ArYa (Ezik Kızın Değişimi) adlı hikaynin 2. Kitabıdır. Ve devamı niteliğindedir. Önce ilk kitabın okunulması önerilir. ********** Kalbime bir hançer gibi saplanan gerçeklerin baş kaldırdığı yerden bakıyorum şimdi hayata. Bu boşvermişlik hissi benim değil. Ne zaman gönlüm ayrılığa düşse, peşinden gelen adım sesleri benim değil. Bu ağlayan gözler, titreyen eller benim değil. Yine ve yeniden düşüncelerimle boğuşurken, kapının açılma sesini duyunca derin bir nefes alarak başımı o tarafa doğru çevirdim. Bu sefer annemdi gelen. "Nasılsın güzel kızım?" diye sorunca tebessüm etmeden yapamadım. Daha nasıl olabilirim ki? "Boşlukta hissediyorum kendimi. Yine." diye cevap verdiğimde, buruk bir şekilde gülümsedi. "Çok sevdin dimi? Gerçekten çok sevdin..?" diye sorarcasına konuştuğunda önüme döndüm hemen. Cevap vermedim. Ama annem cevabını çoktan almıştı. "Onu unutmak için ne yapmalıyım?" diye sordum. Aynı zamanda da başımı kaldırıp ona bakmıştım. Sonuçta annem benden daha tecrübe kazanmıştı. Zamanında onu da bırakan, babam değil miydi sonuçta? Durumlarımız aynıydı. Nasıl katlandı bu acıya bilmek istiyordum. Bana bir süre hüzünle baktıktan sonra; "Kendini binlerce parçaya böl, hepsinden tek tek temizle ve sonra da yeniden birleştir." diye cevap verdiğinde, hafiften kaşlarımı çatarak düşünmeye başladım. Ardından gözlerimi tekrar annemin gözleriyle buluşturup; "Ama bu imkansız." dedim. "Biliyorum." dedi annem hüzünlü gözler eşliğinde. "Unutmak da öyle."

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Dövmesizlerin kabul görmediği bir dünya da ne kadar yaşayabilirdin ? Üstelik dövmenin çıkabilmesi için dövmesiz olan birini öldürmen gerekiyorken. Ben birini öldürmeyi,ailem gözlerimin önünde katledilirken karar vermiştim. Ve bu son da olmayacaktı. Merhametimin son kırıntısını üstünde sürtündüğüm adamı öldürerekte bitirmiştim. Şimdi tüm merhametsizliğim ile heyeti bitirmeye and içmiştim.

"Kimin ne yapacağı beni alakadar etmez. Başıma sardığınız belayı alın. Gerisi umrumda değil." Diyerek ayağa kalktım. Ama gitmek için yönümü kapıya çevirmem ile, Bolatlı'nın sesini duymam bir oldu. "Kimse bir yere gitmiyor." Pardon? "Ne demek bu?" Diye sordum sert bir sesle. Buz mavisi bakışları, benim yeşillerimle buluştu. "Bu demek oluyor ki Orbay, O Köstebeği sen bulacaksın." Gözlerimin öfkeyle parladığına emindim. O kadar da değildi. "Kendi köstebeğini kendin bul Bolatlı! Kimsenin işlerine ayıracak boş vaktim yok." Diyerek arkamı dönmüştüm ki, yine durmak zorunda kaldım. "Sen bilirsin. O zaman sonuçlarına da katlanırsın." "Sen beni tehtid mi ediyorsun?" Diyerek tek kaşımı sorgularcasına havaya kaldırdım. Dudakları saliselik bir zaman dilimi içinde hafifçe yukarı kıvrıldı. "Ben tehtid etmem Orbay. Sadece olacakları söylerim. Düşmansa evet, ama artık tek benim değil." Ben, Vera Orbay. Bir amaç uğruna girdiğim sokakta, yine aynı amaç uğruna çalışmaya başladığım barda, başıma Demir Bolatlı gibi bir bela almıştım. Çok iyilik yapmazdım. Tamam, karşılıksız iyilik yapmazdım. Ama karşılıklı yaptığım bir iyilik bana bir düşman, bir de başlı başına bir bela kazandırmıştı. Bu devirde değil karşılıksız iyilik, karşılıklı iyilik bile yapmayacaktınız. Yoksa benim gibi bulunduğum sokağın tek sahibini, üstüne üstlük bilmem hangi düşmanını başınıza sarardınız! Kitap kapağı; "SAD DESİGN SHOP" Yazılanların gerçeklik payı yoktur! Tamamen hayal ürünüdür! Çalıntı yapılamaz, yapan kişi hakkında âdli işlem başlatılacaktır!

Bilinmeyen: Abimin kankası olmasaydın olmazdı değil mi? Bilinmeyen: Şu kocaman okulda gittin Bilinmeyen: Her yerden sik gibi fırlayan abimi buldun Bilinmeyen: Ve onunla kanka mı oldun Bilinmeyen: Bu mudur yani? Bilinmeyen: Hiç beklemezdim senden Bilinmeyen: Cık cık

(Tamamlandı✔) Kitabın tüm hakları; Asel'in motoruna olan aşkın'da Efo'nun alp'e olan takıntılı aşkın'da Alp'in efo'ya olan yoğun sabır'nda Çağan'ın sarı saçları maviş gözlerin'de Poyraz'ın gitara olan aşkın'da saklıdır. Açılan kapıdan kafasını sırayla çıkaran bizimkilere bakıp gülümsedim."Gelsenize." dediğim de efo hızlıca kendini içeriye atmış ve geri kalanların yeri boylamasını sağlamıştı. Kısa bi süre arkasına bakıp alpin suratını görmüş koşarak yanıma gelmişti. Bizimkiler de yanıma geldiğin de kocaman yatağı doldurmuştuk. Çağan ve poyraz sağıma, efo ve alp soluma karan da ayaklarımın dibine oturduğun da hepsine bakıp gülümsedim."Ne olursa olsun, bizim her koşulda yanında olduğumuzu unutma. " poyrazın söyledikleri ile dikkatimi ona verdiğim de bu kez elini elimin üstüne koyan çağan konuşmuştu."Sen bizim küçük annemizsin asel. Seni böyle üzgün,yorgun ve hasta olarak görmek bizi bitiriyor inan ki. Biz eski güçlü kızımızı çok özledik." dediğin de kafamı önüme eğdim. Haklıydı. Ben eskisi kadar güçlü değildim,onların güçlü kızı değildim. Çok yorulmuştum öğrendiğim gerçeklerin altından kalkamıyordum. "İstersen güçlü olma,siktir et güçlü olmayı. İste beraber düşelim,beraber kalkalım, ama tek düşme. Seni düşmeden tuttuk hep tutmaya da devam edeceğiz. " kafamı kaldırıp gülümseyerek saladım. "Farkındayız seni çok yorduk, üzdük. Üzülmene izin verdik. Özür dileriz güzel kızım, seni bazı gerçeklerden kurtaramadık." tam itraz etmek için cümleleri sıralıyacaktım ki elini ağzımın üstüne koyan efo konuştu."Ne dramatize ettiniz be, oda buram buram efkar koktu şuan. " dediğin de kahkaha attım. Ondan da duygulu bi konuşma beklemiştim ama efo bildiğiniz gibiydi... "Ben asel çakır. Kalbimin 4 odacığı da 4 mükemmel kişi tarafından sahipli." Cover by:mitolojikbirdeli❤

Siyah kurdun başında son bulan küçük turum bitince dizlerimi acıtmaya başlamış halıdan yavaşça kalktım. Diğer tarafımda beni bekleyen manzara aklımın başıma dönmesini sağladı. Irice açılmış gözleri üçümüz arasında mekik dokurken ağzı aralık kalmıştı. Üç maymunu oynamaya karar vererek masada ki eski yerime geçerek sakince oturdum. Adamın neden bu kadar dikkatle her hareketimi incelediği sormam gerekmemişti. Tabikii! Benim insan üstü hayvansal sohbetime şahit olmuştu az önce değil mi? "Limonata?" Gülümseyip dikkatini dağıtmaya çalıştım, kendimi deli yerine koyacak değilim. Ela gözlerini uzun bir süre yüzümde dolaştırmaya devam edip sorumu duymazdan geldi. Eğer beni deli olmakla suçlayacak olsa bile kimi, ne için inandırabilirdi ki? Ne sonuca varacağını merak ederek arkama yaslanıp vereceği kararı bekledim. Kendi gece siyahı kurduna dönen bakışları aklında gezinen düşünce karmaşasının etkisiyle sürekli ışık oyunlarına sebep oluyordu. Sonunda gözlerimiz buluşunca yüzüne yayılan gülümseme bir şekilde beni rahatsız etmişti. Tam o an bir şeyler çok yanlışmış gibi gelmeye başlamıştı. Ama boyutlarını kavrayamamıştım! "Sende bizim gibisin değil mi? Ama ne olduğun hakkında hiçbir fikrin yok?" Nefes almayı bıraktım, sözleri bana istemediğim kadar çok anlamlar çağrıştırıyordu evet ama beynim o anda tepki verecek kadar çalışmıyordu!

yine karanlık, ama intikam kokan bir sabah... Neden mi karanlık? çünkü yeraltında ışık olmaz da ondan... peki neden mi intikam kokuyor? çünkü yıllarca alınmasını beklediğim intikamımın gerçekleşmesi, bügün ki güç gösterisine bağlı. "Ben Hadesten olma, persphoneden doğma, Karanlıklar Tanrıçası ve yeraltı prensesi Nora. Ailemin huzurunu bozan ve abimin ölümünden sorumlu olan herkese, bedelini en ağır şekilde ödeteceğime kanım üstüne yemin ederim!" İşte her şey, o gün ettiğim kan yeminimle başladı... "Hikaye kapağı: SALAİ DESİGN Alıntı yapılamaz!! Tüm telif hakları şahsıma aittir... Herhangi bir çalıntı dahilinde gereği yapılacaktır...

AY KIRMIZIYA DÖNDÜĞÜNDE DOĞACAK HAVA VE SU'DAN BİR ATEŞ GÖZLERİ BUZ SAÇLARI ATEŞ KÖTÜ GÜNLER GELECEK ÖLÜMLER VE KAYIPLAR BAŞ GÖSTERECEK DÜZENLER YIKILACAK KARANLIK ORTAYA ÇIKACAK KİMİNE GÖRE ŞEYTAN KİMİNE GÖRE MELEK KRALLIKLARI YIKACAK EFSANELERİ CANLANDIRACAK