Bir hastalık ansızın sizi uykuda yakalayıp öylece yaşamınızı anlamsızlığa boğabilir miydi? Peki anlamsızlıkta anlam aramak bir denizin dibindeki kum taneleri arasında ufacık bir boncuk aramayla ne kadar eş değerdi? Mira 20 yaşında uykuya dalıp 26'sında uyandığında tüm bu soruların ana kahramanı haline gelmiş,evli ve bir çocuk sahibiydi. İşin en sinir bozucu yanı, hafızası sadece 6 yıl öncesini hatırlıyor ve bu yeni uyandığı hayatına bir yabancıydı. Kapak Tasarımı: @bsudeee Başlama Tarihi : 09.11.2016 Genel Kurgu #30: 24.12.2016

Yasaklı bir bölgedeki bir bank maddi sıkıntılar yaşayan, son işini de batırmış olan Laçin'i ve kötü bir haber almış Kimya Seçiler'i bir araya getirecektir. *** "Sana son kez soracağım Laçin. Bundan sonra geri dönemezsin. Benimle evleniyorsun. Kısa bir süre de olsa sorumlulukların olacak. Sevmediğin biriyle evlenmenin, daha doğrusu nefret ettiğin bir kadınla evlenmenin ne o kadar zor bir şey olduğunu anlıyorum. Vazgeçmek için son şansın. Bebeğini asla görmeyeceksin, boşandıktan sonra bu ülkeye adım atmayacaksın. Anlaşma ihlali bir şey yaptığın an boşanacağız. Emin misin?" Gözlerimin içine yoğun bir şekilde bakınca ağzımı açıp bir şey demeye enerjim olmadığını fark ettim. Sevmediğin bir kadınla demişti. Daha düne kadar ben de öyle düşünüyordum. Bu anlaşmayı ilk yaptığımızda genç yaşımda bir bebeğim olmadan da yapabileceğimi düşünmüştüm ama... Her şey çok karıştı Kimya. Ben seninle ilk tanıştığımız andaki kişi değilim. "Ben nefret ettiğim kadınla evlenmiyorum..." Bunu dedikten sonra Kimya'nın kaşları çatıldı ve tek kaşını sorarcasına kaldırdı. Hayatımda ilk kez bu kadar eminken doğruladım. Bundan sonra kaybedecek hiçbir şeyim yoktu. Ben... Bize bir şans verecektim! "Dedim ki, ben senden nefret etmiyorum! Ben seni seviyorum, belki benden emin değilsin, haklısın da. Ama aşkımdan şüphe etme. Çünkü ben de sadece bundan eminim. Ben seni seviyorum." @Mavipofudukbulut - kapak ❤️

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."