''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

.

"Hop ! Ne yapıyorsun sen ya! Güpegündüz hırsızlık bu yaptığın! Çabuk bırak bisikletimi. Vallahi hırsız var diye bağırırım." Karşımdaki genç bana nefes nefese bakıyordu. "Ya ben polisim ve aracınıza ihtiyacım var. Çabuk ver. Gelicekler şimdi. " "Gelicekler mi? Sen nasıl polisin ya? Senin kovalaman lazım. Göster kimliğini. " Aklınca beni kandırıcaksın. Yemezler. Ben kimlik diyince o da ceplerini aramaya başladı. Bulamamış olamlı ki bana şaşkın bir şekilde baktı. "Ya orada kaldı. Bak ben gizli görevdeydim benim polis olduğumu anladılar. Yani şuan beni arayanlar peşimde. En az beş silahli adam var! Çabuk ver şunu" doğru mu acaba? "Siktir geldiler! Özür dilerim sana bunu getireceğim." diyip bindi ve bastı pedallara. Arkasından çağırsamda nafile. Gitti bisiklet. Onların hikayesi de böyle başladı işte. Kısacık bir ömre sahip bir kelebek... Ölümsüz olmak istiyordu. Çiçek bahçesinde son nefesinde bir çiçeğin üstüne düştü. O an ölümsüz oldu. Kelebek canlandı işte. Kelebek çiçeğini bulmuştu ve hiç bırakmayacak gibi. Ay Vallahi kitabımı çalan, hikayeyi uyarlayan olursa ilk başta çok güzel söverim sonrada gerekeni yaparım.

Macera dolu bir yaza var mısınız? DERİN: Bizim hikayemiz hiçbir zaman başlamadı. O sadece bizim için bir araftı. Asıl hikayemiz şimdi başlıyor. Ve sonunu belirliyecek kişilerde biziz.

"Sen benimsin!" "Ben senin neyinim?!" Kitaba KUSURSUZ 2 (DEVAM EDİYOR) olarak bölümleri yayımlamaya başka bir hesaptan kaldığımız yerden devam ediyoruz 🖤

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Bir hata tüm doğrularımı götürmüştü. Yeni hayatımda doğrular ve masumiyet olmayacaktı. O içimdeki tüm iyilikleri yutacak kadar kötü ve karanlıktı. O artık benim karanlığımdı ve bende onu aydınlatacak ışık yoktu. Ayça Mutlu kendini babasına adamış sıradan bir genç kızdı. Babasını yakalandığı hastalıktan kurtarmak için hayatında asla yapmayacağı bir şey yaptı. Benliğini zengin bir adamın şımarık oğluna sattı. Ekin Toprak hayatını mahfeden bu kızdan intikamını alacaktı. *** Yazar Notu: Bu hikayede kızın zengin babası iflasın eşiğine gelmemiştir. Kızın aşık olduğu adamla evlenmek gibi pembe hayalleri de yoktur. Damat adayımızsa kızı gördüğü gibi melake bir adama dönüşmeyecektir.

Mine internet üzerinden Yeşil Küpeli Kız takma ismiyle magazin haberleri yaparak milyonlarca takipçiye ulaşmıştır ve Mine'nin şimdiki haber hedefi genç kızların yeni sevgilisi Efe Duran'dır... Yepyeni bir yaz macerasına hazır mısınız? "Ben notalarını değil seni istiyorum Efe..."

"Sevgili ailem tarafından yaz kampına postalanan benim azılı bir rakibim var mallıkta mastır yapmış biri-" "Ve yakışıklılıkta" "Lan olum bölmesene tanıtım yapıyoruz burda" "Sen bide bu tanıtıma bak:Huysuzların kraliçesi olan Cemre yaz kampına geldiğinde yakışıklılar yakışıklısı, kaslılar kaslısı, yunan tanrısı, afroditin amca oğlu-" "Biz çıkalım mı Ayaz?Biraz sonra kendine çıkma teklifi falan etcen galiba da" "Öldüm Cemre" "Geber sen. Herneyse ben ne diyodum ha evet mallıkta mastır yapmış olan şu varlıkla karşılaşıyorum ve-" "Ve ona aşık oluyosun" "Hiçte bile" "Evet benim için deliriyosun" "Hee evet tapıyorum sana" "Öyle diyosun ama bi gün benim olucaksın" "Avcunu yalarsın,yapmıyorum lan tanıtım manıtım okuyun işte!Ayaz sende siktir git!" ••• ©Tüm hakları Cemrenin papkorn kasesinde saklıdır.

Annesine sonsuz bir şekilde seven, babasından nefret eden bir kız... Annesinden nefret eden bir çocuk babasını ise her şeyden çok seven bir çocuk... Gülmeyi seven, güldürmeyi daha çok seven, deli dolu bir kız... Gülmekten de güldürmeyi de sevmeyen bir çocuk... Hayal kurmayı ilkesi edinen renkli bir kız... Hayallerin gerçek olmayacağını bilen ruhsuz bir çocuk... Hiç bir şeyi kafasına takmayan umursamaz bir kız... Acımadan yoksun ruhsuz bir çocuk. Sevdikleri için canını bile verebilecek bir kız... Hiç kimseye çok değer vermeyen bir çocuk... Kendi kafasına göre takılan. Dik başlı bir kız... Otorite sahibi. Kendi kurallarını herkese uyduran bir çocuk. Evren Akkaya. Annesi babası tarafından hiç sevilmediği için ve bu yüzden kavgalar ettikleri için zorlu bir hayat yaşıyordu ki annesi gözleri önünde intihar edene kadar. Olaydan sonra konuşmaz oldu. Depresyondaydı ama onu bu durumdan canından çok sevdiği arkadaşları çıkardı. Savaş Demir. Annesi onu, ağabeyini ve babasını ortada bırakınca annesinden nefret etmeye başladı. Ağabeyi onun dayanağıydı. Babası ise hala annesini düşünüyor. Hayatı zorluklar ik geçti. Abisinin baskıları, babasının sadece iş düşündüğü ve oğluna bakmaması... Yolları kesişir ve birbirlerine kuvvetli bir şekilde çekilmeye başlarlar. İki farklı insan... Onların tek ortak noktaları birbirlerinden bu kadar farklı olmaları. Ay Vallahi kitabımı çalan, hikayeyi uyarlayan olursa ilk başta çok güzel söverim sonrada gerekeni yaparım.