Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

Üniversitenin ilk günü garip bir tesadüfle tanışacak olan iki genç. Ayla Yıldız ve Eray Toprak. Arkadaşlıkla başlayacak olan bir hikaye sizce nereye gider dersiniz? * "Nasılsın yavru?" "Yavrum mu? O ne öyle be, sarkıntılık eden sapıklar gibi." "Öyle oldu dimi? Nedense içimden geldi." "Ben bayağı dalga geçerim bana 'yavru' demenle." "Sen de diyebilirsin hiç sorun olmaz :)" "Ben, sana yavru demek?" "Sen, bana yavru demek." "Peki yavrum." diyerek kıkırdadığımda dalga geçtiğim kelimeyi söylüyor oluşuma bir kez daha gülmüştüm. Sürekli yavrum diyecek halim yoktu ya, maksat gülüp eğlenmek değil miydi zaten? Yaşanmış gerçek bir hikayedir, kurgu haline geldiği için eklemeler yapılmıştır! Başlama tarihi: 03.04.2020 🦋 Kapak Tasarımı: @rosefna Macera #1 (19 Aralık 2020)

1986. Aralık. Kışın en ağır aylarından ve gecenin en karanlık saatlerinden birinde dünyaya gözümü açtığımda ben Katre Koral'dım. Büyüdüm. Yaşadım. Eğlendim. Ve önüme atlamak için sabırsızlandığım o Aşk Uçurumu geldiğinde hiç düşünmeden saldım kendimi bilinmezlere doğru. Aşk her şeyi iyileştirir sanırdım. Aşk her şeyi düzeltmeliydi. Aşıksan tamamen dürüsttün. Sandıklarım ve yanıldıklarım çığ gibi önüme yıkıldığında ise artık yaşım 34 olmuştu. Ve şimdi ihanetin de adıyla birlikte ben Katre Koral Roussel. 1986 kışında doğan küçük kız çocuğundan çok uzaklarda bir yerlerde savaşıyorum. Canımı savaş değil aldanmışlıklar acıtıyor. Nefesimi ölüm değil yaşam kesiyor. Ben Katre. Acıdan bir damla. Aşktan bir damla. Ama en çok nefretten bir damla olarak geliyorum. Kendi hayatımı yıkmaya geliyorum. Ophelia'yı öldürmeye geliyorum.

Her insan bir yalancıdır. Her insan bir yabancı... Bize öğretileni yapar, bir yalanı yaşarız hayat boyu. Vakti geldiğinde ise yalan hayatlarımıza yabancılaşırız. İsteyerek ya da zorunda kalarak... Biz zorunda bırakıldık ve her şey o gün başladı. Hayatlarımıza yalan o gün bulaştı. Ya da biz öyle sanıyorduk. Biz kim miyiz? Bizler yabancıyız. Belki biraz da yalancı...

Bol kahkaha birazcık da hüzün dolu bu kitapta seni de görmek isterim. ~TAMAMLANMADI~ ʕ •ᴥ•ʔ "Yapma böyle güzelim. O şortu giyecek cesaretin varsa bir geceye de cesaretin vardır bence." Gözlerimden yaşlar boşanırken ellerimi karşımdaki adamın göğsüne koydum. Tüm gücümü kullanmama rağmen yerinden bir santim bile kımıldamamıştı. "Hadi ama güzellik. Tüm gücün bu kadar mı? Bence sen daha iyisini yaparsın. Hadi, dene." "Eğer kolumu bırakmazsan başına geleceklerden ben sorumlu değilim." Birkaç defa cık cıklayıp devam etti. "Senin gibi güzel bir kızı ağzına bu sözler hiç yakışmıyor. Hadi ama, biraz cici kız ol." Kollarımı elleriyle duvara sabitleyip boyuma gelmek için biraz eğildi. Dudakları boynuma değdiğinde midem bulanıyordu. Gözlerimi kapatıp bir süre öylece bekledim. Daha önce bir defa bile görmediğim bir adamın bana sahip olmasına ya da bana zarar vermesine izin verecek miydim? Asla! Şu an salya sümük ağlıyordum fakat ağlamak güçsüzlük müydü ki? Değildi! Ve ben şu an bunu herkese gösterecektim. Sarı kuşağım vardı benim bir kere! Birkaç saniye bekledim. İnsan gücünün %100'ünü ancak ölüm korkusunu hissettiğinde kullanabilirmiş. Şu an ölüm korkusundan daha büyük bir korkuyu yaşıyordum. Bir adam tarafından zorla sahip olunan birçok kadın ölümü yaşamaya yeğliyordu ne de olsa. Adamın bileğinden destek alıp son gücümü kullanarak malûm bölgesine dizimi sertçe geçirdim. Garson iki büklüm yere uzanırken keyifle gülümsedim. Çek bakalım doğum sancısından iki kat büyük sancıyı. ➹ Cover by @matmazelinhayali #roman'da 52 (08.10.2020) #kitap'ta 85 (20.10.2020)

Kitap kapağının tasarımı: @-mahbub'a aittir * "Hayatımı değiştireceğini nereden bilebilirdim ki " hala bu durumda olduğumuza inanamıyordum. Şu an başım onun omuzlarındaydı. "Bilseydin yine de gelir miydin yanıma?" Cevabını bildiğini ikimizde biliyorduk. " Cevabını bildiğini ikimizde biliyoruz." Bakışlarını bana çevirip muzip bir gülümseme ile " Belki senden duymak istiyorumdur " Neden ona hayır diyemiyordum. "Koşul her ne olursa olsun yeniden koşa koşa gelirdim."