Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------

Bir genç kız düşünün.. Gülüşü papatya misali ömre dokunan .. Bakışı gökkuşağı gibi mutluluk dağıtan.. Masal..16 yaşında lise 2 ye giden genç bir kız . Hayatı o kadar monoton bir şekilde ilerliyordu ki .. Mavi düşünüp siyahı yaşamak onun hayatının bir ilerleyiş biçimiydi . Küçük yaşta dünyanın en büyük acısını yaşayıp abisini , her şeyini kaybeden Masal , tam bundan daha kötü bir şeyin olmayacağını düşünürken başına gelen o büyük felaketle acaba nasıl başa çıkacak ? ya da sahiden başa çıkabilecek mi ? Hadi hep birlikte Masalın o kırılgan bedeni altında ki saklı demirden güçlü ruhunu keşfe çıkalım ... Eee.. tabii ki Rüzgar da bize yardım da bulunsun ... "Ya özledikleri toprağın altında olanlar ne yapsın ?."