Engfa Waraha never believed in fate - until it threw her straight into the path of Charlotte Austin, the one person she couldn't stand. To Engfa, Charlotte was nothing but a spoiled, entitled brat - the type of girl who had always looked down on her, believing the world owed her everything. And to Charlotte, Engfa was the player who never took anything seriously, always playing the system. But fate, relentless and unforgiving, had other plans. One moment - one touch - and everything changed. What began as a fierce rivalry between two girls who couldn't have been more different slowly evolved into something more complicated, more dangerous. A storm of hate, desire, and undeniable connection - woven together by a force neither could comprehend. Then, without warning, Charlotte vanished. No explanations, no goodbyes. Engfa never understood why Charlotte left - and maybe that was the worst part. It wasn't just the absence; it was that she disappeared when they'd finally begun to understand each other. Years passed. The questions never left. The rage dulled. The emptiness remained. Just as Engfa thought she'd finally moved on, fate dragged her back to Charlotte - in a sleek office, in one unforgettable moment. What if fate had never let go, forcing them to confront what they could never forget? What if facing the truth could unite them in ways they couldn't predict? The space between past and present is filled with unanswered questions: Charlotte's disappearance, and the unbreakable bond that continues to shape their lives. ***** ⚠️‼️ This story contains: - Intersex themes (G!P) - Mature/explicit content - Angst If this isn't your cup of tea, feel free to skip it. Consider yourself warned 👀 This story will not be translated or converted into any other story. I never gave permission for that. This is purely fanfiction, but the plot is original: MINE. However, I do not own the characters or the name.

Lili. ဆိုတဲ့ ကလေး က မမ ရဲ့ နှလုံး မှာ အမြဲ နေရာယူ နေတဲ့ သူပါ။ ဦးနှောက် က မချစ်ဖို့ တောင်းဆို ပေမဲ့ နှလုံးသားက လက်မခံနိုင်ဘူး ဖြစ်နေတယ်။

လှပခဲ့သောအတိတ်တွေကို မောင် လို့ခေါ်ပါ။ မြင်မြင်ရာမှာ ဒေစီညိုတွေပွင့်လန်းပြီး နေကြာတို့ နေမင်းကိုမျက်ကွယ်ပြုနိုင်ပါစေ။

ပင်ပန်းမှုတွေ ငါ့အပေါ်ပြိုကျတဲ့အခါ မင်းရင်ခွင်ထဲပုန်းခွင့်ပြုပါ ..... ငါ့ကို တစ်နေ့တစ်ခြား ပိုပြီးချစ်မြတ်နိုးပေးပါ ...

Jennie : " အချစ်ဆိုတာ ဘာမှန်းတောင် ငါမသိတော့ ဘူးဟာ....." Lisa: " ငါ့မျက်နှာပေါ်က အပြုံးတွေက သူ့ဆီက ဖြစ် တည်လာခဲ့တာ" Rosé: " ငါသူ့ကို ချစ်နေသရွေ့မဟုတ်ဘူး သူငါ့ကို ချစ် နေသေးသရွေ့ သူ့အနားမှာ ငါရှိနေမယ်"

မယု လို့ခေါ်လို့ရတယ်။ တို့နာမည်က လင်းယုနွယ် .....

အချစ်ဦးဆိုတာမျိုးကိုသိလား... လူတိုင်းလူတိုင်းဟာဘဝမှာလူတယောက်ကိုတော့ရူးရူးမူးမူးစွဲလန်းခဲ့ကြဖူးပါလိမ့်မယ်.. အဲ့လူကိုအချစ်ဦးလို့ခေါ်တယ်... Zawgyi # အခ်စ္ဦးဆိုတာမ်ိဳးကိုသိလား... လူတိုင္းလူတိုင္းဟာဘဝမွာလူတေယာက္ကိုေတာ့႐ူး႐ူးမူးမူးစြဲလန္းခဲ့ၾကဖူးပါလိမ့္မယ္.. အဲ့လူကိုအခ်စ္ဦးလို႔ေခၚတယ္...

အချစ်..........အဲ့ဒါကိုဘယ်လိုခေါ်တာလည်း....ချိုမြိန်ခြင်းလား......လူတွေပြောတဲ့အချစ်ဆိုတာ....ချိုမြိန်ခြင်းဆိုရင် ကျွန်တော်ပြောမယ့်အချစ်က သူမရဲ့ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတွေဘဲ.....

နာကျင်မူဆိုတာ ပျော်ရွှင်ရမယ်ဆိုတာသာသေချာနေခဲ့မယ်ဆိုရင်ထိုအရာတွေကနာကျင်မူတွေမဟုတ်ဘဲ ခဏတဖြုတ်ကြုံတွေ့ရတဲ့အခက်အခဲတွေပါ အကယ်၍ အကယ်၍များသာ ဝမ်းနည်းနေရရင် ဒါဟာနာကျင်မူမဟုတ်တော့ဘူး...ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်ဆိုတဲ့ခေါင်းစဥ်အောက်မှာ နှလုံးသားရဲ့အနက်ရှိုင်းဆုံးသောဟို့အတွင်းထဲမှာ သေရာပါသွားပြီ....သေရာပါသွားတဲ့ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်ဘဲဆိုပါတော့.... Zawgyi # နာက်င္မူဆိုတာ ေပ်ာ္႐ႊင္ရမယ္ဆိုတာသာေသခ်ာေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ထိုအရာေတြကနာက်င္မူေတြမဟုတ္ဘဲ ခဏတျဖဳတ္ႀကဳံေတြ႕ရတဲ့အခက္အခဲေတြပါ အကယ္၍ အကယ္၍မ်ားသာ ဝမ္းနည္းေနရရင္ ဒါဟာနာက်င္မူမဟုတ္ေတာ့ဘူး...ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ႏွလုံးသားရဲ႕အနက္ရွိုင္းဆုံးေသာဟို႔အတြင္းထဲမွာ ေသရာပါသြားၿပီ....ေသရာပါသြားတဲ့ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ဘဲဆိုပါေတာ့....