Ertuğrul Poyraz. Tahammül edemediğim tek insan. Tahammül edemediğim kulübün 7 numaralı gözde futbolcusu. Mahallemizin gururu (!). Abimin en yakın arkadaşı ve kıymetli Aynur teyzeciğimin biricik oğlu. Mahalledeki çocukların, bizzat onun imzaladığı 7 numaralı Fenerbahçe formasıyla peşinde dolandığı Ertu Abisi. Kimsenin gerçek yüzünü göremediği ego yığını ve kas kütlesi. Ertuğrul Poyraz, nam-ı diğer Ertu. 90. dakikada karşı takımın kalesine atılan gole kaldırılan ofsayt bayrağı kadar sinir bozucu. Ben peki? Ben Zehra Güçlü. Bu da benim kendi kaleme gol atarak aşkı bulma hikayem. Not: Unutmayalım ki; top yuvarlaktır. Karşılaşma bitmeden hiçbir şey belli değildir. ***Hikaye; argo, küfür ve yetişkin ögeler içermektedir. Okuyacak olanların bunu göz önünde bulundurarak kitaba başlamasını tavsiye ederim. ***Alıntı, çalıntı, esinlenme adı altında kopyalama vs. gibi bir durumla karşılaştığım takdirde tüm yasal haklarımı kullanacağım.

"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu. "Evet," dedim. "Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm. "Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin." Artık yapabilecek hiçbir şey kalmamıştı. Yolun sonu burasıydı ve o ne yaparsa yapsın, gidişime engel olamayacaktı. Saatler içinde çökmüştü güzel yüzü. Bomboştu karanlık gözleri. Bana öyle bir bakıyordu ki, sanki bıçağı kalbine saplamışım da geri çekmek bilmemişim gibi. "Bu bir son değil," dedi sadece benim duyabileceğim bir sesle. "Gideceksin ve ne yazık ki ben seni bırakmayacağım. Daha önce de söylediğim gibi, istersen dünyanın öbür ucuna git, yine de bulurum seni. Ama eğer seni bulduğumda, bir şeylere mecbur kalmadığını anlarsam, ikimize de geçmiş olsun. Eğer ki gerçekten benden intikam almışsan..." Gözlerine uzun uzun bakmak, dakikalarca nefes tutmakla eş değerdi. "Dua et ki Allah seni karşıma çıkarmasın."