Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim...
Ben Marmara. İstanbulu bir sevgili gibi saracak kadar aşık , Asya ve Avrupayı birbirinden ayıracak kadar kalpsiz Marmara.
"Sen ..." dedi adam boğazındaki acı tortuyu bastırmaya çalışarak; "Sen benim en karanlık odalarıma girip, hiç sevilmemiş saçlarıma dokundun." Sigarasını içine bir kez daha çekerken; kısık gözleri kızın beyaz, küçük, kemikli ellerine kaydı. "Ve ben bu elleri hiç bırakmayacağım."
hayatıma yeni sayfa açtım ama ben bu sayfanın daha berbat olacağını nerden bilebilirdim ki o evin bana zehir olacağını o işin bana ölüm fermanım olacağını...
Hiç ölduğünüzü hissettiniz mi. Nefes Alırken boğulduğunuzu. Kocaman bir boşluğa düşündüğünüzü. Bir Kutuya kapatılıp onu Bir toz tanesini yuttuğunuzu. Ağzınıza o demir Gibi tadı Olan kan geldi mi hiç. Yada soğuğu hissettiniz mi; Tüm bedeninizle. Huzur mutluluk uğradı mı hiç size. Ben hissetmekle kalmadım, yaşadım her...
Parlayanların buluşma noktası Facebook grubumuz: Gamze Aydeniz Hikayeleri Instagram hesaplarımız: @gamzeaydenizz @aydenizdongusuu @curetkar_yakut Bir şeyler olduğu kesindi... Bıçak gibi keskin, aynadaki yansımalar kadar bencil, nefesle aynı doğrultuda olmazsa olmaz bir şeydi. Görmezden gelmeyi denedi genç kız. Görmedi...
Herkesin içinde bir iyi bir de kötü taraf vardır. Hangisini daha çok beslersen, o kazanır.
Almanya'ya gitmemle hayatımın degismesi, neredeyse ayni anda oldu. Yeni okuluma alısmak bir yana bir de evde beni bekleyen bir cocuk vardi. KUZENİM!
