✍🏻 Fantastik değil. Kitap oldu. § Ben bir şey görmedim, dedi hepsi. Ben duymadım, Ben yoktum, Ben gitmiştim, Ben henüz gelmemiştim, Ben bilmiyorum, dediler, mütemadiyen. Herkes masumdu, herkes günahsız. Herkes tertemizdi, pırıl pırıldı. Herkes birbirine suç atar olmuştu. Nasıl da çözülüyordu dilleri söz konusu özgürlük olunca. Oysa Nisan'ın dört bir yanı kalın zincirlerle doluydu. Bedbaht hali ibret olmalıydı herkese, bencil olmamalıydı kimse. Başarılı bir pedagog olan Asya Soylu, ağır bir geçmişe sahip olmasına rağmen özgürlüğünü elde edişini kutlarken on altı yaşında görme engelli bir kız çocuğunun tecavüze uğradığı haberini alır ve onu tedavi ederken de suçlusunu bulmak için çabalar. Hem iş arkadaşları hem de polis ve avukat arkadaşları ile aylar süren bir mücadeleye atılırken yaşadığı ruhsal ve fiziksel çöküntünün yanı sıra, geçmişiyle geleceğinin bağlantılı olduğunu fark eder. Adaletsizliğin, kadın-erkek eşitsizliğinin, erkek egemenliğinin, zorbalığın ve tacizin önüne geçmek için hem kendisi için hem hastası Nisan için mücadele verir. Her karakter kendi iç dünyasında acı çeker ve hepsi birbirini iyileştirmek için çaba gösterir. Adalet tanrıçası Themis, Asyaʼnın Nisanʼı tedavi etmesindeki en büyük güç haline gelir. İlk yazılma tarihi: 11.05.2016 🖤 Yayımlanma tarihi: 20.06.2020 🍀 Bitiş tarihi: 17.03.2021 💜 🔱 ÇALINAMAZ, KOPYALANAMAZ, ÇOĞALTILAMAZ. BİR BENZERİNİ GÖRDÜGÜM AN YASAL İŞLEMLER BAŞLATACAĞIM. 🔱 PSİKOLOJİ KONULU YAZILAN İLK HİKAYEDİR. SONRADAN KONU ALINAN HİÇBİR HİKÂYE İLE BENZERLİK GÖSTERMEMEKTEDİR.

Yetişkin okurlar içindir! "Beni ilk gördüğünde ne düşündün?" Başını yana eğerken işaret parmağıyla dudağının altındaki çizgiyi kaşıdı. "Buraya ne kadar aykırı durduğunu." Kadir ağır hareketlerle ayağa kalkınca tam önümde durdu. Masada oturmama rağmen benden çok büyük duruyordu. Yüzüne bakmak için başımı geriye atmak zorunda kalmıştım. Bana doğru eğildiğinde aramızdaki tansiyon o kadar hızla yükseldi ki... Mesafeyi iyice azaltırken boğuk çıkan kalın sesiyle konuşmaya devam etti. "Aykırı ve güzel..." dedi yavaşça."Çok güzel." Kuruyan dudaklarım aralandığında bana doğru bir adım daha attı ve aralana bacaklarımın arasında durdu. "Zararlı olan her şey gibi..." Dilimi alt dudağımda gezdirdim. "Sana zarar vermek istemem." Biraz daha yaklaştığında dolgun dudakları dudağıma dokunuyordu. Kalbim göğüs kafesime şiddetli darbeler indirirken kısık sesiyle cevap verdi. "Ama ben isterim." • Gitmek mi zor kalmak mı? Kalana zorsa gidene ölümdü.

"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu. "Evet," dedim. "Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm. "Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin." Artık yapabilecek hiçbir şey kalmamıştı. Yolun sonu burasıydı ve o ne yaparsa yapsın, gidişime engel olamayacaktı. Saatler içinde çökmüştü güzel yüzü. Bomboştu karanlık gözleri. Bana öyle bir bakıyordu ki, sanki bıçağı kalbine saplamışım da geri çekmek bilmemişim gibi. "Bu bir son değil," dedi sadece benim duyabileceğim bir sesle. "Gideceksin ve ne yazık ki ben seni bırakmayacağım. Daha önce de söylediğim gibi, istersen dünyanın öbür ucuna git, yine de bulurum seni. Ama eğer seni bulduğumda, bir şeylere mecbur kalmadığını anlarsam, ikimize de geçmiş olsun. Eğer ki gerçekten benden intikam almışsan..." Gözlerine uzun uzun bakmak, dakikalarca nefes tutmakla eş değerdi. "Dua et ki Allah seni karşıma çıkarmasın."

"Bir acı var kalbimin tam sol köşesinde. Hemen sen kokan satırların arasında beliriveren çok fazla acı var, sevgilim."

Birbirinden habersiz birbirleri için çarpan, ısrarla aidiyetlik isteyen iki kalp... Bir şarkının nakaratında gizliydi onun aşkı. Kitaplarının en sevdiği sayfalarında, seven ve sevilen aşık adamımızda... Kendini kaybettiği o eşsiz kahve kokusunda.. Her şeyde gizliydi onun aşkı. Nefes alan ya da almayan... Canlı cansız, ona kalp ağrısını hatırlatacak her yerde gizliydi. Ya da gizlemişti bile isteye. Prangalar arkasına... ******* Fark ettiğinde esas olan doğrusunu. Sonunda kabul ettiğinde gerçekleri, anlamıştı genç adam ne kadar geç olduğunu. İşlemişti kendince en büyük günahını. Ne kalbinin sesini sustura bildi o günden sonra ne de vicdanının. Tek sığınağıydı baktığında gördüğü o gökyüzü.. Gönlünü bir nebze dahi olsa ferahlatandı mavilerine hareler karışmış o gözler... ***** "Merak etme kardeşim, emanetine gözüm gibi bakacağım..."

Bir umut ışığı yok mu? Peki ya hayat..? Bir anlığına Ölüp tekrar dirilen bir grup insanla karşı karşıya olduğunuzu düşünün! Korkulu rüyanız... Sizi yemek için her an tetikteler ve siz onları öldürmek için tek çaresiniz... Dünya'ya yayılmaya devam eden bir virüs... Sonumuz mu olucak, yoksa tekrar yeni bir başlangıcımız mı?

İntikamın kıyafetini hiç merak ettiniz mi? Peki ya bedenini? İntikam,nefretle kararmış lacivert gözlerdi. İntikam,bir kafesin ardına gizlenmiş saldırmayı bekleyen bir bedendi. İntikam, ruhunu kasıp kavuran ateşten, uçsuz bucaksız bir buz kütlesiydi. İntikam, karanlığa ait dünyada Siraç Vuslat demekti. Yer altı dünyasının Azrail'i olarak adlandırılmış bir genç adam . Bir kulübe,bir masumun intikamı. Bir kurul, suçsuz insanların günahkar kuklacıları. Ve karanlığın intikamına boyanmış kör kuyularına düşen, küçük narin bir ışık; Elif! O bir anahtar. Kalbine hiç nefret uğramamış bir umut. İntikamın ilk aydınlığı; Günışığı! Onun bir görevi var. Seveceği adamın tek hedefi olan intikam onu yok etmeden, kalbini açtığı bu adamın cehennemden uzaklaşmasını sağlamak. Cehennem, bir ışık için kör karanlığı affedecek miydi? Yoksa bir türlü Azrail'i azad etmeyen intikam, onu anahtarsız kapılar ardında saklamaya devam mı edecekti? Oysa Allah'ın ol demesiyle bütün kapılar açılırdı! İntikamın ölümü, Günışığının baharını getirecekti...

İnsan korkularını saklayıp kimsenin görmesine izin vermeyince mi daha cesur olurdu yoksa onları saklamadan,onlarla yaşamayı öğrendiğine mi? Bunun cevabını bilmiyordum ama korkularımla yüzleşemediğimin de farkındaydım. Ben korkularından her zaman kaçan,onlardan olabileceğim en uzak noktaya saklanmak için uğraşan o kızdım. Ve benim en büyük korkum Mizra Devrim Sertkaya'ydı.

"Ailemi bırakmak..!" diyordu genç kadın çaresizlik içinde, gözleri ağlamaktan kızarmıştı Adam ise, karşısında duran aciz kadına acımıyordu bile.. Masa başında , koltuğuna yaslanarak bakıyordu güzel kadına.. Kadın, sahiden çok güzeldi, güzeldi ama bu güzel Kadın Düşman'ının Kızıydı.. Ve onu bu halde görmek , genç adama zevk veriyordu.. "Bırak, onları.. Alacağını aldın zaten . Neden hala yolumuza taş koyuyorsun. Ne istiyorsun bizden" kadının sesi yüksek bile çıkamıyordu.. "En dibe.. daha dibe düşene kadar, böyle devam edecek güzelim" dedi alayla... "Ama " dedi ayağa kalkıp çaresizce duran kadına yaklaştı "Madem , bırakmamı istiyorsun bedelini ödersen seni ve aileni rahat bırakırım" Ne olduğunu bilmediği bedelde umuda sığınarak baktı genç adama "Ne istersen, ne istersen yaparım yeter ki rahat bırak ailemi" umuda sığınmak Zeynep için çok zordu.. Ne isterse yapardı, yeter ki bırakmalıydı bu adam ailesinin peşini Ömer, kadına daha çok yaklaştı.. Zeynep, arka duvara sırtını dayadı.. Korkuyordu bu karanlık adamdan.. Ömer, sert elini, genç kadının pürüzsüz yüzünde gezdirdi.. "Bu gece, bana kendini sunarsan.. Belki babanı azat ederim güzelim" NOT: Bazı sahneler, küçücük okuyucularım için uygun olmaya bilir, o bölümler de not kısmına uyarı eklerim. Kapak Resmi @onlytuba_ ait

"Yalan söyledin bana." Dedim, serzeniş kırıntısıyla. " Niye kandırdın ki beni?" Dizlerim sert toprağa düşerken onun gözlerinde yanan aynı acı ateşi bir kez daha yanılttı beni. "Gideceksen neden geldin ki?" Hıçkırdım. Kelimeler dilime dolandı. " Beni yerle yeksan ettin. " Dedim dermansız gürültüyle. Hiç olmayan bir ruhta hiç olmayan bir limana düştüm kimsesizken. Sığındığım o limanda ise savruldum. " Pişmanım! Yemin ederim pişmanım sana inanmadığım her an için kahroldum. Ama bilemedim kaderin bize böyle bir son vereceğini." Yerde sabitlenen yaşlı gözlerimi hızla göğün sahipliğini eden gözlerine çevirdim. "Sakın!" Dedim bağırarak. " Sakın kaderi suçlama. Suç kaderde değildi be Barlas Karahan. Suç kimdeydi biliyor musun?" Dedim gülerek. Mezarıma ektiğin çiçekler bile açtı bugün. " Suç sende de değildi; suç bizdeydi çünkü biz." Dedim ölerek insan kaç kez ölürdü ki zaten. " Biz hiç beceremedik ki sevmeyi..." 1.7.2020 (Devamlı bölüm yayınlanıyor.) Watpad'e 'Yanlış liman' adında tek kitaptır. Çalınması durumunda işlem başlatılacaktır.