Ağabeyi onu masallardaki bir prensese benzettiği için lakabını bir isim gibi üzerinde taşıyan Güzel, abisi ile birlikte küçük bir lojman dairesinde yaşayan, üniversite son sınıf öğrencisidir. Ağabeyi Harun, işi yüzünden sık sık göreve gider ve son gidişinin ardından, geri dönemez. Ölümü Güzel'in hayatına ve ruhuna bir yıldırım gibi düşer. Harun son nefesini vermeden onu en yakın arkadaşına, Cesur Yakut'a emanet eder. Ağabeyinin emaneti, lojmanda bir sivil olarak tek başına kalamayacak olması ve hayatı ile ilgili aldığı tehdit mektupları, Güzel'in kendini aniden abisinin en yakın arkadaşı ile anlaşmalı bir evliliğin içinde bulmasına sebep olur. Güzel, ismi ile değil, duygusuzluğu ve hislerinin yoksunluğu ile lanetlendiği için Çirkin olan bir adamın, camdan çiçek bahçesinin içine hapsolur. Sonra o cam kubbenin içine, adamın lanetinin üzerine, hislerini bir gül fideleri gibi ekmeye başlar. Fidelerin çiçek açacağından umutludur. Ancak ne derler bilirsiniz, Çiçek açsa da her gül, solmaya mahkûmdur. "Bileklerime kadar dikenlerle yaratmış beni Tanrı," dedi, sesinin iğne deliği kadar küçük bir boşluğundan bile bir his alamıyor, göremiyordum. "Güller için elimi tutsan bile, yara içinde kalacaksın Güzel." Dudaklarını ıslattı. "İşte bu yüzden, işte bunun için." ❧ Kurgunun temeli 2015 yılına dayanmaktadır.

Bade Serin, düzenli bir hayatı, mutlu bir ailesi olan bir genç kızdır. Bir gün kuzeninin ısrarı üzere katıldığı yarışmada, eseri sergilenmek üzere dereceye girer. Serginin açıldığı gün dereceye giren eserleri gezerken, hem kendisi hemde yakın bir dostu için önemli olan bir şiirin önünde durur. Eserin sahibine ulaşabilmek için sarf ettiği çabanın ardından, karşısında duran adamın, aslında aradığı kişinin ta kendisi olduğunu öğrenir. Emir Haki Alsancak, Bade Serinin hayatına tesadüf suretiyle girmeye çalışırken, kaderin onlardan önce bir planı vardır. Rüzgar eser... Kadın adamın önüne düşer...

❝Sanrılardan ibaretti sanki bütün yaşananlar... Boğazıma oturan o koca yumru, elimden kayıp giden, bir daha da sahip olamayacağım hayallerim, hayatımdı sanki... Ağlayamadım. Bağıramadım. Durduramadım. 26 yıllık yaşamımın, 7 yılında adım atmadığım şehirde, onun tarafından bir başıma bırakılmıştım. Son umudumda da dalından acımasızca koparılıp alınmış gibi hissediyordum... Varlığımdan nefret eden insanlarla doluydu etrafım. Kaçmak isteyip, kaçamadığım bir labirentin içimdeydim sadece. Karanlık yolumu aydınlatan tek bir mumum vardı. Cılız ateşi bir sağa, bir sola savrulurken, koşmam için umut olmuştu bana... Yoktu. Artık o da yoktu. Karanlığın ortasında bir başımaydım. "Sözler hiçbir zaman tutulmaz anne... tutulmaz. Dedim sana. Ben ne sevmeyi hak ediyorum, ne de sevilmeyi. O gün... o gün ölmesi gereken bendim. Bendim." Ucunda oturduğum kayalara içindeki nefreti döküyormuş gibi çarpan o hırçın dalgalar, sanki sesim olmaya çalışıyordu. Gök gürledi. Bulutlar ağladı... Göğsüme ince bir sızı yayıldı. "Beni sevdiğine inanmamıştım zaten..." Titreyen dudaklarımı zapt etmeye çalışırken, gözlerimi karşımdaki hırçın denize çevirdim. "...şayet sen bile sevmekten vazgeçtin." Karadeniz acımasızdı. Aldığını vermez, verdiğini de acımadan ellerinin arasından alırdı... sonra elinde avucunda bir şey kalmazdı. Almıştı. Hepsini ellerimin arasından çekip almıştı. Ben Güneş. Kolu kanadı acımadan koparılan, omuzlarına tonlarca yük konulan kadın.❞ 🌑 0 4 /0 3 /2 0 2 4 ALINMASI, KOPYALANMASI VE ÇALINMASI DURUMUNDA YASAL İŞLEM BAŞLATILACAKTIR 🖇 Written by: simaara 🪶 #Yargı 1. 📌 23/12/2025

Eski dönem kurgusu..🕊️ Heyecanlı bir bekleyiş içindeydi güvey odasında Suna. İçindeki heyecan öyle büyüktü ki, kendini sanki bir rüyanın içindeymiş gibi hissediyordu. Kırmızı duvağın ardından avuç içine bakmış ve gülümsemişti. Kınası tutmuştu ve Suna bunun anlamını çok iyi biliyordu. Güzel başlamamışlardı ama güzel olacaklardı; Suna buna tüm kalbiyle inanıyordu. Derken, dışarıdaki davul zurnanın sesi kesilmişti; damadı güvey odasına yolcu ediyorlardı. İçindeki heyecanla yataktan kalktı. Dışarıdan gelen bağırış sesleriyle odasının kapısı açılmış ve kocası içeriye girmişti. Kalbi küt küt atarken, Yavuz Ali ona hiç bakmadan geçmiş ve odadaki koltuğun üzerine oturmuştu. Suna, ne olduğuna anlam verememişti. Az önceki heyecanından eser kalmamış, yerini korku ve hayal kırıklığı almıştı. Duyduğu cümlelerle ise az önceki rüyası kabusa dönmüştü. "Ne bekliyorsun?" dedi sert bir sesle. Cebinden tütünü çıkarıp dudaklarının arasına yerleştirdi ve metal çakmağıyla tütünü yakarken ciğerlerini derin bir dumanla doldurdu. Saliseler sonra titretmişti beyaz dumanın sardığı gözbebeklerini. "Bu gece yahut sonraki tüm geceler... Ne olacağını sanıyorsun?" En az bakışları kadar sertti ses tonu. Döktüğü her kelimede boynundaki damarlar hiddetle kabarmaktaydı. Derken bir anda öfkeyle çevirivermişti bakışlarını yatağın önünde dikilmekte olan karısına. Genç kız kocasının bakışlarında gördüğü manayı tanıyamamıştı. Kin mi, nefret miydi bu? Yoksa koskoca bir hayal kırıklığı mı? Bilememişti. Ve o an kulakları geceler boyu kalbini kor bir ateşle yakan o sözlerle çınlamıştı. "Yapmayacam Suna! Yapmayacam ! Bilesin ki bir lahza huzurun olmayacaktır bu odada. Çünkü ben emmoğlumun oynaştığı kızı değil gönlüme , yatağıma dahi almayacam !" Kitabın içeriği tamamen hayal ürünüdür

Sene 1992, ülke sağ ve sol çatışmasının izlerini hâlâ taşıyorken henüz yoluna girmiş bir düzen yoktur. Bu çatışmanın içerisinde aynı evde doğup büyümüş olan Firuze ve Ecevit birbirlerinin tek ve en sevdiği oyun arkadaşıdır. Yetişkinlerin kavgalarının ötesinde, boya kalemleri ve oyunlarıyla büyüyen iki çocuğun doğarken beraber yazılan hikayeleri; bir doğum gününde sert bir silgiyle silinir, hiç var olmamış gibi koparlar birbirlerinden. Silgi yazıyı siler, kağıdı hırpalar ve Ecevit bir ailenin avucunun içinde yok edilir. Suçlar ve cezalar. Cezaları yalnızca suçlular mı çeker? Silgi yazıyı siler, leke bırakır ve Firuze en sevdiği oyun arkadaşını kaybeder. Suçlananlar ve cezalandırılanlar. Suçlular sadece yetişkinlerden mi çıkar? Firuze Akın ellerinde fırçalar, karşısında tablolarla yıllardır oyun arkadaşını beklemektedir. Seneler sonra aynı sayfa açılır, silgi de kalem de tek kişinin eline düşer. Ali Ecevit Tarhan, yazıp silmek için yok edildiği o yere geri döner. *** "Firuze sen benim çocukluğumsun," Gözleri derin bir şefkatle bana bakıyordu. Konuşan Ecevit'ti. Onu evvelden tanıyordum. Gözlerindeki şefkat avucunun içine düştü, un ufak edildi. "Firuze sen benim çocukluğumun katilisin," dedi acıyla, nefesini keskin bir bıçak kesti, o bıçağı ben tuttum sandım. Konuşan Ali Ecevit Tarhan'dı. Onu yeni tanıyordum.

Bir defter... Beş arkadaş gittikleri dağ evinde buldukları gizemli deftere bir hikaye yazarlar. Bir süre sonra yazılanların gerçekleştiğinden şüphe etselerde buna ihtimal vermek istemezler. Kader çoktan yazılmıştır. Ve o hikayede bir katil vardır... Ne gittikleri dağ evi, ne orada buldukları, ne de yaşadıkları şeyler tesadüftür. O gecenin sabahında bir kişi kehanete kurban olacak ve İnsanoğlu'nun günahlarından beslenen diğer evrende bulacaktır kendini. Buradan kurtulması için o defterdeki tek şeyi değiştirmesi gerektir: Olmaması gereken bir şeyi... ~~~ Sırtım aniden sert ağacın gövdesine çarptığında yaşadıklarımın hâlâ kâbus olmasını diliyordum. Bu kadarı çok fazlaydı. Çenemi kavrayan parmaklarına karşılık altta kalmamaya çalışarak elimi gırtlağına sarmıştım. "Nesin sen?" Yüzümün her karışını inceleyen kara gözlerinde ölümü görebiliyordum. Her an başımı gövdemden ayırmak için tetikte gibiydi. Sorduğu saçmalığa gülmeye yeltensem de bu pek mümkün olmadı. "Ne gibi görünüyorum?" Soğuk suretindeki ifade daha ürkütücü bir hâl aldı. Dudakları ölümün tehlikeli sularından baş gösterircesine yukarı kıvrıldı. "İnsan olmadığın kesin." Parmakları boğazımı kavrarken yutkunmaya çalıştım. Ben bu değildim. Bu kadar aciz hissedemezdim. "Arafa merhaba de, kaçak."

Bana bütün zalimliğiyle göz kırptığında "Bundan sonra yalnızca Çakır Aykan sınırlarında yaşayacaksın Nalan." diyerek bedenime acımasızca bir şok dalgası indirdi. Daha ben sözlerini idrak edemeden yerinden doğruldu ve beni kucağına alarak yatağıma götürüp uzanmamı sağladı. Gözlerimi bile kırpmadan onu izlerken o yorganı üzerime örtüp baş ucuma eğildi. Sesindeki karanlık çekilmiş silah gibi soğuk ve tetikteydi. "Uslu durmanı öneririm çünkü bu yeni dünyada sadece benim koyduğum kurallar geçerli olacak." ⛈️ İstihbarat ajanı olan Alparslan Sancaktar gizli bir görev için yıllar önce Çakır Aykan adıyla yeraltı dünyasına sızıp Fenrir lakabıyla zirveye yükselmiş bir mafya lideridir. Alparslan uğradığı saldırı sonucu ıssız bir yolda ölüme terk edilirken, sıradan bir Tarih öğretmeni olan Nalan Ahsa Katre tarafından şans eseri bir şekilde kurtarılır. Alparslan'ın başına aldığı darbe sonrası hafızasını kaybetmesi Nalan'ı girdiği büyük bir çıkmazdan kurtarmıştır. Nalan tanımadığı bu yabancıya yıllardır sevgili olduklarını ve karnında ki bebeğin babasınında Alparsan olduğunu söyleyerek kendini büyük bir yalan denizine atar. Bakalım Nalan Ahsa Katre, Alparslan Sancaktar ile girdiği bu hafıza savaşından galip çıkabilecek mi? ♤Kitapta yetişkin içerikli sahneler vardır. Bunu bilerek kitaba başlayabilirsiniz. *Bu kitapta geçen olaylar, kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür.

Sıcacık bir mahalle, gırgır şamata ve herkesin içinde yaşadığı bolca aşk... Bu mahallenin bir ferdi olan Neslihan ve kendini bildi bileli nefret ettiği, her hareketinde gıcık olduğu komşu oğlu kaba saba külhanbeyi bozuntusu Yusuf... Ufak bir intikam oyunu oynamak isterken açığa çıkan gerçeklerin altında ezileceğini tahmin etseydi hiç o mesajı atar bu yola girmek ister miydi Neslihan? ••••• Hazırsanız başlayalım ✨❤️ ••••• Not: Bol bol Argo ve küfür bulunmaktadır. Rahatsız olanların okumaması tavsiye edilir. Külhanbeyi adıyla yayımlanan ilk kitaptır. Bu hikayeye başlanma tarihi 14 Temmuz 2020 Hikayenin yayımlanma tarihi 6 Ağustos 2020 TÜM HAKLARI ŞAHSIMA AİTTİR! HERHANGİ BİR ÇALINMA VEYA KOPYALANMA DURUMUNDA LÜTFEN BENİ HABERDAR EDİN ZİRA O KİŞİ VEYA KİŞİLERE YASAL İŞLEM BAŞLATILACAKTIR!

Bahar, bir anlaşmanın ucunda hayatta kalmaya çalışıyordu. Yiğit ise, hayatın tüm kurallarını kanla yazan, kalbi buza kesmiş bir hükümdardı. Onun dünyası lüksün ve sınırsız gücün gölgesindeydi. Bahar'ın dünyası ise alın teri, yokluk ve yetimhanenin zorlu anılarıyla örülüydü. Onları bir araya getiren tek şey, Yiğit Karadağlı'nın düşmanlarına karşı kurduğu kusursuz intikam planıydı. Bahar, bu tehlikeli oyunun en zayıf ama en inatçı piyonuydu. Zoraki bir sözleşme, tehlikeli bir yakınlaşma. Bahar, Yiğit'in acımasızlığını gördü; bir an bile tereddüt etmeden insanları cehenneme gönderebilecek kadar vicdansızdı. Ancak aynı zamanda, o buzdan adamın en derin yaralarını örten o maskenin altındaki yalnızlığı da fark etti. O, bir yandan Yiğit'in ölümcül tehditlerinden korkarken, bir yandan da kendi ahlakını ve kimliğini korumak için amansızca savaşıyordu. Yiğit ise, hayatında ilk kez kontrol edemediği bir güce sahipti: Bahar'ın zekâsına, keskin diline ve o zorlu geçmişine rağmen yıkılmayan ruhuna karşı duyduğu bastırılmaz bir merak. Peki, kanın ve intikamın hüküm sürdüğü bu karanlık labirentte, Bahar bir sığınak bulabilecek miydi? Yoksa Yiğit'in ona duyduğu o tehlikeli saplantı, her ikisinin de sonu mu olacaktı? Bu, bir hayatta kalma hikayesidir. Bu, en karanlık gölgede filizlenen zoraki bir aşkın hikayesidir. #Tehlike 1. 11.12.2025 #Korku 1. 17.12.2025

Dimaze, ev demekti. İnsan en çok ev bildiği yerde huzur bulur, kendini güvende hissederdi... değil mi? Ama o kadın, ona huzur değil fırtına hissettiriyordu. Belki de bu yüzden gözlerini her gördüğünde kalbi darmadağın oluyordu. Nefretle başlayan her söz, içten içe başka bir şeye dönüşüyordu. Belki de "ev" sandığı tek yer, gözlerinden kaçamadığı o kadındı. Dimaze ismiyle Wattpad'de yayımlanan ilk ve tek kurgudur.