"Gitmek isteyene kal dediğin gün, kendi gidişine hazırlık yaptığın gündür."

Acıyı küçük yaşta öğrenen Almira ve yaşadığı travma sonrası, psikolojik sorunlarla mücadele eden Görkem'in yolları kesişirse... Aşkın, dansa davet ettiği yaralı ruhlar, her şeyi aşarak mutlu olmayı başarabilecek mi? Geçmişin paslı kapıları aralanırken, doğru bildikleri yalanlar ortaya çıkarsa... Zor. ••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••• "Sen." dedi hırıltılı sesiyle, "Kalbimin derinliklerine inerek, ruhuma dokunan kadın." yorgun başı dizlerime düştü, "Ben seni ölsem unutmam. "

Bir hırçın dalga gibi yakıp yıkmıştı zihnimi, Yerine tüm benliğinin yıkıntılarını bırakmıştı. Bir şehrin küle çevirdiği kalbin sahibiydi onlar. Bir şehir acımasızca kül edip geçtiği kalpleri, kanlı parmaklarının arasında can çekişti. Ruhları bir mezara kurban edildi, gömdükleri ruhları birbirini buldu. Kadın tutkun olduğu gücünün, kurban edildiği hırsının ta kendisiydi. Adam zehir saçan kadına aşık olacak kadar kördü. Her nefesleri zehir, her verdikleri nefes panzehirdi birbirlerine. ⚡ Bir namlunun ucunda iki hayat, Ve bir namlunun dayandığı iki şakak, Bu namlunun ucunda verilen savaş, iki hayatı bambaşka yerlere sürdüğünde bu savaşın galibi tek bir şey olacaktı. Ya nefret, Ya aşk. "Bu namlu bir gün birimizin beyninde değil ruhunda patlayacak Neva."

Bir kadın özgürlüğünü teslim etmiş. Bir adam, kadını gökyüzünde asılı bulmuş. O gün bugündür, gökyüzü hep özgürlük kokmuş.

''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.'' Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yıkık dökük bir harabeyi andıran kalbi uğruna. Ellerinden alıp ellere verdikleri hayatını tırnaklarının uçlarıyla kazanmak pahasına yaşamak zorundaydı. Ve yaşadı. Çok acıdı, çok acıttı belki ama bir gün o acı bir başkasına karıştı. İşte bu sefer ikisi birden yanmaya başladı. Farklı notalarda tek bir ritim oldu, çünkü artık kalpleri aynı şarkıyı söylüyordu. Bu onlara aitti ve onlar susana kadar bu şarkı hiç bitmeyecekti.

Kadın bir masal yazdı, ruhun ruhsuzuna. Masal Sonsuzca dillendi dillerde. Adam bıçağın ucunu masal'a sapladı. Satırlardan oluk, oluk akan zehir, ruhuna Yemin edildi. Masal adamın Yemini ile düğümlendi. 18 yaşına kadar nereden geldiğini benliğinin neden kimsesizlik ile boyandığını bilmiyordu, bilmemeye devam edecekti. Boyandığı Kimsesizliğini yıkayacak Adama kadar. Saf bir o kadar zeki küçük bir kız. Kendi hayatını yaşamaya devam edecek miydi? Yoksa her şeye rağmen kimsesizliğini yıkayacak Adama izin verecek miydi? Birbirleri için evreni küle döndürecek kadar koyu. Ölümü ruhlarına kazıyacak kadar kırmızıydılar. Dudakları yanağım boyunca dolandı. Kendine bir yol çizerek kulağıma doğru yanaştı, nefesini kulağıma üfledi ve sonra boğuk bir fısıltı çıktı o kutsal dudaklardan. "Fısıldadım, hissettin mi?" Dedi, nefesi tenimi titretti. Ne fisıldamıştı içimde ki anlamsız titreşim ile ben de onun gibi fısıldadım. "Neyi fisıldadın?" dedim sessizce.

İyi ve kötünün, cennetin ve cehennemin içinde sayfaları kül edecek türden bir geçmişe sahipse insan, iki defa birbirlerinde yok olacak tanrıyla şeytan.

Bir akıl hastanesinin bahçesine kendi elleri ile ördüğü salıncağın üzerinde büyüdü. Mevsimler geldi ve geçti, güneş doğdu ve battı, gece yandı ve söndü... Büyüdü ama büyütülmedi. Kız kardeşi uğruna akıl hastanesinin dört duvarına hapsoldu ve üçüncü bir şahsiyet tarafından zulüm gördü. İzbe adımları kanlı avuçları ile onu zifir yangını ela gözlü bir adamın alacakaranlığına devirdiğinde, onu fark etti. Alacakaranlığın içinde yanan gözleri, zifir yangını bir elaydı. Yanan harelerin kudreti, zemherirdi. Ela gözlü adamın sahip olduğu gözler; cehennemin yanan soğuk ateşi kadar buzdu, o buzun yaktığı kadar da yangındı. Yandı, yakıldı ve yaktırıldı. Üçüncü bir şahsın cinayetleri ve gazapları şeytana pabucunu ters giydirerek onları çıkmaz bir labirente hapsettiğinde, o hâlâ ölümün önünde diz çökmüş değildi. O, kız kardeşine canını feda edebilirdi. Onun uğruna her yol mübahtı. Onun uğruna öldürürdü, ölürdü. Onun uğruna ibadet de ederdi, günah da işlerdi. Karam Viran, Karal Delhin'e; o labirentin çıkmazında tosladığında, çocuk yanı çalınmış bir adamın karanlığı karanlığına denk düştü. Kefene girecek bedenleri, Toprağına düşecek yağmurları, Mezarına işlenecek tarihleri, Bir ölümle kaderlerini alınlarına yazmıştı. Karanlığı karanlığına denk düştüğünde, bir kader aydınlanabilir miydi? Ya da her şey, bir kör kuyudaydı da birbirlerinde gördükleri bir serap mıydı? "Çocuk yanı çalınmış kimseden merhamet bekleyemezsin." Q 20 TEMMUZ 2016

Ve sen geldin, atmayı unutmuş kalbim can buldu. Ve sen gittin, ben bittim. Ve ben bitince, seninde sonunu getirdim. Başlangıç tarihi; 18 Nisan 2020

İki güçlü ama birbirinden bağımsız karakter yan yana gelirse ne olur? Daha da önemlisi bu iki meşgul hayat nasıl yan yana gelir? Arya Söğütlü başarılı bir F-16 pilotu. Yıllar önce acemi bir pilot olarak ayrıldığı İzmir'e bu sefer kendi öğrencilerini yetiştirmek için geri döndü. Tuna Gürler ise azimli bir Bahriyeli. Aşık olduğu sonsuz maviliklerde geçirdiği iki aydan sonra evine, yani İzmir'e, geri döndü. Biri havada biri suda iki birbirinden kopuk hayat... Ya bir gün karşılaşırlarsa? 💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙 "O zaman anlaştık... Güneş'in ufka değdiği yerde buluşacağız." Tuna'nın ne demek istediğini tam olarak anlamasam da o ayağa kalkınca ben de ayağa kalktım ve onun baktığı yöne, artık karanlığın çökmeye başladığı ufuk çizgisine baktım. Gökyüzünün koyu mavisi denizin lacivertiyle ufuk çizgisinde buluşuyordu. Ufuk çizgisi ise bu iki sonsuzluğun arasındaki buluşma noktasıydı. "Sen gökyüzünde olacaksın ben de denizde... Ufuk çizgisi de bizim buluşma noktamız olacak. Belki birbirimizi net bir şekilde göremeyeceğiz ama en azından hala aynı çizginin üstünde olduğumuzu da bileceğiz." "Ufuk çizgisinde..." 💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙 Hikayemizin adı... "Ufukta Buluşalım."