Alçalan trenin kapıları açıldı ve içeriye biri girdi. Silindir şapka takan ve yüzünün üst kısmını siyah tülle örten biriydi içeri giren. Üzerinde siyah uzun paltosu ve elinde yılan başlı bir bastonu vardı. Yavaş adımlarla vagonda ilerlemeye başladı. Boş vagonda ayaklarından çıkan adım sesleri ortama daha garip bir hava katıyordu. Yabancı, sonunda genç kızın olduğu koltuğun yanına geldi. Yanındaki boş koltuğa oturdu ve iki elini de bastonunun üzerine koydu. Yüzü görünmese de önüne bakıyordu. Genç kız yanındaki yabancıyı hiç anlamamıştı. Neden onca boş koltuk varken kendisinin yanına oturuyordu? Bu durum onu kızdırsa da bir şey söylemek istemedi. ****************** RUH MİMARI adındaki ilk kitaptır.

Bir yangının hikâyesi. Yangının gözyaşlarının...

Papatyaların koparıldıktan sonra etrafa saçtığı kokunun ölüm kokusu olduğunu öğrendiğimden beri onları koparmaktan kendimi alıkoydum ta ki seni gördüğüm ve kokunu içime çektiğim güne kadar. Milena... Ben papatyaların koparıldıktan sonraki kokusunu ilk senin yanından geçtiğin gün aldım. Aynı onlar gibi kokuyordun Milena.

"Çocukluğumuz tohumumuzdur," diye fısıldadı Sırtlan'ın kül olan kalbi. "Tohumumuza kim su verdiyse o şekilde büyür ve yetişiriz." EMARE serisinin, birinci kitabı Sarmaşık, ikinci kitabı Pusula ve son kitabı Maske bu başlık altında toplanacaktır.

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.

İnsan bir hikaye anlatmaya karar verince nereden başlayacağını bilemiyor bazen. Aslında söyleyecek çok sözüm var, hissediyorum. Size hikayemi anlatacağım, hatta başka hikayeleri de. Hayat denen bu zorlu yolda yürürken yalnız olmadığınızı bilin istiyorum. Elinize batan, kalbinizi kanatan o dikenler herkesi başka şekilde buluyor. O hayat denen uçurumdan nasıl düştüm, sonra nasıl yükseldim hatta tekrar düşüp düşüp nasıl hayatta kaldım, dinlemek istersiniz belki. Ben Asya. Başlayalım mı?

WattpadRomance TR romantik komedi okuma listesinde 💖 Şaşkın bir telefon kulübesiyle hüzünlü bir sarmaşığın yolları kesişirse neler olur? Yol Arkadaşım'dan tanıdığınız Umut Gürsoy'un hikayesi... Umut; Gürsoy ailesinin gözbebeğiydi. Ailenin küçük üyesi olmak harikaydı ona göre. Zengindi, yakışıklıydı ve ne istese parmağını şıklatması yetiyordu sanki. Tek derdi devamlı ona küçük çocuk muamelesi yapan gri ötesi sıkıcı ağabeyi Utku'ydu. Yani en azından o öyle düşünüyordu, ta ki o hüzünlü gözlere rastlayana kadar... Sonra hayatı tek bir renge büründü, gece mavisine... Umut kadınlarla arasını iyi sanıyordu. Tamam bir süredir, yani o talihsiz geceden sonra kadınlardan uzak durmuş olabilirdi ama bu kadar da paslanmış olamazdı, değil mi? Geçmişin tozlu sayfalarında yaşayan hüzünlü bir çift göz karşısında hayatının en büyük sınavını vereceğini bilmiyordu.

Geçen hafta, geçen ay ve geçen yıl yaşadıklarım... Hepsinin dünden,bugünden ve yarından hiçbir farkı yoktu ve olmayacaktı da.Her gün bir önce ki gün gibiydi ve bu durum artık bir döngüyü de beraberinde getirmişti. Hayatın bana çizmiş olduğu bir sınır vardı ve ben o sınırı aşamazdım, aşmamalıydım. Sınırın ötesinde beni bekleyen hayallerim vardı ama onlara ulaşmamı engelleyen felâketlerim de hemen o sınırın ardındaydı. Böyle bir durumda o sınırı aşmama ne gerek vardı ki? Yıllardır hep böyle düşünmüştüm 'ne gerek vardı ki?' ta ki o güne, ona kadar... Hayat bir anda benim için bir kâbusa, bir felâkete dönüşürken bana düşen ise sadece felâketler zincirini izlemekti.İzlemek ve hayatın kahkahalarını dinlemekti.

Bu kitap sizi gülmekten yerlere yatıracak. O halde trene atlayın ve kemerinizi sıkı bağlayın. Gülmekten ölme garantisi veriyorum. *** "Kim o?" "Pizza."