Czasami gdy brakuje nam odwagi list jest najlepszą metodą na wyrażenie swoich uczuć. Tym bardziej jeśli chodzi o Tego z którym nie możemy porozmawiać twarzą w twarz. Cudna okładka zrobiona prze @sledziowamama kc <33

━━━ książka z kolażami i tapetami aesthetic mojej produkcji z okazji 150 obserwujących 🎨✨ © -spotifiaraaa- | august 2021

━━━ moje zadumane o świecie, zatracone o miłości i stęknione tej jednej osoby autorskie wiersze 📚🧡 © -spotifiaraaa- | september 2021

O świetle i ciemności. O strachu i wdzięczności. O życiu i śmierci. O ojcostwie i synostwie. O rozdawaniu siebie. Przepiękną okładkę wykonała wspaniała Kamila @philokalia-

𝙯𝙖𝙡𝙚𝙘𝙖𝙣𝙚 𝙘𝙯𝙮𝙩𝙖𝙘́ 𝙣𝙤𝙘𝙖̨

nocą słowa z nieba spadały i spadały, aż wiersze powstały

• Ludzie zapominają o okazywaniu sobie uczuć. Gdy pragną pokazać komuś, że go kochają, często jest już za późno. Nadchodzi wtedy Wielki Koniec i zabiera im tę możliwość, a oni usychają, marnieją w oczach i odchodzą, co chwilę spoglądając w tył. Jednak przeszłość nie wraca, a z nich robią się zasuszone róże. • spieszmy się kochać ludzi, bo tak szybko odchodzą •

W 1853 r. ziemie polskie nadal podzielone są między trzech zaborców. W zaborze pruskim mieszka Józef, który ma wielkie ambicje - chce wyjechać z nieistniejącej formalnie Polski, by daleko od rodzimych Szarzyn, w Paryżu, kształcić się na lekarza. Jest tylko jeden problem - pieniądze, a raczej ich brak. Józef nie ma bowiem złamanego miedziaka na opłacenie czesnego. W przypływie odwagi postanawia więc zatrudnić się jako nauczyciel bogatej mieszczanki. Tę śliczną okładkę wykonała @chimmysgraphics Praca zajęła III miejsce w Turnieju Osobliwym ogranizowanym przez @BractwoOS w kategorii "Osobliwe wspomnienie przeszłości" Wyróżnienie w konkursie „Archaiczna Klechda" organizowanym przez @Krolestwo_Wyobrazni w kategorii "Nowożytność i XIX wiek"

Nie da się wymyśleć opisu do tej historii... dlatego go nie ma. ------------------------ Wszelkie podobieństwa przypadkowe. Opowiadanie z roku: 2021

W tym okropnie smutnym świecie, żyli ludzie, którzy choć zasługiwali na szczęście, nie mogli go posiadać. I choć nieświadomie szukali go pod każdym kamieniem na swojej drodze, to nie było to takie proste, jak mogłoby się wydawać. Jednymi z nich byliśmy my. Zagubieni, być może inni, na pewno nieco przygnębieni. Nie potrafiliśmy nawet stwierdzić dlaczego tacy jesteśmy, tacy wręcz niemądrzy w stosunku do losu, który się z nas śmiał. Być może to właśnie przez los tak wyszło. Tak, a nie inaczej, nie lepiej, bo przecież to on się leniwie uśmiechał, patrząc, jak z trudem idziemy pod najwyższą górę, jaka dotychczas stanęła nam na drodze do owego szczęścia. A tą górą były nasze nieudane sytuacje rodzinne i relacje, których czasami chcieliśmy się trzymać na siłę, głęboko wierząc, że ci ludzie dają nam lepsze istnienie. Bo wiedzieliśmy, że bez pewnych osób to życie byłoby jedynie pustym egzystowaniem, od którego w pewnym momencie nawet przestaliśmy uciekać, bo właśnie tak wyglądał powrót do rzeczywistości.