Dehşetle etrafıma bakınırken kapının önüne bir kadın çıkıp ''Sümeyye Özdemir!" diye adımı seslenişiyle bakışlarımı ona yöneltip merakla yanına ilerledim. Küçük, perde gibi kumaşlarla çevrili bir odacığa alınmıştık. Kadın sesli bir şekilde yorulduğunu belli ederek, bitse de gitsek havasında hızlıca konuşmasına başladı. ''Bak Sümeyye, henüz çok gençsin güzelsin. Böyle bir şey yapmaya mecbur değilsin ve durum böyle olduğu gibi eğer başörtünü açmazsan bu üniversitede bulunamazsın.'' Gözlerim sonuna kadar açılmış neler dediğine beynimi inandırmaya çalışıyordum ancak beynim kabul etmemekte ısrarcıydı. Okulumla, başarımla, geleceğimle dinim ne şekilde birbirilerine engel olabilirdi ki? İnanç meseleleri çocuk oyuncağı mıydı? Her ne kadar sinirlerim tepeme çoktan çıkmış olsa bile sessizce cümlelerini sıralamasına müsaade ettim. Dedikleri az öncekilerden çokta farklı anlama gelen cümleler değildi, destekleme amaçlı laf kalabalığıydı. Kadın sonunda konuşmasını tamamladığında, benden hiçbir tepki almamış olmasının şaşkınlığı yüz ifadesinden anlaşılıyordu. Umutla ''Ne dersin?'' diye sorduğunda babam da heyecanla bana bakıyordu. Sanırım babam da en büyük düşmanlarımdan biri olacaktı. Olması gereken ama tahminlerin çok ötesindeki hamlemi sonunda gerçekleştirme vakti gelmişti anlaşılan. Kadının saçlarından tuttuğum gibi elimle doladım ve yere ittirdim. Benim adım Sümeyye. Böyle küçük numaralara kanacağımı sanıyorsanız yanılıyorsunuz. Bundan böyle en büyük düşmanınız benim ve ne olursa olsun davamdan vazgeçmeyeceğim! • ~Cambazlar, Korkaklar ve Hapsolmuşlar adında yayımlanan ilk hikayedir. Spritüel kategorilidir. ~Başörtü Yasağı konusuna değinilen ilk kurgudur. ~Bu hikayem; yazmama sebebiyet veren Merve Özcan'a ve Başörtü Yasağından mağdur olmuş insanlarımıza armağanım

Aysu istemezken Asaf inat ederken bakalım kim galip gelecek ? Kiraz Mahallesi yine bir sevda peşinde gelin hep beraber tanık olalım. Başlama Tarihi: 17.07.2019

An gelir öyle bir hâl içerisinde bulursun ki kendini doluya koyarsın almaz boşa koyarsın dolmaz... Arafi yaşar hüznü ya da sevinci beklersin... Bir işaret bir yol umut edersin... Sen her şeyden bihaber araftayken ansızın bir şimşek çakar yağmuru haber verir... Ürperir yol bulamaya çalışırsın kendince... Koşarsın arafta aşağı yukarı doğru ama çıktığın tek yol çıkmaz bir sokağa çıkar... Umudun soner karanlıkta olacakları seyre dalarsın... Beklemeyi öğrenir beklersin uzunca bir süre... Beklerken yaprakların dökülür, bir çok dalın kırılır ama sen hala ayakta durursun... Ölmeyi yok olmayı bile beceremezsin... Ruhundan çok şey kaybetsen eksildende nefes almaya devam edersin aldigin nefesin nefes olduğu meçhul olsa da... Hayata kaldigin yerden devam edersin herşeyin sarpa sardığı kördüğüm bir hâl aldığı yerden... Ansızın biri çıkar... Işte o an o an başa sararsın... Ya cennet ya cehennem dersin araftayken... Önce düşer cehennemi yaşarsın sonra su bulur cennet isteğiyle cehennemde daha da yanarsın... Sonuçta cehennem olmasa cennetin bir manası olur muydu? Yanı sen ATEŞ ine SU ararsın kendince. O Suyu bulunca da ucunda ölüm dahi olsa bırakmaz tadını çıkartırsın ömrünün sonuna dek. Ömrünün bittiğini sansan bile...