"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

"Özür dilerim." "Dileme.Ben özür diliyor muyum? Sana köpek gibi aşık olduğum için senden özür diliyor muyum?" *** O benim öğretmenimdi, bana nasıl güzel sevilir o öğretti.

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------

Onca kalabalığın arasında telaşlı gözleri adamı buldu. Yorgundu, derin bir düşüncenin izlerine rastlanıyordu gözlerinde. Mantığı elverse, diyecekti ki, o da benim gibi düşünmüş tüm gece; beni düşünmüş. Ve hatta diyecekti ki, belki kararsız kalmış, belki gitmemeyi düşünmüş. Fakat mantığı elvermedi, yüreğini susturdu. Genç kızın düşünceleri, zihninde hızla dönerken, adam, yorgun gözlerini kalabalığın üzerinde gezdirdi. Nihayet, kızı gördü. Yüreği aydınlandı. Kız ona bakan bir çift gözün büyüsünde kendini unuttu. Aydınlığı görmüştü adamın gözlerinde, heyecanı görmüştü. Ve dahası görmüştü genç kız; onun o iri, yeşil gözlerinde bir cenneti görmüştü. Yüreği aydınlandı. Hem demiyor muydu zaten yazar: "...benim bütün geçmişim sen bir nazar edersen aklanır, çünkü senin gözlerinde bir cennet bakışı var." * * * "..Evet, gittim ben. Cesaretimi kalkan edemedim kendime, korkaklığıma yenilip gittim ben. Kaçtım. Ama şimdi af diliyorum senden Zeynep. Vaktinde farkına varamadım, doğru, ama anladım işte kıymetini. Bana hesapsızca sunduğun o kalbin değerini, bana bakan gözlerinin mucizesini, adını seslemenin ferahlığını anladım. Senin adın umut oldu bende Zeynep, Zeynep'im. 'Can kuşum, umudum, canım sevgilim.' Affet beni."

'Güçlünün daha güçlü olduğu, fakirin daha fakir olduğu çağdan sesleniyorum. Hoşunuza gitmedi mi? O zaman televizyonu açın. Bakın, orada her şey günlük güneşlik.' 80 kuşağından sıradan bir genç... Öykü Tan... Üniversiteden sonra ışıltılı bir yaşam hayal ederken; özel iş yerlerinden kapı dışarı edilmek, her atama döneminde boşu boşuna beklemek gibi rutin bir hayatı vardır. Evrene verdiği mesajlar bir sabah geri döner ve tüm hayatı değişir. Yetişkin kafasında lise sıralarına dönmüş bir ergen olarak farklı bir paralel evrende yeni nesile adapte olmaya çalışır. 'Biliyor musunuz, o günlere geri dönmek isterdim. Toplumsal ayrışmanın bu boyutlarda olmadığı döneme... Canlı bombaların, savaşların, karışıklıkların bu kadar yaygın olmadığı döneme... Tecavüzün bu kadar meşrulaşmadığı döneme... Ve kesinlikle müziğin daha iyi olduğu döneme!' Ruhumu satsam geçinebilir miydim acaba?

Bu bir arayış. Kendine güven. Ve sadece takip et.