geçenden emin olamadı. Bu bisiklet ikisini de kaldırır mıydı bilemiyordu. Fakat denemeden bilemezdi. "Arslan abi?" diye sordu küçük kız şaşkınlıkla. Arslan yakışıklı yüzüyle Ahsene baktıktan sonra önündeki kısma vurdu iki kere. "Bisiklet bisiklet demiyor muydun? Atla hadi!" Arslan Ahsenin kıpırdamadan durduğu yerde kendisine bakarken ki yüz ifadesine gülmeden edemedi. Ardından hemen konuştu. "Hadi mâhpare..." tehdit edercesine devam etti. "Beklemem bak!" Yeşil gözleri hemen açıldıktan sonra vakit kaybetmeden daha doğrusu Arslan abisi fikrini değiştirmeden hareketlendi küçük kız. Arslanın da yardımı ile oturdu önüne. "Mahpare mi?" dedi tam olarak telaffuz bile edemezken. "Hoşuna gitmedi mi?" diye sordu Arslan henüz hareket etmeden. Buna karşılık kafasını salladı hızla Ahsen. "Ne demek ki?" "Ay parçası..." dedi gözleri küçük kızın yeşillerine birkaç saniye takılırken. Ardından hemen toparladı kendisini. "Şimdi?" dedi sorunun cevabını yeniden almak ister gibi. "Şimdi hoşuna gitti mi?" Kocaman gülümsedi Ahsen. Saçlarından yayılan kokunun farkında olmadan bir kez daha salladı kafasını. "Hı hı.." ardından o da yeşillerini kahveleriyle buluşturdu. "Çok güzel." © Tüm Hakları Saklıdır kopyalanamaz, alıntı yapılamaz, başka yerlerde kullanılamaz. Mâhpare adıyla yazılmış wattpad üzerindeki ilk hikayedir.

"Ne işin var bu saatte sokakta" dedi. Şaşırmadım bu tepkisine ne zaman geç saatte dışarı da olsam aynı sözleri duyuyordum ama kendisini hiç bu saatte evde olmazdı. "Hava alıyorum Ali abi evde çok bunaldım" dedim tabi ki yalan söylemiştim tamamen onu görmekti amacım, 28 yaşındaydı Ali Ege ben ise 19 ama kendimi bildim bileli onu seviyordum o ise beni görmüyordu kardeşi olarak sayıyordu öyle koruyor öyle bakıyordu. Gözleri avını süzer gibi baştan aşağı beni süzdü utandım altımda kısa bir şort üstümde askılı bady vardı "Bu kılıkta" diyip üzerime bir adım daha yaklaştı kişisel alanını işgal etti o esnada arkadan 2 3 tane mahallenin erkeklerinden geçenler oldu o sebeple yaklaştığını anladım cevap veremedim. "Eve dön Asya" dedi yüzüme bile bakmadan oysa ben gözlerimi o güzel yüzünden bir saniye bile ayırmadım uzun boyluydu 1. 92 falan olmalıydı bense 1.71 kafamı kaldırıp bakma durumunda kalıyordum ama bir şikayetim yoktu yeterki yanımda olsun doya doya bakabileyim. Cevap vermediğimi farkettim itiraz ettim hemen "Daha yeni çıktım Ali abi" bize bakan sanırım daha doğrusu sadece bana bakan gençlerin olduğu tarafa bakıyorken konuştu "Akşam akşam katil olmamı istemiyorsan gir içeri bu hava alma mevzusunu sonra konuşucaz." Başlangıç tarihi 03.09.2020 İlerleyen bölümler +18 ağırlıklı olacaktır.

''Bön bön çocuğu izleyeceğine yemeğini ye.'' ''Seni mi izlememi tercih ederdin?'' iğnelemem ona koymamış olacak ki, çapkınca sırıttı. ''Kusura bakma, çilli. Tipim değilsin.'' ''Bana diyene bak! Seni gidi aptal çam yarması!'' Sandalyesinden kalkmadan önce son kez bana bakıp göz kırptı. ''Dikkat et de, çam yarması seni ezmesin, çilli.'' Devam kitabı Bir İçim Su'dur.

@linatasoy: yiğidim, o nasıl bir üçlüktü ama @linatasoy: bak böyle üçlükler atarak sürekli beni kendine aşık ediyorsun, olmuyor ama @linatasoy: bir gün bozuşacağız, benim de kalbim var insafsız! @linatasoy: neyse iyi maçtı, tebrik ederim, congratulations @linatasoy: o demin attığım videoyu bir peçete eşliğinde geri sana armağan ediyorum. @linatasoy: berhudar ol - Orhan Baba × @mattmiller görüldü. × genelkurgu #1 ~ 110420 [13 Kez] yarıtexting #2 ~ 180420 [9 Kez] genelkurgu #2 ~ 210420 [11 Kez] gençkurgu #3 ~ 260420 [7 Kez] gençkurgu #1 ~ 010520 [9 Kez] kısahikaye #1 ~ 010520 [4 Kez] yarıtexting #1 ~ 010520 [7 Kez] sevgi #2 ~ 050520 [6 Kez] gençkurgu #2 ~ 080520 [9 Kez] texting #1 ~ 090520 [6 Kez] mizah #2 ~ 200520 [6 Kez] mizah #1 ~ 210520 [4 Kez] × nba adındaki ilk textingtir. kurgu tamamen şahsıma aittir, celebrity crush hikayesidir. yarı türkiye'de yarı da LA - Beverly Hills'te geçecektir. × Bu hikayenin 8 Ekim 2019'da temeli atılmış, 2020 yılı Şubat'ın 29'unda da yayımlanmıştır ama şikayetler dolayısıyla kaldırılmış ve şimdi yeniden düzenlenerek atılmaktadır. × yazma tarihim; 08.10.19 yayımlanma tarihi; 29.02.20 2. yayınlanma tarihi; 28.06.20 3. yayınlanma tarihi; 14.07.21 ×

******** Herkes ölen mafya babasının yerine geçicek olan mafyanın kim olması gerektiğini tartışırken biri kendinden emin oturuyordu. Masada dönen genel isim onunkiydi zaten. Kapının gürültüyle açılması üzerine herkes sustu ve gelen kişiye baktı. Güzel kız soğuk bakışlarla babasının koltuğuna oturdu. Ona gözleri iri iri olmuş bir şekilde bakan mafyalara soğukça " babamın yerine ben geçiyorum " dedi. Bunu beklemeyen mafyalardan bir kahkaha koparken içeri giren ve koltuğa onun oturacağını idda eden kız sinirlendi ve elini masaya geçirdi. Masadan çıkan ses bütün odada yankılanarak gür kahkahaları bastırdı. Masadakiler kıza döndüğünde kızın önünüdeki, elini vurudğu yerin boyluca çatladığını gördüler kız soğuk ama bir o kadar tehtidvari bir sesle; - Buna karşı çıkan. dedi. Masanın en sonundaki 30 larındaki adam elini kaldırdı ve; - Bu saçmalık. dedi. Sözleri biter bitmez kız belindeki silahı çıkardı ve elini kaldıran adama doğtultup tek kurşunda kafasından işini bitirdi. Ona şaşkınlıkla bakan mafyalar bu güzel ve iki dakika önceye kadar masum gelen kız şimdi gözlerinde hiç de öyle değildi... DÜZENLEMEYE ALINMIŞTIR!

Bir doğum lekesi. Dört Zamancı. Ben sıradan biriydim. Hayatım boyunca büyük beklentilerim olmadı. Kalabalıkları sevmeyen, sessiz, kendi içine kapanık biriydim. En iyi arkadaşım Essie dışında neredeyse kimseyle konuşmazdım. Kitaplar dünyam, müzik ise sığınağımdı. Ama bir gecede hayatım altüst oldu. Artık zaman doğrusal değil. Günün 25. saatinde, çürümekte olan Kara Delik adlı paralel bir boyutta, başka kimsenin göremediği yaratıklarla savaşıyoruz. Gölgeden, kâbuslardan ve açlıktan doğmuş canavarlarla. Ve tüm bu karanlığın kalbinde açılmak için fısıldayan bir kapı. Ama o kapı açılırsa? Her şeyin sonu gelecek. Biz, Zamancılarız. Dört seçilmiş. Dört zincirle birbirine bağlanmış kader. Ve içimizden biri; dünyanın son umudu, ışığın kendisi. ********** HİKAYEM REKLAM PANOSU DEĞİLDİR. BOŞUNA YAZMAYIN SİLİYORUM. ☆ ZAMANCILAR ADINDAKİ İLK VE TEK HİKAYEDİR.

Ruh eşini arayan ölümsüz bir kızın trajikomik hikayesi... Bir lanet... "Sen elimden ruh eşimi aldın. Tek aşkımı. Seni ruh eşini bulana kadar ölememekle lanetliyorum." Kazık tenimi zedelemeye başlamıştı. Ve ben bundan hiç rahatsız olmuyordum. "Ruh eşinden duyacağın ilk cümle, dövmendeki cümle olacak. Onu bul. Kendine aşık et. Büyü bozulunca huzur içinde geberebilirsin." Beni her insandan duyabileceğim bir cümleyle lanetlemişti; "Affedersiniz. Biraz konuşabilir miyiz?" Köprücük kemiğime kazınan bu cümleyi, inanın bana duydum da. Bu cümleyle her karşılaştığımda, bu sefer bulmuşumdur umuduyla doldum. Ama olmadı. Her birinin kollarımda can vermesini seyrettim. Lanet elimi kolumu bağlamış, beni çaresiz bırakmıştı. Yüz elli yıl boyunca aradım onu... Akla gelebilecek her yolu denedim, bu azaptan kurtulabilmek için. Olmadı. Her seferinde tekrar geri döndüm. Hep yalnızdım. Yüz yıllar boyunca kiminle tanışsam, ölüme çektim onları. Gözlerinden sönüp giden hayat enerjisini gördükçe tekrar tekrar öldüm. Ta ki onlarla tanışana dek...

[Diğer adı : Öğretmenimle evlenmek mi?] Yanlış doğruya dönüşemezdi değil mi? Tüm hayallerime küsmüşken, ufacık bir hatamdan dolayı kötü bir şekilde hayatıma yeniden sızdılar. Onları yaşamak güzel olsa da bir de gerçekler vardı. Tüm kafamı sorularla dolduran can yakıcı gerçekler...

Geri döndüm. Tek tek söküp attığım ne varsa, üstüme bir bir diktim de döndüm. Kalbime geri döndüm.

" Mum olmak kolay değil, ışık saçmak için önce yanmak gerek."