"Unutmanın huzur sayıldığı bir evrende, hatırlamak bir başkaldırıdır." Lazura, cennetle cehennem arasında sıkışmış bir unutuluş evreni. Buraya gelen herkes, geçmişini geride bırakır; kim olduğunu bilmeden nefes alır. Hatırlamamak burada huzur sayılır ama bu, derin bir yalnızlığın maskesidir. Velanlar, sahte bir huzurun içinde yaşar. Ne geçmişleri vardır, ne de güçleri. Sadece yaşar, sorgulamazlar. Kaernler ise sistemin bastıramadığı çatlaklardır. Her biri bir lanetle doğar. Aşk, onlar için zayıflık değil, tetiktir. Bu yüzden hep yalnızdırlar. Deran Vedrah ise bu evrende hatırlayan tek kişidir. Laneti Memrion, ona geçmişini unutturmaz. Dokunduğu herkesin dünyadaki anılarını görür. Her temas, yeni bir yük. Deran yalnızca kendi değil, başkalarının da hikâyesini taşır. Bu yüzden sessizdir. Lora Elenith geçmişsizdir ama laneti başkalarının geçmişine uzanır. Senthera, dokunduğu kişinin Lazura'daki anılarını siler. Bir saniye bir hatırayı, dakikalar bir dostluğu götürür. Uzun sürerse, geçmiş yok olur. Ama Deran hariç. Onun geçmişi Lazura'dan önceye aittir. Lora'nın laneti, sadece Deran'ın dünyadaki anılarına erişebilir; sevdiği kadına ait olanlara. Bu yüzden Deran bakmaz, dokunmaz. Çünkü Lora bir tehdit değildir. Bir vedadır. Lora unutturur. Deran hatırlar. Ve kader, onları aynı gölgede buluşturur. İki yabancı, iki zıt lanet. Bir taraf sessiz bir ışık, diğer taraf susmayan bir karanlık. Ve Lazura'nın boğazına saplanmış siyah bir gül. Bu evrende aşk tehlikelidir. Çünkü hatırlarsan yanarsın. Unutursan... eksik kalırsın. Peki ya sen? Hatırlamanın cehennemine cesaret eder miydin? Yoksa unutmanın sahte huzuruna mı sığınırdın? Lazura seni çağırıyor. Ama unutma. Hatırlarsan yanarsın. ('Lavrinya' ismi ve evreni, yazılmış ilk ve tek eserdir. Hakları saklıdır. İzinsiz kullanım halinde hukuki süreç başlatıla

Damarlarında, kaderin acımasızlığı ilmek ilmek gezen Mehir Mirzan, yalnızlığın en zift tonunu yaşadığı bir dönem olan klinik sürecinde kendisine yeni bir aile kurmuştur. Bir yıl iki ay sonra, madde ve nikotin bağımlılığı ile olan savaşını kazanıp, hayatla olan savaşının başladığından habersiz hayallar kurarken, kurduğu ailenin dağılma eşiğinde olduğundan da habersizdir. Habersiz olduğu bir diğer konu ise insanları ölümün ya da insanların ayırdığıdır. Geçmişten gelen yabancı bu sorularına cevap olacaktır. ❝Ölüm kapıyı çalar, kaburgandan bir kemik alır. Başka bedende vücut bulacak o kemik, ruhun bedenden ayrılışıdır. Ölüm bitiş sanılır, aslında kalanlara başlangıçtır. Bir kara kışın ortasında, yanan bir ateş, uzanan bir daldır. Yanan bir adam ise derdine belki devadır.❞ ❝Özgürdük çünkü kurtulmuştuk. Tutsaktık çünkü kurtulduğumuz sadece korktuğumuz bağımlılığımızdı.❞ ❝Zihnimiz hâlâ dolu, kalbimiz deli gibi vurgundu. Her nefesin göğüs kafesimizde bir çiçek soldurduğu dört duvarın arasından çıktığımızda bitti sandığımız bağımlılığımız yeni başlamıştı.❞

Öz ailesi sandığı için bütün acıları kabullenen bir kız çocuğu. "Ailemi bulmadan önce etrafa güçlü taklidi yapardım. Onlar hayatıma girdikten sonra birlikte iyileştik ve gerçekten güçlendim." Kalabalığı hiç sevmeyen Balca 4 abi ve 2 kardeşle neler yaşayacak?

Tüm dünyam gözümün önünde yok olurken, tek başımaydım. Cızırtılı sokak lambalarının altında yürürken orada, karanlıkta ses çıkarmadan beni izlediklerini biliyordum. Daha doğrusu, hissediyordum. Ara sıra bana zarar vermeye niyetleniyorlardı, fakat bu onlar için kötü sonuçlanıyordu. Çünkü üzerimde birkaç bıçak ve 2 gümüş Colt vardı... İnsanlar kaçıp saklanırken, ben onlarla savaşıyordum. Sahi bunu neden yapıyordum? İnsan ırkına bu kadar zarar vermiş yaratıklardan neden korkmuyordum? Onlarla savaşıp, aptal insanların yaptığı yanlışı neden ben düzeltmeye çalışıyordum? Genetiğiyle oynanmış insanlarla, Mutantlar... Dünyadaki varlıkları insan, hayvan ya da mutant olarak ayırabilirken, kendimin ne olduğunu bilmiyordum. Herkesten farklı olduğum aşikârdı; fakat kesinlikle insan değildim. BİLİM KURGU #1 (DÜZENLENİYOR)

" Etrafına bak anne! Kim daha yalnız, kim daha sevgiye aç?" Kadın gözleri dolu bir halde kızına baktı. Oda da bulunanların üzerinde gözlerini gezdirip tekrar kızına baktığında onun ağladığını gördü. Sarılmak için kollarını uzattı ama genç kız geriye çekildi. Kolları iki yanına düşünce nerede yanlış yaptığını düşündü. " Ben söyleyeyim anne. Ben açım ben ben. onlar değil. Onların babası vardı. Onların halaları, babaannesi ve dedesi vardı. Abileri ve kardeşleri vardı. Peki ya benim neyim vardı anne? Sadece sen.. Ama artık sende yoksun. Bu eve geldiğimizden beri beni fark etmeni bekledim fakat sen fark etmek bir yana, unuttun beni anne." Genç kızın hayal kırıklığı bakışları sadece annesindeydi. Bugüne kadar sustukları ağır gelmiş ve taşmak istiyordu adeta. Artık her şey bitsin istiyordu. " Sen nasıl dayandın anne? Hemde tek başına kimsesiz. Ben sen varken bile dayanamıyorum. Ben her gece acılarına şahit olurken belkide onlar gününü gün etti. Sen acı çektin. Ben sensiz bir gün bile geçiremezken, sen onlarsız yıllarını nasıl geçirdin? Onlar sana acımadılar ama sen unutmuş gibisin anne. Kendi öz kızın sana hakaretlerde bulunup aşağılıyor. Yetmiyor sevdiğin adam sana ağır ithamlarda bulunuyor ama sen sessiz kalıyorsun. Ben sana yapılanlar karşısında dayanamıyorum anne. " Genç kız elini kalbine doğru götürüp usul usul okşadı. Kalbi çok acıyor nefesi kesiliyordu. " Kalbim artık dayanmıyor anne. Çok ama çok acıyor. Seni düşününce dayanmam lazım diyorum ama yaşadıkların ağırlık yapıyor kalbime. Kendi yaşadıklarım umurumda değil, seninkiyle asla kıyaslanamaz. Senin kadar güçlü değilim, ben artık pes ediyorum anne." Genç kız sözlerini tamamladıktan sonra eli kalbinde yere yığıldı.

Koşuyorum, uçsuz bucaksız bir ormanda koşuyorum. Buraya nasıl geldim, burada ne yapıyorum hiçbir fikrim yok! Ama bir şeyden kaçıyorum. Birden hava karardı ve uğursuz bir gök gürültüsü yankılandı gökyüzünde. İliklerime kadar titrediğimi ve korktuğumu hissetsemde koşmaya devam ettim. Kuru dalların yüzümü çizdiğini hissettim ama içimdeki korku ve kaçma içgüdüsü ile önemsemedim ve koşmaya devam ettim. Çevresi ağaçlarla çevrili düz bir araziye çıktığımda bir kez daha gök gürledi. Bu sefer duruyorum. Ama duran ben değilim, sanki bedenim biri tarafından ele geçirilmiş gibi. Kafamı kaldırıp gökyüzüne baktığım sırada yanımdan hızlı bir şey geçti. Ama ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yok. O kadar hızlıydı ki! Yanımdan geçişini, tüylerimi diken diken edişini hissetmesem gerçek olduğuna inanmazdım! Hızla etrafımda dönerek çevreme baktım, ama bir şey göremedim. Pes etmeyip bir kere daha baktım, yine bir şey göremedim. Bu şey her neyse artık delirmek üzereydim! Son kez bir şeyler görme umudu ile bir tur daha döndüm etrafımda. Ama hiçbir şey yok! Sadece ay ışığının aydınlattığı, benimde bulunduğum açık alan. Gerisi zifiri bir karanlık ve ölüm sessizliği. Tam o anda arkamda bir nefes hissettiğimde korkum daha fazla arttı ve titremeye başladım. Birden bardaktan boşalırcasına yağmur yağmaya başladı. Arkamdakinin varlığını iliklerime kadar hissediyordum ama ne arkama dönüp bakmaya cesaretim, ne de arkama dönüp, "Sen kimsin?", "Benden ne istiyorsun?" demeye cesaretim vardı. Olduğum yere çakılıp kalmıştım, ne bir adım atabiliyor ne de kaçıp koşabiliyordum. Hoş bu korku ve titreme ile bir adım bile atamazdım... Ama arkamdaki her kim ise deli gibi merak ediyordum ve daha bu şekilde ne kadar ayakta kalabilirdim bilmiyordum. Göreceğim şeyden korkarak arkama döndüm. Tanıtım bölümüne göz atınız🧚

Yıllar önce savaştan kaçan insanları Dünya'dan yaşadıkları gezegene Septün'e getiren TILSIM ve arkadaşları. Peki ya Dünya'da kraliçe ve prenste varsa onları kurtarıp Septün'ü düşmanlardan arındıra bileceklermi gelin ve görün.

(Tamamlandı) Melek'in çok sevdiği üvey ailesi ölür ve aslında gerçek hikayesi burada başlar... Hiç arkadaşı ve akrabası olmayan bir kızı çok kalabalık bir aile bekler, SOYLU ailesi. Melek'in hayatın ortak olmak ister misiniz? O zaman sizi içeriye alalım. Sizde Melek'in hikayesine hoş geldiniz. ......................................................................... •İlk kitabım. Bunu dikkate alarak okumaya başlayın lütfen. ●Aşk, aile ve abi kitabıdır. Başlangıç tarihi: {05.07.2021} Bitiş tarihi {05.12.2021}

"Cennet ve cehennem birer insan olsaydı," diyerek durdu. İçimden 'bu insanlar biz olmazdık' diye geçirdim. Çünkü o cehennem olamayacak kadar merhametli, ben cennet olamayacak kadar acımasızdım. Burnunu burnuma sürterek gülümsediğinde "Cehennem cenneti güzelliği için öldürürdü." Biz sonsuz değildik. Biz siyahla beyaz da değildik. Biz yarım kalandık, biz beraber siyaha çalınandık. - 29.06.21 Yayım Tarihi! Kurgu şahsıma aittir, çalıntı gibi bi' durum olursa gereken yapılır. Dipnot: Bu kitapta +18 cinsel sahneler, kan, aksiyon, küfür, olumsuz öğeler bulunmaktadır. Ona göre başlayınız.

Ruhumuz bazen kendi bedenimize ait hissetirmez. Bunu farklı yollarla bize gösterir. Kafada duyulan sesler, görülen gölgeler ve daha fazlası. Ruhumuz özgürlüğüne kavuşmak için bir sürü doğaüstü yolu dener. "Her gece ruhumunun bedenimden ayrılmaya çalıştığını hissediyorum" dedim çaresizce. "Çünkü ruhun bu evrene ait değil" dedi gezgin. Arkedia'da her yüz yılda olabilecek felaketleri ön görüp, tanrı tarafından ateş mührü vurulan iki koruyucu vardır. Burada ruhlar tamamen ölmez ve sıradaki yaşamlarını bekler. İgnis'in ruhu ise büyüden uzak, farklı bir evrende, yeni bir bedende reekarne olmuştur. Bu gerçekliğe alışmak ve felaketi önlemek sanıldığı kadar kolay değildir. Bu gücü kontrol edebilmek, bu şansı yakalamak kadar zordur. Kimisi için şans, kimisi için de bir lanet. Yarı tanrının gücü, İgnis ve Mortem. 1.Kitap tamamlandı! (ATEŞ MÜHRÜ) 2.Kitap devam ediyor. (İGNİS YOLU)