Sessizliğin hüküm sürdüğü koridorda biraz daha yürümemle beraber, Merih'in koridorun sonun da telefonla konuştuğu gözüme çarptı. Onun olduğu yöne doğru adımlarımı hızlandırdım. Ardından duyduğum sözlerle olduğum yerde buz kestim, adımlarımı atmak istiyordum ama bir el sanki ayaklarımı tutmuş gerçeklere giden yola doğru gitmemi istemiyordu. Çaresizlik tüm bedenim de hakimiyetini kurarken, hala duydukları'mı idrak edemiyordum. Canımdan çok sevdi'ğim adam beni kullanıyor olamazdı. Merih beni gerçekten seviyordu bu oyun değildi. Hayat beni en sevdiklerimle bir kere yaralamıştı ikinci defa aynı şeyi yaşamaya gücüm yetmezdi. "Kız git gide ağıma düşüyor, merak etme." Bu ne demekti? Merih, bana oyun mu oynuyordu? ***** Hayata tutunma sebebi sevdiği adam olan bir kadın... Bir oyun uğruna, tek gayesi umut olan bir kadını kendine aşık eden bir adam... Herşeyin aslında bir yalandan ibaret olduğunu öğrenen bir kadın ve acımasız bir adamın hikayesini beraber okumaya hazırmıyız?

Söze Ümmü Gülsüm başladı, kısık bir sesle seslendi. "Yusuf." Adını söylemesi bile Yusuf'un kalbinin ritmini değiştirmişti. Ancak sözlerinin devamı onu yaraladı. "Sen daha iyilerine layıksın." Ümmü Gülsüm devam etmek isterken Yusuf onu susturdu. "Hayır Ümmü Gülsüm, sakın... Sakın öyle bir şey söyleme." "Bak Yusuf, ben geçmişte çok hata yaptım. Bir erkek arkadaşım olmadı. El ele tutuşmadım, göz göze bakışmadım ama internette sürekli kendi fotoğraflarımı..." "Hayır!" diye susturdu onu Yusuf. Kızmıştı. "Bunları duymak istemiyorum." diye kaşlarını çattı. "Geçmiş geçmişte kaldı. Unut bunları. Benim yanımda bir daha asla bu konulardan bahsedilmeyecek." Ümmü Gülsüm başını eğdi. Ellerini peçesinin altına götürüyor yaşlarını siliyordu. "Sen benim eşim olacaksın Ümmü Gülsüm. Geçmişin, günahın... hiçbir şey umrumda değil. Rabb'imin bile sildiğini, unutturduğunu ben mi hatırlatacağım? Tövbe edeni niye hor göreyim? Bazı insanlar öyle günahlarla imtihan edilir. Hz. Ömer'i hatırla, kendi öz kızını diri diri toprağa gömmemişmiydi? Fakat ne oldu ömür boyu tövbe etti de cennetle müjdelendi." Ümmü Gülsüm yalnızca sustu. Yusuf devam etti. "Özür dilerim. Senin hakkında söylediğim sözler için. Asıl ben bunca hakaret etmişken sen beni affedebilecek misin? Hakkını helal eder misin?" "Geçmişimi hatırlamadan gözlerimin içine bakabilir misin?" diye ağlıyordu Ümmü Gülsüm. "Sen benim geleceğimsin, ezelden beri ömrüme yazılanımsın Kalubela'dan beri tuttuğum aşk orucumsun. Gözlerine baktığımda yalnızca sevda görür gözlerim, aheste ruhlu yüreğim. Daha... Daha ne diye seni suçlayayım Ümmü Gülsüm. Belli ki sözlerim seni çok yıkmış. Asıl sen beni bağışlayabilecek misin? Yüreğin küsmeden gözlerime bakabilecek misin?"

*Bölümleri kaldırmadan düzenlediğim için mantık hatası olabilir. Şu an 5. bölümdeyim. Kurgu Sümer mitlerini içerse de fantastik değil. Ayrıca korku kurgusu da değil.* WattpadRomanceTR okuma listesinde! "Ölüm seni istiyor Eflin, ölümün çığlıklarını duyuyor musun? Senin için bu çığlıklar." Sustu ve küçük dilini göreceğim kadar ağzını açıp tiz bir çığlık attı. Ellerini bu sefer başına yaslamış var gücüyle tırnaklarını saçsız deriye geçiriyordu. "Yazgına kanla yazılmış yemin kurudu ve 'Ölümün Neferleri' seni almaya geldi. Ölüm seni istiyor, ölüm seni istiyor!" Dehşet içinde adama baktım. Kulağımda çınlayan sözleri, ruhuma kadar titretmişti beni. Dizlerimdeki elleri gittikçe güçsüzleşirken kafasını sürekli iki yana sallayıp duruyordu. Gözlerinden kanlar damlamaya başlayınca girdiğim şoktan kurtuldum ve adamdan kurtulmak için çırpınmaya başladım. Ben kaçmaya çalıştıkça elleri bacaklarımı mengene gibi kavrıyordu. "Ölüm seni istiyor!" Nefesimi kaburgalarıma sıkıştıran bu cümleyi defalarca çığlık çığlığa haykırdı ve birden elleri güçsüzleşip bacaklarımdan kaydı. Bir külçe gibi yana devrilen bedeni çırpındıkça ağzından köpükler etrafa saçılıyordu. Şişen ve kıpkırmızı kesilen yüzünde gözlerinden ve burnundan akan kanlar süzülerek yanaklarını sıyırıp boynuna doğru iniyordu. Histeri krizine giren bedeni bir dakika boyunca yerde kıvrandı ve kaskatı kesilerek öylece durdu. Dehşet tüm uzuvlarımı bir kanser hücresi gibi sarmıştı. Aklımı kaçırıyordum sanırım...

Umudunu yitirme, şu hayatta bir şeyin bitişi, her zaman başka bir şeyin başlamasına sebep olmuştur... Garip bir yolcuydum bu hayatta yolum uzun ve ziyadesiyle yorucuydu... Ta ki ışığımı bulana dek ..! Hayat insanı her şekilde sınar. Bazen vazgeçmen gerekir, bazen düşmen. Umutla girdiğin yollardan bir sokağa çıkmaman gerekir. Acıya karşı hissizliği öğrenmek için. Olmadığında zorlamamak için. Bazen büyümek gerekir. Yokuşlardan düşmek, tekrar ayağa kalkabilmek için. "Herkesin belirli dönemleri olur. Gerçekten dibi gördüm dediği, umudu kestiği. İşte o anlarda gerçek olan her şeyi buluyoruz bence. Gerçek dost, gerçek sevgi... Kimse üzüntüden ölmüyor belki ama o eşikte hayatından çıkardığın insanlar senin yeniden doğuşun oluyor sanki." Bir insanın sahip olduğu en kıymetli şey umudu ve umuda olan inancıdır. Bazı şeyler kimi zaman kötü gidebilir, aslında çoğu zaman kötü gider. Önemli olan bir şeylerin kötü gitmesi değil, kötü giden şeylere karşı ne yaptığımızdır. Hayatta hiç kimse belli bir mücadele vermeden istediği şeylere ulaşamaz. Zorlanmadan kazanılan bir şeyin de zaten değeri olmaz. Çoğu zaman düşeceğiz. Ellerimiz, dizlerimiz kanayacak. Hatta bazen kalbimiz bile... Konu her ne olursa olsun açılan yarayı sarabilmek gerek. Yaramızı kabullenmek ve onun yüzünden her şeyi yarıda bırakmamak... Bir şeyler olmuyorsa olmasın. Olmayacaksa olmaz zaten. Daha çok yara almak ulaşacakken bırakmaktan daha asildir. Hepimizin bir hayali var, belki aynı şeyler değil. Ama her birimiz bir şeylerin uğruna nefes alıyoruz. Bunun için ihtiyacımız olan şey inanç ve umut... Yeter ki bunlar olsun. Hayatta her şey için mutlaka bir yol bulunur..