Yeni Çocuk
Hayatı sırandandı. Ta ki yan eve birileri taşınana kadar...
Şu an tam olarak neredesiniz? Yirmi numaralı otobüsün üçüncü koltuğunda mı? Evde, okulda ya da iş yerindesiniz. Kısa bir mola verdiniz ve pencere kenarında bir fincan kahve içiyorsunuz. Belki de bir arkadaşınızla buluşmak için yola çıktınız. Ne kadar da sıradan bir gün, değil mi? Her şey son derece normal! Hiç düşündü...
"Ben suçlu değilim"dedim titreyen ellerimi önemsemeden. "Ben bu hikayenin en masum karakteriyim aslında,kız kardeşini kaçıran abim, abim ile kaçan senin kız kardeşin,beni seçen ise sensin anladın mı?"dedim. Göz yaşlarımı umursamadan bir iki adım geriledim. Ve ona; "Farkında mısın,ne kadar acizsin?"Bu söylediğim onu k...
İşte oradaydı... Muhtaç olduğum kadın korkuyla bana bakıyordu. Ona biraz daha dokunmazsam sanki ölecektim. Bu hastalıklı duygular beni resmen ele geçirmişti. Yavaş yavaş yanına yaklaştım ve tam önünde durup ona baktım. O kadar güzeldi ki... Bir papatya gibi kırılgan ve narindi. Bu eski evde bile ışıl ışıl parlıyordu...