askindanparamparca
❝Orenda: Kötü giden her şeye rağmen vazgeçmeden, dimdik ayakta durup tüm bunları değiştirecek gücü kendimizde bulmak.
Bir Kasım gecesiydi. Depremin sarsıntısı dinmişti belki ama duvarların üzerime yürüdüğü o soğuk karanlıkta, gerçek felaketin sokağımızın köşesinde saklandığını bilmiyordum.
Ben Lidya; sadece bir bardak su almak için attığım o adımlar, bir cesedin kırmızıya boyadığı yağmur birikintisine çarptı.
Midesi kalkmış bir tanık, ve elleri ağzımı kapatan bir yabancı: Toprak. Gözlerinde, sadece kaçış değil, kaybettiği her şeyin intikamı parlıyordu. "Bu sadece bir cinayet değil," dedi, sesi gök gürültüsü gibi alçak ve güçlüydü. "Bu, yüzlerce tabutun üzerini örten bir yolsuzluğun son fısıltısı."
Susturuldum. Tehdit edildim. Bilinmeyen bir numara, sadece benim değil, ailemin de depremi unutacağını fısıldadı telefonuma. Artık biliyorum: Karanlık, beni gördü. Benim kızıl saçlarımı bir hedef tahtası gibi işaretledi.
Sırrım, kurşun geçirmez bir yalan oldu.
Şimdi, elimde sadece tek bir iz var: "Park 09.00." O anı, o kanı ve o yabancının sözlerini zihnime mühürleyerek, ya katillerin gölgesinde ölüme razı olacağım, ya da o bilinmezliğe yürüyeceğim.
Oyun değil, savaş. Ve ben, bu yıkımın tek sırdaşıyım.
Ve o Kasım gecesinde, gökyüzü bile ağlıyordu.❞
1 Kasım 2025
୧ ⋆ ₊゚𓆞