Μικρά κεφαλαία αναλύοντας τις 5 αισθήσεις με τα μάτια των ΣΜ 🥰

Μια μικρή συλλογή αυτοτελών χεντκάνον, για τη σειρά Έρωτας Φυγάς, που θα μπορούσαν και δεν θα μπορούσαν να είναι κομμάτι της ιστορίας Στέφανου/Μαργέτας

Η Μελίνα είναι ανερχόμενη ηθοποιός. Στη νέα της δουλειά συναντά τον Άρη, συμπρωταγωνιστή της και χανει τη γη κατω απο τα πόδια της. Το πρόβλημα είναι Πώς θα καταφέρει να υποδυθεί τον ρόλο της οταν η καρδιά της χτυπαει σαν τρελή κοντά του;

«Δεν μπορείς να ξεφύγεις από την μοίρα σου» της είπε ένα βράδυ και είχε δίκιο. Δυο άνθρωποι που απέδειξαν τι θα πει πεπρωμένο. Μια σειρά από αυτοτελείς ιστορίες εμπνευσμένες από την καθημερινή σειρά εποχής του open «έρωτας φυγάς». Η ιστορία της Μαριέτας (Πέμη Ζούνη) και του Στέφανου (Σταύρος Ζαλμάς). Για κάθε αναγνώστη που πιστεύει στο μοιραίο και το ιδανικό «για πάντα». Για όσους θέλουν να φανταστούμε μαζί τι συμβαίνει πίσω από τα σενάρια που μας χαρίζουν οι σεναριογράφοι και να εμβαθύνουμε στην ζωή αυτών των ανθρώπων. Αλλά και για εκείνους που δεν έχουν παρακολουθήσει ποτέ την σειρά μα δεν θα έλεγαν όχι σε μια ιστορία αγάπης χαραγμένη στην αιωνιότητα. Σημειώσεις: 1.Οι χαρακτήρες και η βασική ιστορία δεν μου ανήκουν. 2.Οι περισσότερες ιστορίες γράφτηκαν πολύ πριν το τέλος της Α'σεζον και κατά την διάρκεια της προβολής των επεισοδίων στην τηλεόραση. 3. Προτείνω να τις διαβάσετε με την σειρά γιατί ενώ είναι αυτοτελείς πολλές φορές τα γεγονότα συνδέονται μιας και βασίζεται σε μια κεντρική ιστορία. 4. Οι ιστορίες θα ανεβαίνουν σταδιακά, για να έχουμε υλικό ως την Β'σεζόν 🤭.

Η Μαριέτα και ο Στέφανος. Αγαπήθηκαν. Πολύ. Ο έρωτας τους έμελλε να περάσει από πολλά εμπόδια, το μεγαλύτερο όλων έναν θάνατο. Αλλά θαύματα γίνονται, έτσι δεν είναι;

Μετά τον πυροβολισμό...

Ένα συρτάρι στην κρεβατοκάμαρά της έμενε πάντα κλειδωμένο. Μέσα του ένα μοναδικό κουτί που γέμιζε σταδιακά με επιστολές με κοινό χαρακτηριστικό τους το κενό στο όνομα του παραλήπτη και το «Παντοτινά δίκη σου» στην υπογραφή του αποστολέα. Τα βράδια της μοναξιάς της τα μάτια της γέμιζαν δάκρυα όμως τα χείλη της πρόδιδαν χαρά. Έγραφε όσα την βασάνιζαν σαν να τα εξομολογούνταν νοητά στον μοναδικό άνθρωπο που αγαπούσε να την ακούει και εκείνη εμπιστευόταν να μιλά. Κάτι σαν μπερδεμένες σελίδες ενός ημερολογίου. Κάτι σαν ηλιαχτίδα που ξεγλιστρά πίσω από τα μαύρα σύννεφα μετά την καταιγίδα.

Είκοσι χρόνια είχαν να δουν ο ένας τον άλλον...

«Μελίνα μου, νεράιδά μου! Μου έλειψες, μου έλειψες μωρό μου». Πλησιάζει το στόμα του στο αφτί μου, ενώ δεν μ' αγγίζει πουθενά αλλού. «Δεν μπορούσα να αναπνεύσω μακριά σου», ψιθυρίζει. «Το άρωμά σου... αυτό το άρωμά σου, το αποζητούσα παντού. Γιατί Μελίνα; Τι στο καλό έγινε μεταξύ μας; Τι πήγε τόσο λάθος;»