Sessizliğin hüküm sürdüğü koridorda biraz daha yürümemle beraber, Merih'in koridorun sonun da telefonla konuştuğu gözüme çarptı. Onun olduğu yöne doğru adımlarımı hızlandırdım. Ardından duyduğum sözlerle olduğum yerde buz kestim, adımlarımı atmak istiyordum ama bir el sanki ayaklarımı tutmuş gerçeklere giden yola doğru gitmemi istemiyordu. Çaresizlik tüm bedenim de hakimiyetini kurarken, hala duydukları'mı idrak edemiyordum. Canımdan çok sevdi'ğim adam beni kullanıyor olamazdı. Merih beni gerçekten seviyordu bu oyun değildi. Hayat beni en sevdiklerimle bir kere yaralamıştı ikinci defa aynı şeyi yaşamaya gücüm yetmezdi. "Kız git gide ağıma düşüyor, merak etme." Bu ne demekti? Merih, bana oyun mu oynuyordu? ***** Hayata tutunma sebebi sevdiği adam olan bir kadın... Bir oyun uğruna, tek gayesi umut olan bir kadını kendine aşık eden bir adam... Herşeyin aslında bir yalandan ibaret olduğunu öğrenen bir kadın ve acımasız bir adamın hikayesini beraber okumaya hazırmıyız?

*Kurgu Sümer mitlerini içerse de fantastik değildir. Ayrıca korku kurgusu da değildir.* Yağmur, günahkâr bir şehri yıkarken Eflin Şahzade, kaderinin direksiyonunu uçuruma kırdı. O gece Abzu'nun karanlık rahmine düşen genç kadın, yüzeye çıktığında artık eski Eflin değildi. O, Enki'nin varisi, Tiamat'ın kızı ve Yazgının Yedi Tanrısı'nın arzuladığı "Kutsal Kase"ydi. Çocukluğunun masum anılarına gizlenmiş bir formül, damarlarında saatli bir bomba gibi işlerken; Eflin'in sığınabileceği tek liman, yıllardır onu gölgesinden bile sakınan çakır gözlü bir yabancıydı. Korhan, bir yemin uğruna Eflin'i yaşatmak için kendi ruhunu ateşe atmıştı. Bu hikâye, sadece bir kaçışın değil; bir uyanışın hikâyesi. Bu, satranç tahtasında piyon sanılanın, vezire dönüşmesinin destanı. Yazgı bir kez yazıldı mı, onu kanla silmekten başka çare yoktur.