Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

•Siyah defterin beyaz kalemi... *KİTAP VE KİTABIN İÇERİSİNDE GEÇEN KURUM VE KURULUŞLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜ OLUP HİÇBİR GERÇEKLİK PAYI YOKTUR.* *KİTABIN ÇALINMASI DURUMUNDA YASAL İŞLEM UYGULANACAKTIR.*

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Ece on yedi yaşında bir genç kız. Herkes gibi o da bir okulda okuyor ve o da okulunki yakışıklı bir çocuğa aşık olabiliyor. Ancak bir gün okulundaki büyük yangın ve babasının işi yüzünden yeni bir okula gitmesi gereklidir. Bu nedenle en yakin arkadaslarınin bazilarini ve sevdiği çocugu birakmasi gerekmektedir.

Mesafeler aşka engel midir? Tek bir mesajla tüm hayatınız değişebilir mi? Hayatınız altüst mü olur yoksa, bir lunaparka mı döner? *** O an gelen ani hisle kendime hakim olamadım, Twitter'a girdim. Ana sayfaya göz bile atmadan arama kısmına "Bulut ama parçalı" yazıp arattım. Tweetlerini okumaya başladım. En son "Yağmurlar yağmazsa temizlenebilir miyiz, kirlerimizden?" diye bir tweet atmış. *** Bu kitap benim üçüncü kitabım. Umarım okuduğunuzda aklınızda yer edinecektir. Size bir şeyler katar ve hayatınızı bir nebzede olsa güzelleştirebilirsem... Ne mutlu bana. Sizden kilometrelerce uzaklıkta olan birini sevebilir miydiniz? Hele ki bu kilometreler bilinmezken. Peki nasıl yapardınız, nasıl güvenirdiniz, o telefonun başında saatlerce nasıl beklerdiniz? Bir dışarı çıkıyorum lafıyla içiniz, içinizi yemez miydi? "Bu, Titanic'in bir deniz yıldızı için batma hikayesi..."

Hikayeyi güncellemeyi unutmayın

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

"Bir şey fark ettim de." dedi ve jelibon dolu kaseyi kendi önüne çekti. 'Ne fark ettin' demek istesemde gözlerim çektiği kase de takılı kalmıştı. Onlar benim jelibonlarımdı. "Sen ve ben." bunu demesiyle gözlerim jet hızında gözlerini buldu. "Ben ve sen mi?" kafasını salladı yavaşça. Dağınık saçlarını karıştırarak oturduğu yerden doğruldu. Bismillahirahmanirahim. İtiraf falan mı geliyordu acaba? Kaşığı eline alarak usulca muhallebiye batırdı. Ardından ayıcıklı jelibonlardan bir kaç tane alarak muhallebinin üzerine koydu. Gözlerini gözlerime dikti ve yarım ağız gülümsedi. "Belki de kader bizi jelibonla muhallebi de bir araya getirmiştir?" bir şey söylememe izin vermeden bir eliyle çenemden tutup ağzımı açtı ve kaşığı ağzıma soktu. Geriye çekilerek kaşığı masaya bıraktı ve tatlı tatlı gülümsedi. İç çektim ve ağzımdakilerini çiğnemeye başladım. Bana bakarak daha çok gülümsedi. Galiba ölmemi istiyordu bunun başka bir açıklaması yoktu. ✵ •Not:Absürt olaylar, küfür ve fazlasıyla argo içermektedir! •Dikkat bağımlılık yapma tehlikesi vardır! Yan karakterlere aşık olabilirsiniz! Okudukça bende böyle aşk, bende böyle arkadaşlar, bende böyle abi istiyorum diye bilirsiniz! •Bu komik, tatlı romantik komedi, bol heyecan, bol kahkaha, aşırı derecede tatlılık ve yemek içermektedir! Bu macerayı merak ediyorsanız sizi bekliyor olacağız. •Kapak için teşekkürler @Denizimsi_kapak. •En yüksek derece mizah in 1 teşekkürler. •Tüm hakları saklıdır. En ufak bir yeri dahi çalınırsa tarafımca yasal işlem başlatılacaktır! •Jelibonlu Muhallebim adlı ilk ve tek hikayedir! •BT:30.04.16• •BT:7.02.20• ✵