Binadan çıkarken gözleri yeniden buldu onu. Hiç dağınık görmediği saçları terlemiş ve dağılmıştı. Asla kırışık olmayan gömleğinin kollarını kıvırmış, üstten birkaç düğmesini açmıştı. Çocukları yanına toplamış onlarla futbol maçı yapıyordu. Oyuna katılmak istemeyen kız çocukları da onlara, özellikle Savaş 'a tezahürat yapıyordu. Onu izlerken, kalbinde bir sancı hissetti. Sağ eliyle göğsünün ortasını ovalarken, gözleri hala kalbinde ki sancının sebebi olan adamın üzerindeydi. Onu ardında bırakıp çıkışa doğru ilerlerken, sancının azalacağını düşünmüştü. Ama hayır! Savaş Sancaktar, kalbinde bir sancı olarak kalacaktı. O gün. Ve daima... 08.10.2019

[tamamlandı] Uyanacaktı. Başını oynatıp yatış pozisyonunu değiştirdi. Sanırım gitme vaktim gelmişti. Ona son kez bakıp odasının açık kapısından koridora çıktım. Ses çıkarmamaya özen göstererek aşağı kata indikten sonra çıkış kapısına doğru adımladım. Çok az kalmıştı. Artık karşısına çıkmam gerekiyordu ve zamanı gelmişti. Bunun bilinciyle istemsizce kendi kendime mırıldanmama engel olamamıştım. "Çok yakında bebeğim...çok yakında!" ➰ Salona kısa bir göz gezdirirken birden kahkaha atmasıyla kaşlarımı çattım. Karşısındaki televizyona dikkatli dikkatli bakıyor, arada da kahkahalarla gülüyordu. Korkmaya başlıyordum. Bana televizyonu işaret ederek "Görüyor musun Perri? Kadın kayak yaparken düştü ve kocası da onu kurtarmaya çalışırken kara bulandı. Bu televizyonda bu kadar komik şeyler olduğunu tahmin etmiyordum," dedi. Tamam, bu sefer gerçekten korkmalıydım. Sorun şu ki; televizyon açık değildi ve burada ikimizden başka hiçbir kimse yoktu.