"Neyin peşindesin sen Karadağ?" Dudaklarımın üzerinden geçen kısa nefes eşliğinde, "Hiç kimsenin ulaşmaya cürret edemeyeceği, nadide ve eşsiz bir parçanın peşindeyim." dedi. Bir kere daha yutkundum. Bakışları dudaklarımdayken odaklanamıyordum. Her seferinde bu adamın kollarında böylesine savunmasız kalmak inanılmaz güçtü. "Yaman." dedim adını ona vurgulayarak. Bu benim dilimde yapma demekti. Neyi yapmayacaktı bende bilmiyordum ama bu içinde olduğumuz atmosfer nefesimi her an kesebilirdi. "Bana güveniyor musun?" Hiç tereddüt etmedim. "Güveniyorum." "O zaman gerisini düşünme. Şerefimin üzerine yemin ederim ki; seni, o güveni sarsacak hiçbir duruma maruz bırakmayacağım." kendinden öylesine emindi ki, Yaman Karadağ yıkılması mümkün olmayan gerçek bir dağ gibiydi. "Sen benim Dilayımsın. Benim biricik narin sevdiğimsin. Bizim için aldığım her karar yalnızca senin iyiliğin için..." ve tekrar emin olmak istercesine baktı gözlerime. "Bundan, ne olursa olsun sakın ama sakın kuşku duyma." * DİLAY isimli ilk kurgudur.