alfa!pcy×omega!bbh | R18

"Çocuklar pembe yalanlar da söylerler, benim söylediklerim pembe rengini yitireli çok oldu, üzerinden yüzlerce ilkbahar geçti ve benim sonbaharım hiç bitmedi." Baekhyun'un Chanyeol'e olan nefreti tahta kapaklı defterinde saklı. 🌲🌻✨ [!] Yetişkin İçerik Riverdale × Ölü Ozanlar Derneği × Saksı Olmanın Faydaları

"Ben var ya," diyor. "Koydum senin teşhisi." "Nasıl yani?" "Sürekli bir yerlere dalıp onu mu düşünüyorsun?" "Evet." "Onun varlığı seni etkiliyor ya da çaresiz bırakıyor mu?" "Evet." "Geçmiş olsun," diyor Sehun numarasız gözlüğünü bir doktor edasıyla çıkarırken. "İyiyi anlamlandırma safhasındasın."

Park Chanyeol, zehirli bir yılandı. Her an kanınıza karışabilirdi. Byun Baekhyun ise pençelerini arkasında saklayan naif bir aslandı. Kim Jongin, yeşil ve grinin uyumuydu. Gözleri donmuş bir orman gibiydi. Oh Sehun ise gün batımı gibi sarıydı. Soğumaya başlayan ama parlak.

ben sonunda bir şeyler olacağını biliyordum ama park chanyeol'le ilk öpüşmemizi alt katta ailelerimiz varken yapacağımızı ve benim bundan sonra hayatımın değişeceğini hiç düşünmemiştim.

''Benimle savaşmak için çok küçüksün. Sana merhamet etmem için yalvarmalısın.'' Dedi. Kaşlarımı çattım. ''Köylü.'' dedim ona. Biraz tavırlı söyledim. Yakaladığı bileklerimi başımın üzerine sabitlerken tekrar etti. ''Merhamet etmemi iste.'' dedi. ''Tavuk kokuyorsun.'' dedim. Gülümsedi. ''Evet, korkak bir tavuğun üzerindeyim şu an. Normaldir.'' demesiyle çıldırmam bir olmuştu. Bu hikayeyi Senpai'me ithaf ediyorum.

O benim yanımda olmak istediği kişi oldu.

Byun Baekhyun, emniyet merkezinin tek psikoloğuydu ve aramızda birkaç bakışma ve tatsız tartışma dışında bir şey geçmemişti. O ufacık boyu, cılız vücuduyla tüm emniyeti çileden çıkarabilecek kabiliyete sahipti kendisi. Ancak hepsi buydu, benden iki yaş küçüktü, yirmi altı yaşında bir klinik psikolog olduğu dışında hiçbir şey bilmiyordum.