Sensizlik ,her nefes alışımda ki kalbime saplanan bir bıçak gibi . Tedavisi yokmuş öyle dedi doktor. Seni yazacak gibi oluyorum sonra gözlerinin tek bir satıra bile değmeyeceği gerçeği geliyor aklıma. Ben yine yazıp veriyorum kapımdan her çarşamba geçen postacıya ısrarla , sonra bana yine o sözlerini sıralıyor inatla ; Abla o adreste kimse yok ,neden gönderiyorsun? Yinede bir umut tutuşturuyorum ellerine.Sen ulaştır da okumasada olur diyorum. İçime eski günlerin anısının izleri peydah oluyor.Okumayacağını bile bile yazmak fikri delilik belki de.Birkaç gündür mektuplarımı siyah kadife kutumda biriktiriyorum .O kutunun içinde küllerinden yeşerememiş,yeşerirken de kül olan biz varız.Döneceğine söz veren ama dönmeyen, vedasına da geç kalan bir adam var.Pencereye yüz tutmuş ellerim ,her gün tazelenen kalp sızım var . Limanımı kaybettim Sevgilim ,senden sonra benliğimi kaybettim .İstedim ki Umutlar serp içlerime seni yaşatacak dallarım olsun.Umutlarım bitti şimdi o dallara da acı olsun.