'Bırakın.' Ağzımdan çıkan tek kelime buydu. O an sadece beni tutmayı bırakmalarını kastetmiyordum. Bulunduğum yeri, durumumu bırakmak istiyordum. Bütün bunları başıma açan bu şirketi bırakmak istiyordum. Burayı yakıp yıkmak ve arkama bakmadan o boktan kasabaya geri dönüp hakarete uğrayacaksam en azından bunun tanıdığım insanlardan gelmesini istiyordum. Çünkü onlarla başa edebilirdim. Onların bir yüzleri vardı ve ben onları tanıyordum. Bana ettikleri her hakaretin kendi kişiliklerinin bir yansıması olduğunu bilir hatta belki onlara acırdım bile. Ama böyle olmazdı. Bu şekilde olmazdı. Son kez bağırdım. 'Bırakın nolur. Dayanamıyorum.'

"Sabaha kadar konuşmanın sabaha kadar sevişmekten daha tehlikeli olabileceğini kim tahmin ederdi ki? Her gece çiftliktekiler uyuduktan sonra Elif gizlice odama gelip yatağın diğer ucuna geçiyordu. Işıkları yakmayı hiç teklif etmemiştim, o da durumdan şikayetçi değildi. Binbir gece masallarındaki gibi karanlıkta başlayıp aydınlıkta son bulan gece buluşmalarıydı bunlar, ve nedense gizli kalmasını istemiştik. Oysa ortada gizlemeyi gerektirecek bir şey yoktu, onca gece yanımdaydı fakat elim onun eline bile değmemişti. Biz sadece konuşuyorduk... Sadece konuşuyorduk ve sanırım tüm sorun buydu. Belki konuşmak yerine sevişseydik bu kadar kök salmazdık birbirimize. Ben bile anlatacak bu kadar çok şey biriktirdiğimden habersizdim. Konu konuyu, kapı kapıyı açıyor ve konuştukça söylenecek daha fazla söz açığa çıkıyordu aramızda. Bazen attığımız kahkahalar duyulmasın diye ellerimizi ağzımıza kapatmak zorunda kalıyorduk. Bazense Elif mutfağa inip gizlice yiyecek bir şeyler getiriyordu ikimize. Biri duyar diye ekmeği bile sessizce böldüğüm, çocukluğumdan bile daha çocuk olduğum, hayatımda ilk kez bir kadının yüzünde kaybolduğum gecelerdi. Bir erkeğin neden binbir gece boyunca masal dinlemek isteyebileceğini ilk kez o gecelerde anladım. Ve tarihteki onca adamı eline kalem almaya iten, tüm bunları bana yazdıran şeyi ilk kez o gecelerde buldum. Bazen bir kahkahanın ortasında, bazen birbirine çarpan iki bakışta, bazense saçını kulağının arkasına sıkıştırmasını izlerken ansızın beliriveren o sızıyı... İçimdeki edebiyatı uyandıran bir ağrıydı bu. İnkâr edip kaçsam da, durup kapılsam da gözlerine bakarken hissettiğim gerçek hiç değişmiyordu. Elif bir Balkan ağıdı gibi göğsümde büyüyordu."

Watty's Gizem&Gerilim Kazananı 🏆 🏆 MysteryTR Ödülleri - Yıla Damga Vuran Gizem&Gerilim Hikayesi -*- "Normal insanların, eline anormal olma fırsatı geçmemiş kişilerden oluştuğunu görecek ilk kişi sen değilsin. Tarih, bu gerçeğin farkına varmış krallarla, filozoflarla ve din adamlarıyla dolu. Çürümek ve çürütmek için fırsat kollayan bu yığına, onlar engel oldu. Medeniyeti; toplumun gözünü yasalar, günahlar ve yalanlarla korkutan adamlar kurdu. Çünkü koyduğu kanunları kendisine tanrının yazdırdığını söyleyen Hammurabi, bunun yalan olduğunu biliyordu. Çift boynuzlu miğfer taktığı için halk arasında Zülkarneyn olduğuna inanılan Büyük İskender, bu yalana göz yumdu. Tıpkı topraklarını işgal ettiği Mısır halkının karşısına sarıkla çıkarak Müslüman olduğunu söyleyen Napolyon Bonapart gibi. Napolyon, Mısırlıların başını yalanlarla meşgul etmezse, çıkacak isyanda o başları gerçeklerle almak zorunda kalacağını biliyordu. Vahşetin bir açıklaması olmadığını görecek kadar yükseleceksin. Tıpkı senden öncekiler gibi. Yukarı tırmandıkça ışığın azaldığını fark edecek ve nihayet, karanlığın sadece karanlık olduğunu öğreneceksin. En sonunda ise, sokağa çıkıp yaklaşan kötülüğe karşı uyarmak istediğin insanların, fırsat bulduğunda seve seve o karanlığa dahil olacağı gerçeğiyle yüzleşecek; Ve sonra düşeceksin."

1507 Roma'sı... Tanrı'ya adanmış sanatın gölgesinde, fresklerin, çan seslerinin ve suskun bakışların arasında, bir kadının özgürlüğü ile bir adamın sahip olma arzusu çarpışıyor. Clarissa Virgilio... Banker bir ailenin zarif kızı, Roma'nın saygıdeğer hanımefendisi. Yüzünün ardında renklerle bezenmiş bir ruh taşıyor. Kuralların ve sorumlulukların içinde büyümüş olsa da, içindeki mağrur ve keskin dilli genç kadını hiçbir zincir bastıramamış. Sanata âşık, özgürlüğe tutkun... ve çocukken verilen bir söz sayesinde, hâlâ kimsenin eşi değil. Andreani Ludovico... İtalyan asilzadesi, bir yüzbaşı. Güce alışkın, itaate meyilli dünyasında, Clarissa'nın meydan okuyan yeşim gözleriyle karşılaştığında tüm ezberleri bozuluyor. Onun zarafeti, omuzlarındaki vakur diklik, içinden parlayan ışık... Ona sahip olmalı. Her şeye rağmen. Ama Clarissa bir tablo değil... Boyun eğmek üzere çerçevelenecek biri değil. Ve aşk bazen, Tanrı'nın bile dokunmaktan çekindiği en güzel freskleri bozar. Sanatın, tutkunun ve gururun iç içe geçtiği bu hikâye; bir kadının seçim hakkı ile bir erkeğin arzusunun çarpıştığı Roma'da nefes alıyor. "Muhteşem Güzellik", Rönesans'ın altın yaldızlı çerçevesinde, zamansız bir aşkın izini sürüyor. ** Hikayelerimin çalınması, kopyalanması ve benzeri durumlarda Türk Ceza Kanunu ve Anayasamızda yer alan tüm haklarımı kullanacağım.

Doğu Anadolu'ya bağlı Kaledağ köyünde , dedesi ve kardeşiyle yaşayan Zehra'nın hayatı, bir gece ansızın onlara sığınan yaralı bir askerle değişir. 5 yıl sonra kaderin tekrar bir araya getirdiği Zehra ve Murat'ın hikayesi İstanbul'da devam eder . Kaledağda başlayan hikaye İstanbul'a kadar uzanırken aşk , tutku ve değişim bizimle olsun. - Not/Uyarı:Bölümler ilerledikçe hikayenin libidosuda yükseliyor. Bebeleri pistten alalım.😊 🤭

"Her şey için çok özür diliyorum senden ama pişman da değilim olanlardan çünkü o gece olmasa sensiz günlerimin nasıl olduğunu hiç hatırlayamayabilirdim. Ben bu fikirle, bu ihtimalle yaşayamam Hilal. O yüzden şimdi sana bir soru soracağım. Akabinde de sana elimi uzatacağım. O eli tutarsan sana yemin ediyorum ki bu dünyadaki günlerimin sonuna kadar bırakmayacağım elini ve ışıksız ömrümün tek gecesine açan bu çiçeği sonsuza kadar yüreğimde yaşatacağım. Şimdi soruyorum sana Hilal, Türk kızı Hilal, kalbimin, benliğimin tek sahibi Hilal, benimle evlenir misin? Benimle evlenip eşin olmanın mutluluğunu bir ömür yaşamama izin verir misin gecemin kraliçesi?"