huniejique
- Reads 51,559
- Votes 5,519
- Parts 47
ona normalden daha uzun baktığımı fark ettiğim an çok geçti, çünkü bana dönmüş, bakışlarıma karşılık veriyorken hemen karşımızda oturan annesini unutabilir ve yumuşatıcı kokusunun çoktan burnumu istila ettiği o kazağına gömebilirdim suratımı. eriyor, yumuşuyor ve yanıyordum. yeter bu kadar çocukluk, diye isyan ediyordu kalbim. ben iyileştim sana ne oluyor, diye kızıyordu beynime. çünkü mantığımla işbirliğine tutuşmuştum. çünk ü kalbim bundan hoşnut değildi. çünkü çok fena tutulmuştum.