Haince bir pusu var yüzünde; Dudaklarında durmadan bir hareketlilik, Kelimelerin gittikçe fıkralaşıyor... Birden kahkahaya boğuluyoruz ikimiz; Ve gözlerimin taa alnından vuruyorsun gülüşünle. Kalkıyoruz.. Akşamı selamlayıp geceye uğruyoruz Ev sahibi değiliz

İnsanların çoğu büyük kitaba, ki bunu söylerken kutsal kitapları değil yasayı kast ediyorum, bakarak adaleti sağlamaya çalışır. Uzun bir süre ben de böyleydim. Ancak gerçek dostlarım sayesinde, büroya asıl giriş amacımı tekrardan hatırladım. Ben bir insanım, hata yapabilirim. Yasayı yazan insanlar da hata yapar. Yani yasada bazı boşluklar var, yoksa her ülkede yasa değişmezdi. Değil mi? O yüzden insan olmamın en büyük armağanlarından birini kullanarak düşündüm ve... Kendi adalet anlayışımı şekillendirdim. Ben varken, adalet yasaya göre değil, olması gerektiği şekilde sağlanacak. Ben varken insanlar para ödeyerek kolayca hapisten çıkamayacak. Çünkü ben onları hak ettikleri yerlere, mezarlarına yollayacağım. Bu sefer adaletten kaçamayacaklar. Çünkü ben, kanunsuzum. Aynı zamanda kanun benim. "Ben Paul Lawton. Kuralları kendim koyduğum, kanunsuz bir yolla adalet getirdiğim dünyama hoş geldiniz..."

Her şey dengede bitiyor sanıyordum, aslında yanılıyormuşum. Asıl olay, hızlı düşünmekmiş. Çünkü biz ne kadar planlarsak planlayalım, gideceğimiz yolu ne kadar bilersek bilelim, karşımıza illa ki sürprizler çıkacaktır. Eğer hızlı düşünemezsek, o sürprizler bizim için çok da iyi olmayabilir. Kısa bir süre önce parkurlara ilgi salmış biriyim. Adım Oğuzcan, ama Can denmesini tercih ediyorum. Evet, daha yeni olduğum için biraz amatör sayılırım. Ama öğrenme aşaması o kadar zevkli ve hızlı geçiyor ki... Tekrar geri dönüp o anları yaşamak istiyorum. Çünkü inanın bana hayatta da böyle bu. Engelleri aşıp, amacına ulaştıktan sonra asla tatmin olmuyorsun ve bir sonraki engel için sabırsızlanıyorsun. Çünkü bu doğamızda var. Rüzgara karşı koymak zorundasın. Bu durumda rüzgar senin düşmanın olacak fakat senin gücün hem onu hem de engelleri alt edebilir. Belki de edemez, kim bilir? Belki de kayıp düşüp, bütün hayatını mahvedeceksin. Belki de sıkılıp, çok geç olmadan bırakacaksın. Belki de... Bandanalı bir kız gelip senin tüm hayatını değiştirecek. Kimse ne olacağını bilemez. İşte bu bilinmezlik durumu, işleri daha da ilgi çekici hale sokuyor. Çünkü her şeyi bilseydik, hızlı düşünmenin bir anlamı kalmazdı. Bu yüzden bir karar verdim. Gözlerimi kapadım ve rüzgarı yüzümde hissettim. Ardından gözlerimi ona çevirip fısıldadım; "Bana şans dile!"

"Saçmalama" derler ya hani? Belki de ona bir tepki olarak doğmuşumdur. Kim bilir? Ama sizi temin ederim ki, mantık çerçeveleri içinde saçmalıyorum.

İnsanların iradelerini hükmü altına alabilen bir taç. Yüzyıllar önce ölmüş olması gereken, fakat savaşları hile ile kazandığı için ölümsüzlük ile lanetlenen ve bir dağın içine hapsedilen, geriye kemiklerinden başka bir şey kalmamış antik bir kral. Kilitlenmiş ve yalnızca Üç Yüksek Tanrı tarafından yaratılmış sekiz büyülü nesneyi anahtar haline getirip açılabilecek bir mühür. Unutulmuş, hatta bilerek unutturulmuş bu eski hikaye ve... Bunun farkında olan ve hükmetmek isteyen genç bir adam... Ya da geleceğin hükümdarı! Bunları elde etmek için ne kadar ileri gidebilir? Bu yolda kaç masum insanı katledebilir? Tanrının bile umudunu kestiği ölümlü diyarlara hoş geldiniz. Macera başlasın! Hedefimiz; Rasgroth dağı...

Umuttan Yoksun'dan önce neler oldu dersiniz? Fherdor her şeyi yaptı diye düşünüyor olabilirsiniz. Ama Thundorin olmasaydı bunu yapamazdı. Şöyle düşünün. Yüzlerce zombi sizin evinize geliyor. Onlardan kurtulmak istiyorsunuz ve evde tüm evi uçuracak bir bomba var. Ama onu kurmak birkaç dakika sürer ve sizin zamanınız yok. Birinin onları oyalaması ve eve girmesini engellemesi gerekiyor. Ve böylece sonrasında onları eve çekip bombayı patlatıp hepsinden kurtulabilir. Bombayı kuran mı asıl kahramandır, yoksa zombileri oyalayan mı? Thundorin'in tüm bu olaydaki rolü de buydu. O bir... O bir sınır muhafızıydı!

İblis her zaman en kurnaz yönteme başvurup iyi niyetli insanların can damarından vurmaya çalışır. İlk olarak, umutlarını yok eder. Eğer birinin umudu yoksa, savaşmaya da rızası olmaz. Böylece şeytan kazanmış olur. Peki ya umut varsa? Olsun ya da olmasın, önemli olan şey olmasa bile o umudun sende olması. Çünkü kaybedecek bir şeyi olmayan insan, umut etse ne olacak? Ailelerimiz ve büyüklerimiz bize her zaman iyilerin kazandığını anlatırdı. Ama gerçek kötülükle karşılaştığın zaman işler değişiyor. Eğer onun senin umudunu kırmasına izin verirsen, şöyle söyleyelim ki şeytandan daha ikna edici bir varlık daha yoktur. Sana o an sahip olur. Aslında kazanmak ve kaybetmek, ikisi de sadece ne kadar umut ettiğine bağlı olacak. Tanrı hariç kimse bunu bilmiyor. Peki onlar bilseydi, bu umutsuzluktan kurtulurlar mıydı? Kör bir umuda bağlı hepsi. Bazılarının ise umudu yok, ama yine de kaybedecekleri bir şeyleri de yok. Bu yüzden savaşmaya devam ediyorlar. Kötüye karşı savaşıp, bunun bir gün sona ereceğini umuyorlar. Yapabilecekleri tek şey, ummak. Ama umut gerçekten de o kadar önemli mi? Belki de değildir. Çünkü... "Güneş sadece umudu olanlara doğmaz!"

Birbirini abi-kardeş gibi gören iki genç. İkisinin de hayatında başlayan o ani U dönüşü, ardından gelişen aksiyonlar. Yapılması gereken fedakarlıklar... Sen öz kardeşin olmayan, ama kız kardeşin gibi gördüğün biri için hayatını tehlikeye atar mıydın? Onun için ne kadar ileri gidebilirdin? İkisi de tek bir cümlede birleşmiş insanlar. O cümleyi hayatlarında daima tutmak için birbirlerine söz vermişlerdi. Peki tutabilecekler miydi? "Benim için gülümse!" En zor anlarda bile birbirlerinin hatırları için gülümseyecekler miydi? Peki ya kardeşlikleri bozulursa ve yapayalnız kalırsalar... O zaman ne olacaktı? Aile her şeydir, ancak şunu da unutmamak gerekiyor; aile sadece kan bağıyla olmaz. Ailen gibi gördüğün dostların, öz ailen olmadığında senin öz ailen yerine geçerler. Ve o zaman, onlar için gülümsersin!

Merakın beraberinde getirdiği macera, mistik olaylar, gizemli bir diyar ve tabi ki de... İskeletler! Herkes İskeletleri ürkütücü bulur. Öyleler mi acaba? Bazıları öyle. Ölü oldukları için tabi. Ama ölmeden önce hepsi bizim gibi insanlardı. Ölüm neyi değiştirebilir? Emily ve Freddy'nin meraklarını tatmin etmek üzere başlarına açtığı problemden kurtulma çabaları, Freddy her ne kadar filmlerdeki kadar eğlenceli olacağını sansa da öyle olmayacak. Gerçekten de doğal bir insan içgüdüsü olan merak, bir insanın başına ne kadar büyük bir sorun açabilir? Hazır olun... Çünkü onlar çoktan hazırlar!

Tüm insanlar hayalperesttir. Tabi sadece çocukken. Çocukken herkes süper kahraman olmak ister, değil mi? Sonra bazıları astronot veya bilim adamı gibi hayallere kapılırlar. Sonrasında ise büyüdükçe bu hayaller avukatlık, mühendislik gibi basit hayallere dönüşür. Bu meslekleri küçümsediğimden dolayı değil. Sadece çıtayı aşağıda tutmak... Her insanın başına gelen bir şey değil mi zaten? "Çoğu insan gerçekleşmesini istediği hayalleri kurar. Gerçekleşmeyecek(?) hayaller kuran insanlara hayalperest diyorlar sanırım, ve ben de bunlardan biriyim. Ama umrumda değil bu benim. Ben hayal kurmanın felsefesini tamamen kavramış biriyim. Bana göre hayal kurmanın asıl amacı, o an hayal kurmaktan alınan mutluluğun keyfini çıkartmaktır. Eğer gerçekleşip gerçekleşmeyeceğine kafayı takarsak, o anki mutluluğu nasıl yaşayabiliriz? Gelin, zihnime bir yolculuk yapalım. Yalnız sizi uyarmalıyım, derinlere inmeyin. Çünkü eğer biri benim zihnimi okumaya kalksa bu intihara teşebbüs olurdu. Ben Peter, hayal dünyama hoş geldiniz..."