Çaresizce etrafına bakındı, küçük bir mucize istiyordu ve bu mucizeyi karşısındaki adamın sağlayacağını biliyordu. Belki çok iyi tanımıyordu bu adamı ama başka hiçbir seçeneği yoktu. Söylediği yalanı kurtarmanın başka yolu yoktu. Umut dolu gözlerle adamın açık kahve gözlerine baktı. Karşısındaki kişinin ara sıra kendisine bakıp uzun uzun dalıp gitmesinden korkmuyor değildi. Adamın kötü biri olduğunu da sanmıyordu ama tam anlamıyla güvenmiyordu da. Muhtaç olmasa asla böyle bir şey yapacak biri değildi. Ama kısa sürede yeni bir sevgili adayı bulması çok zordu. "Ee ne diyorsun var mısın?" Esin merakla bakışlarını adamın yüzünde gezdirdi. Yakışıklı biriydi aslında daha doğrusu ayrı bir karizması da vardı. Ama bir farklıydı...sanki acı çekiyor gibiydi. Adı neydi bu adamın? Hatırlamak için kaşlarını çattığı an adamın kafa sallaması ile beynini kurcalayan ismi bulmaktan vazgeçti ve gülerek baktı. "Varım."

YETİŞKİN OKURLAR İÇİNDİR! Haksız iddialar sonucunda kendi kurduğu müzik grubundan atılan Gazel, elinde avcunda kalan son parayla şehrin dışında, izbe bir apartmanda kendine bir daire tutar ancak aynı katı paylaştığı komşusu pek de hoşgörülü değildir. Tartışmalarla alevlenen arzunun ateşiyle ikisi de yanacak mıydı yoksa yeniden mi doğacaklardı? Etrafa ördükleri duvarları aşabilecekler miydi? Yeniden sevebilecekler miydi? Gazi ve eski solist, birbirilerini tamamlayabilecekler miydi? Bu hikayede geçen kurum, kuruluş ve kişiler tamamen hayal ürünüdür. Gerçek ile hiçbir alakası yoktur.

Yere çakılmayı, dizlerine batan çakıl taşlarını, avuçlarını delen dikenleri. Hepsini ezberleyecek kadar düşmeyi öğrendim ben... İçini çeke çeke saatlerce ağlamayı, sonra hiçbir şey yokmuş gibi yüzünü kurulayıp gülmeyi, yüzümdeki maskeyi kusursuz göstermeyi öğrendim ben... Ama en önemlisi savaşmayı, güçlü kalmayı öğrendim ben ! Yavaş yavaş öğrendim. Düşe kalka, güle ağlaya, acıyı tada, mutluluğu unutana kadar öğrendim ben ! Yeri geldi pes ettim; güçsüz dediler. Yeri geldi kalktım savaştım; bu kadar olamaz dediler. Bir şey daha öğrendim. Duymamayı, görmemeyi. Hepsini tek tek öğrendim ! Sonra kitapların arasında buldum onu. Bir kitap gibi okudum. Zemherinin karanlığında yolumu aydınlatan ışığım oldu. Bilirsiniz kitaplar size bir şeyleri öğrenmenize rağmen yeni şeyler öğretir. O da öğretti. İlk aydınlığı, sonra sevmeyi ve sevilmeyi öğretti. Her şeyi unutsam da onun öğrettiklerini unutamayacak kadar iyi öğrendim... Ben Zemheri'nin karanlığında aydınlığı öğrendim... Bir kadının ilk adımından son adımına kadar olan savaşı bu. Yollar çetrefilli. Sabır gerekli. Peki sen benimle beraber sabrı öğrenir misin ? ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 03/08/2018 📖✒ 27/03/2023 📕🖋️ Bütün hakları saklıdır. Herhangi bir çalınma durumunda yasal işlem başlatılacaktır. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ BU KİTABIN DİZİ VEYA FİLİMLERLE BİR ALAKASI YOKTUR ! ~~~~~

"Ulan bari Polat de." dedi. Sesi yalvarır gibi çıkmış gözleri beklentiyle doluydu. "Mirza demiyorsan deme ama en azından Polat de." "Sen yengeye Elif diyor musun?" dedim alayla bir dizinin repliğine gönderme yaparak. "Sen Polat de. Gerekirse dünyadaki tüm kadınlara Elif diye seslenirim." dedi. Yayınlama tarihi: 01.05.2023

"Öyle güzelsin ki..." diye fısıldadı dolgun dudaklara doğru. Kadın, adamdan işittiği sözleri yutkunarak dinledi. Çünkü adamın sesindeki o boğuk tını, onu tekrar baştan çıkarmak için en basit sebepti. "Güzelliğini," Eliyle kadının terden yanağına yapışmış siyah saçlarını geriye itekledi. "Nasıl ifade edebilirim, bilmiyorum."

#1'in Spiritüel "Ya ben de sana hediye hazırlamıştım ve sana verecektim ama evde unutmuşum." Deli dolu Beyza, yerini mahcup bir çocuğa bıraktığında, Fatih, anlık olarak gülümsedi ama Beyza farkedemedi. O sırada terliğiyle, yerdeki taşla oynuyordu çünkü. Kafasında dönen tilkiler bile onu tek bırakmıştı. Şimdi ne yapacaktı? "Bana niye hediye verecektin?" "O kız hediye verdiğinde, erkek kabul etmişti kızı. Sen de beni kabul edersin diye düşünmüştüm. Onlar gibi birlikte olur, mutlu olurduk." "Evlenecek miyiz bir de onlar gibi?" Fatih de artık kendisini konuşmaya kaptırmıştı. Gerçi o anlamsız bulduğu için, kaptırmıştı. Dalga geçmek için uygun zamanı ayarlamaya çalışıyordu. "Evet, evleniriz. Olmaz mı?" Fatih, daha fazla bu küçük kızla vakit geçirmek istemiyordu. Dalga geçercesine "Hı hı, tabi." dedi sadece ve arkasını dönüp yürümeye başladı. Şaşkın şaşkın Fatih'in arkasından bir süre bakan Beyza'nın aklına, nihayet nereye gittiğini sormak gelmişti. "Nereye gidiyorsun?" Var gücüyle bağırdığında Fatih, yüzünü buruşturarak Beyza'ya döndü. Bu kıza tüm mahalle nasıl dayanıyordu? Bir iki saniye sessizce bakıştıktan sonra, nihayet Fatih'in aklına güzel bir cevap geldi. Yüzünü hafif yana çevirip, sinsice sırıttıktan sonra havalı olduğunu düşündüğü bir şekilde Beyza'ya döndü. "Nikah dairesinden gün almaya! Çıkmaz ayın son çarşambası senin için de uygun mu?" *** Delidolu Beyza'yla çakma cool Fatih'in hikayesi bu. On dört yıl önce başladı ve hala devam etmekte. Katılır mısınız bu bol kahkahalı romantik komediye? *** İslami Yaşantılar Serisinin 3. öyküsü olup, ilk kitap olan Ema Şekerindeki Fatih karakterinin öyküsüdür. İlk kitabı okuma zorunluluğu yoktur. Hikaye YouTube Cihan Bozacı kanalında sesli olarak mevcuttur.

Hikayeyi okurken ve okuduktan sonra hiçbir erkeği ve ilişkiyi beğenmemeniz, bu durum sonucunda da ebediyen yalnız kalmanız durumundan yazar kesinlikle sorumlu değildir. Ve önemli not; Mıçmıç, sulu bir aşk okumak istiyorsan, sevgili okuyucu; Lise hoşlantılarını veya dizilerde aşk olarak anlatılan saçma duygular var ya, işte onları konu alan bir kitabı incelemelisin.. Bu kitapta, sadakat var, fedakarlık var, özen var.. Bu kitapta sevdiğine dokunmaya kıyamayan bir adam var. Bu kitapta, sevdiği adamla büyüyen bir kız çocuğu var. Şimdi karar ver bakalım, Sana nasıl aşık olunacağını, nasıl sevileceğini öğretecek bir kitap okumaya, hazır mısın?

Kılıç ne kadar keskindi? Veya bir kurşun ne denli yakardı canı? Hangi insan ölümle dik başlı halde karşı karşıya dururdu? İnsanoğluydu işte. Ne keskin kılıçlar, ne de kavuran kurşun yarasına karşın ölümle göz göze gelmeye cesaret edemezdi. Yıkılan tabular yıllar arasında kaybolurken hatırlamazdı evlat denen mahlukat kendi kurallarını. Bir gün bir ormanda veya bir çöp konteynırında göğsünde bir kurşun yarası, cildinde ufak tefek morarmayı bekleyen kızarıklık ve karın boşluğundaki bıçak darbeleri insanın hayatının bittiği değil başladığı yerdi. Hiç olmadı bir çatıda son alınan nefes olduğu zannedilen oksijen yeni bir güne bambaşka nedenler için uyanmak demekti. Ve bir adam için o başlangıç Hera Amine'nin berbat geçen günü ile karşı karşıya gelirdi. ---- Hera Amine & Aren Rollas